Της Λήδας Καζαντζάκη
Η σχέση μας με τη φύση είναι διαταραγμένη. Η ιδιοποίηση του περιβάλλοντος με βάση τη χριστιανική ηθική και το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, με μοναδικό στόχο την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω του και την ανεξέλεγκτη επιδίωξη του κέρδους από τους πόρους του δείχνει σήμερα, με την υπερθέρμανση του πλανήτη ή τις καταστροφικές πλημμύρες, τα απειλητικά και για το ίδιο το είδος αποτελέσματά της. Όσο κι αν κάποιοι πλανητάρχες και κάποιοι νεότευκτοι υπουργίσκοι στα καθημάς επιμένουν να τα παραγνωρίζουν.
Το φυσικό τοπίο της Άνδρου αναπτύσσεται όσο απομακρυνόμαστε από το λιμάνι του Γαβρίου και το πολύβουο, τουριστικό Μπατσί προς τη Χώρα. Χάρη στην παρουσία του στοιχείου του νερού των ζωογόνων και ιαματικών πηγών του. Εκεί, στην περιοχή Λιβάδια, σε απόσταση αναπνοής από τα νεοκλασικά της Χώρας, υπάρχει ένας χείμαρρος που οδηγεί τον επισκέπτη ανάμεσα από τα μποστάνια των Χωραΐτών στη θάλασσα. Εκεί η Εύα Τουρτόγλου - Bony έστησε μαζί με άλλους καλλιτέχνες το 2013 το πρώτο ΕΠΙΤΟΠΟΥ. Επιχειρώντας να αναδείξει την αντίθεση της διάρκειας του φυσικού πλούτου με το εφήμερο της ανθρώπινης παρουσίας με εγκαταστάσεις in situ ή ήπιες εικαστικές παρεμβάσεις πάνω στα δένδρα και στις μάντρες. Πετυχαίνοντας ταυτόχρονα ένα πλαίσιο συνομιλίας εικαστικών από την Ελλάδα και το εξωτερικό αλλά και των ίδιων των κατοίκων.
Φέτος, η διαδρομή που οργάνωσε η Σοφία Χρυσαφοπούλου, με τη συνέργεια πάντα της Εύας Τουρτόγλου, ξεκινά από το μικρό παρκάκι στα όρια μεταξύ Χώρας και Λιβαδιών. Είναι πιο σύντομη απ’ ό,τι άλλες χρονιές, με λιγότερες συμμετοχές, ενδεικτική ίσως της πολιτισμικής κρίσης που όλοι μας βιώνουμε. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για προτάσεις που διαρρηγνύουν τα συνήθη στεγανά. Οι καλλιτέχνες που τη διαμορφώνουν με υλικά ευτελή και εύκολα προσβάσιμα έχουν καταφέρει παρ’ όλα αυτά για ακόμη μια φορά να συνεχίσουν τον διάλογο για την αμφίσημη σχέση μας με τη φύση.
Ξεκινάμε από την τρισδιάστατη, αυστηρά γεωμετρική μεταφορά στον χώρο της Ελένης Κορδαλή, της ψηφιακής αποτύπωσης του μονοπατιού που συνδέει τη Χώρα με τα Λιβάδια, ακολουθώντας νοερά τον ρυθμό του, νιώθοντας παράλληλα την περιχαράκωσή του. Αντικρίζουμε τις πλεγμένες με ένα βασικό, φυσικό υλικό της παραδοσιακής οικοδομής, το καλάμι, κατασκευές του Χρήστου Παπασωτηρίου. Στεκόμαστε κατάπληκτοι, στην αρχή του χειμάρρου, μπροστά στη φτιαγμένη με άλλο ένα γνωστό για τη χρήση του στο χτίσιμο σπιτιών και στην εκτροφή ζώων υλικό, τον σανό, συμβολική φράση της Χαράς Κεράστα «Ούτε δω, ούτε κει» που έχει στερεώσει πάνω σε κοινό πλέγμα περίφραξης. Διαβάζουμε τη συνειρμικά βαμμένη με ασβέστη από τον Γρηγόρη Παπαγρηγορίου και σφραγισμένη από το πέρασμα του χρόνου λιθοδομή του κτηρίου Καμπάνη.
Ταξιδεύουμε στους ορίζοντες που ανοίγει με μια γραφή χειρονομιακή, πάνω στο οίκημα από μπετόν η Alexandra Roussopoulos με τα κατεξοχήν μέσα της ζωγραφικής, το σχέδιο και το χρώμα.
Συλλαβίζουμε, στα αχνάρια της poesia visiva τη γραμμένη με κιμωλία, φανταστική συνομιλία του Mike Scherzer με τον Pablo Neruda. Βυθιζόμαστε στη σύνθεση του μουσικού Tim Ward που κατέγραψε ήχους από διαφορετικά σημεία της Άνδρου αλλά και από συνομιλίες των καλλιτεχνών του ΕΠΙΤΟΠΟΥ 19. Διαισθανόμαστε τις δυστοπίες και τις ουτοπίες που καθρεφτίζουν την αισθητική δύναμη του τοπίου και τις εσωτερικές αντιφάσεις μας με την πραγματική ζωή των ανθρώπων.
Info: ΕΠΙΤΟΠΟΥ 19
Λιβάδια Άνδρου
Διάρκεια έκθεσης: Μέχρι 28 Αυγούστου
