Η γνωστή ηθοποιός και ιδρύτρια μαζί με τον Τάκη Βουτέρη του "Θεάτρου Εξαρχείων", ενεργή πολίτης και δραστηριοποιημένη έντονα τόσο στο πεδίο του πολιτισμού όσο και στη γειτονιά της, μιλάει για την κρισιμότητα των εκλογών της Κυριακής και για τους δύο κόσμους που αντιπαρατίθενται σ' αυτή την αναμέτρηση, για τομές που έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα πεδία και κυρίως στον πολιτισμό και μας ξεναγεί στα δικά της Εξάρχεια. "Τα δικά μου Εξάρχεια είναι κυρίως η ασφάλεια και η ζεστασιά τού να περιβάλλεσαι από γείτονες που σε νοιάζονται και που θα είναι πάντα δίπλα σου" λέει, προτάσσοντας την ανθρωποκεντρική οπτική απέναντι στο αφήγημα που τείνει να παγιωθεί γι' αυτή την όμορφη γειτονιά.
Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη
* Πώς αποφασίσατε να συμμετέχετε στις εκλογές;
Δεν είμαι οργανωμένη στον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι είμαι ενταγμένη στην Αριστερά από τα μαθητικά μου χρόνια και δραστηριοποιούμαι πάνω από μια δεκαετία στη γειτονιά μου, τα Εξάρχεια. Συμμετείχα επίσης στον αγώνα της Ανοιχτής Πόλης για τον Δήμο της Αθήνας και το 2014 με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, και τώρα με τον Νάσο Ηλιόπουλο. Όμως δέχτηκα με χαρά την τιμή που μου έκανε πρωτίστως η Οργάνωση Μελών Εξαρχείων να με προτείνει και έπειτα η Εκλογική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ να με συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο της Α’ Αθήνας. Αφενός γιατί πάντα πίστευα στη συμμετοχή στα κοινά και στη δράση και αφετέρου γιατί αυτές οι εκλογές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες και πρέπει να αγωνιστούμε ο καθένας απ’ το μετερίζι του για να μη βρεθούμε στην εφιαλτική κατάσταση που ήμασταν πριν το 2015, για να μην αφήσουμε να διαχειρίζονται άθλια την Ελλάδα εκείνοι που μας έφεραν στην κρίση, βορά των Μνημονίων και του ΔΝΤ.
Φυσικά και έκανε λάθη ο ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά και υπήρξαν απογοητεύσεις, αλλά έκανε μια σωστή και έντιμη διαχείριση μέσα σε ασφυκτικές συνθήκες και με μια Ελλάδα ρημαγμένη, με αποτελεσματική διευθέτηση του χρέους, με προτεραιότητα την ανακούφιση όσων είχαν πληγεί περισσότερο, με βήματα για ένα κοινωνικό κράτος, με σημαντική μείωση της ανεργίας, με απορρόφηση ρεκόρ κονδυλίων και προγραμμάτων, με ενίσχυση της δημόσιας Υγείας.
Και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη τετραετία κινείται στον άξονα μιας δίκαιης ανάπτυξης, με εργασιακά δικαιώματα, με σεβασμό στο περιβάλλον, με κράτος πρόνοιας, με δικαιότερη φορολογία, με μέτρα ελάφρυνσης για μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους.
Θεώρησα απαραίτητο να προσφέρω όλες μου τις δυνάμεις ώστε να μπορέσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει αυτό που άρχισε να οικοδομεί με τις αρετές της ελευθερίας. Κι αν αφήσουμε να ξανακυβερνήσει η πάσης φύσεως Δεξιά, θα δώσουν μια κλωτσιά να το γκρεμίσουν.
Πολιτικές δύο κόσμων
* Ποιοι είναι οι δύο κόσμοι που συγκρούονται σ’ αυτές τις εκλογές;
Τα πράγματα είναι απλά: από τη μία έχουμε μια πολιτική που τοποθετεί στο κέντρο τον άνθρωπο και προτάσσει το συλλογικό συμφέρον και από την άλλη έχουμε μια πολιτική που κοιτάει πάνω απ’ όλα το ατομικό κέρδος των λίγων -των ελάχιστων- ενάντια στο κοινό καλό, εις βάρος των πολλών, εις βάρος της χώρας εντέλει.
Η μία πολιτική, με τη διαχείρισή της, ή μάλλον με την υφαρπαγή του δημοσίου χρήματος και της λεηλασίας της κοινωνίας ολόκληρης, μας έφερε στη χρεοκοπία, στην ανεργία, στο brain drain και στη φτωχοποίηση. Μια τέτοια πολιτική είναι αδύνατον να φέρει ανάπτυξη. Και η άλλη διαχείριση, των τεσσάρων ετών του ΣΥΡΙΖΑ, μείωσε την ανεργία, σταθεροποίησε τις συντάξεις, δημιούργησε θέσεις εργασίας, έδωσε πρόσβαση στις δομές Υγείας σε 2.500.000 ανασφάλιστους κ.λπ.
* Σήμερα που το ευρωπαϊκό αξιακό σύστημα υποχωρεί απέναντι στο ακροδεξιό αφήγημα και άλλα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι ανάχωμα;
Εξαιρετικά πολύτιμος και αυτός ο ρόλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί παράδειγμα φωτεινό στην Ευρώπη και πηγή έμπνευσης για αντίσταση στην ανερχόμενη Ακροδεξιά και στις πολιτικές του ακραίου καπιταλισμού που την έφεραν στο προσκήνιο.
* Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι τομές που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τέσσερα αυτά χρόνια;
Πρώτα - πρώτα, το στήσιμο ενός κοινωνικού κράτους, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η αναζωογόνηση του ΣΕΠΕ, το άνοιγμα της δημόσιας τηλεόρασης, μέρες που είναι, πυλώνα για μια δημοκρατία, καθώς και πολλά άλλα που αυτές τις μέρες έχουν πια επικοινωνηθεί, έστω και αργά.
Όμως θα ήθελα να σταθώ σε ένα από τα πολλά που κάνουν τη διαφορά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Δεξιάς και μας αφορά όλες και όλους. Ο σεβασμός απέναντι στον σεξουαλικό προσανατολισμό της καθεμιάς και του καθενός μας, στα ατομικά δικαιώματα δηλαδή, που εκφράστηκε με το σύμφωνο συμβίωσης και τη νομική κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται να προχωρήσει και στη θέσπιση του πολιτικού γάμου για ομόφυλα ζευγάρια.
Αυτές τις ατομικές ελευθερίες δεν πρέπει να τις θεωρούμε δεδομένες. Δεδομένος είναι ο βαθύς συντηρητισμός της Δεξιάς. Ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι μονάχα για τις γυναίκες και όχι για άντρες. Αυτή η νοοτροπία δεν απέχει πολύ από την απαγόρευση των αμβλώσεων που επανέφεραν τώρα τελευταία στην Αλαμπάμα, ενώ είχαν νομιμοποιηθεί στις ΗΠΑ από το 1973. Και βέβαια τομές έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και στον πολιτισμό.
Πάγιο αίτημα των καλλιτεχνών εδώ και πολλά χρόνια είναι η χάραξη μιας εθνικής πολιτισμικής πολιτικής και η αναβάθμιση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού σε σχέση με το βάρος που δινόταν πάντα στις αρχαιότητες. Και η κυβέρνηση έκανε σημαντικά βήματα ως προς αυτό.
Επανέφεραν τις επιχορηγήσεις για την ενίσχυση του καλλιτεχνικού έργου, με προγράμματα μάλιστα κατά των διακρίσεων. Γιατί το όραμα της Αριστεράς είναι πρόσβαση για όλους στον πολιτισμό, χωρίς αποκλεισμούς.
Τα δικά μου Εξάρχεια
* Ζείτε και δημιουργείτε στα Εξάρχεια, μια γειτονιά στο στόχαστρο. Ποια είναι τα δικά σας Εξάρχεια;
Τα δικά μου Εξάρχεια δεν είναι η εικόνα που προβάλλουν συγκεκριμένα συμφέροντα real estate μέσω καναλιών, επειδή είμαστε η πιο όμορφη γειτονιά της Αθήνας!
Τα δικά μου Εξάρχεια είναι το «Θέατρο Εξαρχείων», του οποίου είμαι ιδρυτικό μέλος, μαζί με τον άντρα μου, τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Τάκη Βουτέρη, όπου έχουμε ανεβάσει και πρωταγωνιστήσει σε έργα κατά κύριο λόγο άπαιχτα στην Ελλάδα, σημαντικών θεατρικών συγγραφέων, τόσο Ελλήνων όσο και ξένων. Το «Θέατρο Εξαρχείων» επιδιώξαμε να είναι πάντα ανοιχτό στη γειτονιά με ημερίδες, συνελεύσεις συλλογικοτήτων και άλλες κινηματικές δράσεις.
Τα δικά μου Εξάρχεια είναι οι είκοσι καλημέρες που θ’ ανταλλάξω βγαίνοντας απ’ το σπίτι. Είναι το θαύμα αυτό της ελληνικής πραγματικότητας που λέγεται Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου -φέτος κλείνει τα δέκα χρόνια του- και που η φήμη του έχει φτάσει στα πέρατα του κόσμου. Είναι οι προβολές και οι εκδηλώσεις που οργανώνουμε σαν γειτονιά στην Πλατεία και στο Κηπάκι της Τσαμαδού. Είναι οι πεζόδρομοι που έχουν γίνει ουσιαστικά μικρά πάρκα με πανύψηλα δέντρα. Είναι η Αρχιτεκτονική Σχολή και οι φοιτητές της στο Πολυτεχνείο. Είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο και ο κήπος του. Είναι τα πανέμορφα κτήρια σε πολλούς δρόμους, όπως η Θεμιστοκλέους, που αποτελεί ένα ανοιχτό μουσείο Ιστορίας Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής. Είναι τα εμβληματικά θερινά σινεμά - οάσεις φυσικές και πνευματικές - “Ριβιέρα”, “Βοξ” (1938), “Εκράν”, “Παναθήναια”. Είναι τα παλιά ταβερνάκια της Λεύκας και του Μπαρμπαγιάννη, η Βαλτετσίου και η Εμμανουήλ Μπενάκη με τις πολύβουες παρέες στα μπαράκια, τα εστιατόρια και τα μεζεδοπωλεία. Τα εναλλακτικά δισκάδικα, το κοινωνικό κέντρο Nosotros, τα βιβλιοπωλεία.
Τα δικά μου Εξάρχεια είναι κυρίως η ασφάλεια και η ζεστασιά τού να περιβάλλεσαι από γείτονες που σε νοιάζονται και που θα είναι πάντα δίπλα σου.
