Του Κώστα Καναβούρη
Και τώρα τα ψέματα τελειώσανε. Ψηφίζουμε. Τέρμα οι δημοσκοπήσεις, τέρμα τα θηριώδη κατασκευάσματα μιας ανύπαρκτης πραγματικότητας, τέρμα οι κραυγές και οι ψίθυροι. Η στιγμή είναι τώρα κι αυτό δεν αλλάζει. Κανένα fake news δεν μπορεί να μπει ανάμεσα σ’ εμάς και στην κάλπη.
Κανένας δημοσκόπος και κανένας επικοινωνιολόγος με τις περίπλοκες τεχνικές τους δεν γίνεται να παρέμβει για να συσκοτίσει τα δεδομένα, να αλλοιώσει την πρόθεση, να εμποδίσει το νεύμα: ψηφίζουμε. Και μόνο να σκεφτείς πόσα και πόσα χρειάστηκε να γίνουν, πόσος τρόμος χρειάστηκε να ξεπεραστεί τις δεκαετίες που προϋπήρξαν, πόση βία χρειάστηκε να καταπολεμηθεί, πόσες ιστορικές δυσπλασίες που καταταλαιπώρησαν τον ελληνικό λαό χρειάστηκε να υπερκεραστούν, μόνο και μόνο τις «λεπτομέρειες», δηλαδή, να φέρεις στο μυαλό σου, αρκεί για να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος και τη σημασία της στιγμής.
Και μαζί να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος της επαίσχυντης προσβολής προς τη δημοκρατία και την ιστορία αυτού του τόπου, όλων εκείνων που τόλμησαν να μιλήσουν είτε ανοιχτά είτε συγκαλυμμένα για απόπειρα νοθείας. Είναι έγκλημα καθοσιώσεως το να επαναφέρεις στιγμές τρομοκρατίας -για τις οποίες μάλιστα η παράταξή σου είναι ιστορικά υπεύθυνη-, στιγμές που ο ελληνικός λαός πλήρωσε πανάκριβα, ακόμα και με αίμα, να τις επαναφέρεις θεωρώντας πως θα σου προσπορίσουν εκλογικά οφέλη. Αδίστακτα. Ψυχρά. Χωρίς κανέναν ενδιαφέρον για την ποιότητα αυτών των κερδών. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον δηλαδή για την ποιότητα της δημοκρατίας.
Και να ήταν μόνο αυτό; Σε πιάνει ίλιγγος να σκεφτείς όλα όσα έγιναν εδώ και τέσσερα χρόνια προκειμένου να τρομοκρατηθεί παντί τρόπω ο ελληνικός λαός, να μην συναινέσει στην πελώρια προσπάθεια που ανέλαβε αυτή η κυβέρνηση, προκειμένου να «ισιώσει» μια οικονομία στρεβλή από τόσες και τόσες κλοπές.
Προκειμένου να κατορθώσει με αβάσταχτο κόπο των πολλών αυτό που βλέπουμε σήμερα σιγά σιγά να παίρνει σάρκα και οστά: το ήθος μιας δημοκρατίας που προσπαθεί να είναι δίκαιη με όλους. Κι αυτό δεν γίνεται χωρίς να είναι μια δημοκρατία προς όφελος των πολλών. Προς όφελος όλων εκείνων που δίνουν και που η ζωή τους είναι το απαρέγκλιτο «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» και όχι μια δημοκρατία που εξυπηρετεί τους λίγους, με τις χοντρές τσέπες, τα χοντρά μυαλά, την υπερμεγέθη ζωή, την υπέρβαρη -και παρ' όλα αυτά διαρκώς και πιο αχόρταγη- απ’ τις κλεμμένες ζωές των άλλων.
Τέρμα τα αστεία όμως, ψηφίζουμε. Κανείς δεν μπορεί να μας πάρει τη στιγμή. Γιατί κανένας δεν είναι μόνος του πίσω από το παραβάν. Πίσω από το παραβάν είναι όλα εκείνα τα εκατοντάδες χιλιάδες χαμογελαστά πρόσωπα της ελπίδας που γέμισαν τις πλατείες. Ποιος μπορεί να νικήσει αυτά τα πρόσωπα; Ποιος μπορεί να νικήσει (αλλά και ποιος έχει δικαίωμα να καταπατήσει) τέτοια συσσωρευμένη απαίτηση για αξιοπρέπεια, για περηφάνια, για μια δημοκρατία προς όφελος εκείνων που την συγκροτούν σε όλο της το μεγαλείο και όχι προς όφελος εκείνων που δεν διστάζουν να την στρεβλώσουν προς ίδιον όφελος ή απλώς να την υποβιβάσουν σε λογιστική εγγραφή αφορολόγητου κέρδους που το αρπάζεις από τον ιδιοκτήτη του, γιατί ο παράδεισος των off shore δεν μπορεί να περιμένει; Κι αυτοί όμως περιμένουν πίσω από το παραβάν και αγωνιούν. Περιμένουν να κάνεις το λάθος που θα μετατρέψει το ψηφοδέλτιο σε χρυσοτόκο όρνιθα.
Α, ναι. Πίσω από το παραβάν δεν είμαστε μόνοι. Μαζί μας στέκονται όλοι εκείνοι και εκείνες που τους θέλουν χωρίς ίσα δικαιώματα στο όνειρο, στον έρωτα, στην πεποίθηση, στο δικαιότερο αύριο. Όλοι εκείνοι που μοχθούν με «λογισμό και μ’ όνειρο», άνθρωποι που μεγαλώνουν παιδιά και θέλουν να τα δουν να προχωράνε ελεύθερα, παιδιά που θέλουν να δούνε τον γονιό τους να μεγαλώνει γαλήνια, άνθρωποι που θέλουν να ανασάνουν έξω από τη μέγγενη της προκαθορισμένης ζωής την οποία άλλοι «που ξέρουν» (και περιμένουν να δουν τι θα ψηφίσεις) την καθορίζουν και την παρέχουν ως φιλάνθρωπη ευαρέσκεια.
Ένας ολόκληρος κόσμος βρίσκεται πίσω από το παραβάν τη στιγμή που επιλέγεις το ψηφοδέλτιο και ακούγεται η «βοή των πλησιαζόντων γεγονότων». Αυτό τον ήχο ν’ ακούσουμε όταν θα είμαστε πίσω από το παραβάν. Είναι η βουή της δικής μας ζωής. Κανένας δεν μπορεί να μας την πάρει αν εμείς οι ίδιοι δεν του την δώσουμε. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει. Αυτό ψηφίζουμε: να κρατήσουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Γνωρίζοντας πως η κάθε ψήφος είναι ένας ολόκληρος κόσμος.
