του Δημήτρη Π. Κυριακαράκου*
Ο «Κλεισθένης Ι», ως νομοθετικό πόνημα, σηματοδοτεί, εκτός από την ιδεολογική συνέπεια της Αριστεράς στο πρόκριμα της απλής αναλογικής, ήδη από την εποχή του κοινοβουλευτικά ενεργού ΚΚΕ Εσωτ., και την αφοσίωση του κινηματικού σκέλους της στο εγχείρημα της εθνικής συμφιλίωσης. Η εθνική συμφιλίωση ξεκινά “από τα κάτω”, από τις πρώτες βαθμίδες πολιτικοποίησης, από τον συνδικαλισμό και από την τοπική κοινωνία.
Η «τριλογία» των Μνημονίων επεφύλαξε για την Ελλάδα συνθήκες πολέμου εν καιρώ ειρήνης, συνθήκες κοινωνικού διχασμού εν καιρώ συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ενότητα, συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας και ανθρωπιστικής κρίσεως σε μια χώρα η οποία ακόμα κατατάσσεται από τον όμιλο της Παγκοσμίου Τραπέζης στις λεγόμενες high income countries. Η μετά Μνημονίων μετάβαση στην «κανονικότητα» συστήνει για τις μέρες μας εγχείρημα πιο απαιτητικό και από εκείνο της Μεταπολιτεύσεως, η οποία εν τελευταία αναλύσει αρκέστηκε στην ειρηνική και συναινετική αλλαγή του πολιτεύματος καθ’ ότι τα πιο «ριζοσπαστικά» μας τα κληροδότησε αργότερα ο Ανδρέας. Το πόσο είχαμε «ωριμάσει» ως κοινωνία για να τα κατανοήσουμε και για να τα αξιοποιήσουμε δύναται καλλίστως να παράσχει θεματολογία για αυτοτελές άρθρο, κατά προτίμηση μετεκλογικό. Το πόσο έχουμε ωριμάσει όμως σήμερα για να κατανοήσουμε την αξία της απλής αναλογικής αποτελεί θεματολογία του παρόντος άρθρου.
Η απλή αναλογική μας ωθεί στο να γινόμαστε καλύτερα πολιτικά όντα, στο να προσπαθούμε να βρούμε κοινό τόπο με τον «διαφορετικό» συμπολίτη. Λ.χ., τι κοινό έχω εγώ, ο συνειδητός χριστιανός, με εσένα, τον συνειδητό αγνωστικιστή; Την αγάπη μας για την κοινωνική αλληλεγγύη και τον σεβασμό μας για τη διαφορετική προσωπικότητα φυσικά. Τι κοινό έχω εγώ, ο συνειδητός straight, με εσένα, τον συνειδητό gay; Το δικαίωμα στον ελεύθερο προσδιορισμό του ερωτισμού μας. Τι κοινό έχω εγώ, ο συνειδητός «βάζελος», με εσένα, τον συνειδητό «γαύρο»; Το ευ αγωνίζεσθαι ασφαλώς. Τι κοινό έχω εγώ, ο συνειδητός (μαθητευόμενος) αριστερός κοινωνικός δημοκράτης, με εσένα, τον συνειδητό δεξιό συντηρητικό δημοκράτη; Είμαστε αμφότεροι απέναντι στη διαπλοκή και τη διαφθορά, κοινό μας όραμα είναι η αξιοκρατική πατρίδα. Η συνεργασία προϋποθέτει συνείδηση κοινής στόχευσης, προϋποθέτει χαρακτήρα, υπομονή, δομική ταπεινοφροσύνη. Στο σημείο αυτό ενδεχομένως να με ρωτήσει κάποιος: «Οι Έλληνες θέλουν να είναι όλοι αρχηγοί. Η απλή αναλογική πώς δύναται να μετριάσει την αρχομανία του Έλληνα;». Ο Έλληνας φημίζεται για τη φιλομάθεια του, τη φιλοδοξία του, γι’ αυτό που αγοραίως λέγεται «μπροσταριλίκι». Ο Έλληνας θέλει να είναι αρχηγός διότι δεν φοβάται την ευθύνη. Δεν είναι κατ’ ανάγκην αρνητικό στοιχείο χαρακτήρα η θέλξη από την ηγεσία. Η θέλξη από την εξουσία, που είναι η παραφθορά της ηγεσίας, γεννά τα προβλήματα. Η απλή αναλογική δίνει τη δυνατότητα ανάπτυξης πολλών πρωταγωνιστών, πολλών ηγετικών φυσιογνωμιών σε πολλές τομεακές δράσεις. Η απλή αναλογική προσφέρει πολλά χωρίς να ζητά πολλά.
Αντί λοιπόν να αναβιώσουμε την κουλτούρα των «δεξιών» και «αριστερών» καφενείων, ας αναβιώσουμε την κουλτούρα του Κλεισθένους, του ιδρυτού της Αθηναϊκής Δημο-κρατίας, της κυριαρχίας των Δήμων δηλαδή. Στο χέρι μας είναι να υπάρξει, σε αμέσως επόμενο στάδιο, νομοθετικό πλαίσιο «Κλεισθένης ΙΙ» για περισσότερη αυτο-διοίκηση, για περισσότερη τοπική κοινωνία, για περισσότερη ανθρωπιά.
*Ο Δημήτρης Π. Κυριακαράκος είναι δικηγόρος, υποψήφιος τοπικός σύμβουλος - επικεφαλής του ψηφοδελτίου δημοτικής ενότητας Κηφισιάς με τον συνδυασμό «Κοινωνία παρούσα», με υποψήφια δήμαρχο Κηφισιάς - Ν. Ερυθραίας - Εκάλης την Αγγελική Παπάζογλου
