Live τώρα    
18°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
15.8°C19.3°C
1 BF 59%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
16 °C
11.6°C19.0°C
2 BF 64%
ΠΑΤΡΑ
Αραιές νεφώσεις
15 °C
12.0°C15.9°C
2 BF 67%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
18 °C
16.8°C19.7°C
2 BF 63%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
11 °C
10.9°C15.7°C
0 BF 82%
Η δική μας Νοτρ Νταμ
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Η δική μας Νοτρ Νταμ

Της Κάκης Μπαλή

Γιατί μας συγκίνησε τόσο πολύ η καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων; Γιατί εκείνο το βράδυ ξεχάσαμε όλα τα άλλα και παρακολουθούσαμε με αγωνία πώς θα εξελιχθεί η πυρκαγιά; Ήταν επειδή καταστρεφόταν μπροστά στα μάτια μας κάτι το ωραίο;

Ήταν η αίσθηση ότι την ξέραμε, ότι κάποτε βρεθήκαμε εκεί ή είχαμε πάντα στον νου μας να την επισκεφθούμε; Ήταν η αίσθηση του οικείου από τα παιδικά μας αναγνώσματα, την ιστορία του Κουασιμόδου και της ωραίας Εσμεράλντα; Ή, για τους νεότερους, η ανάμνηση της ομώνυμης ταινίας της Ντίσνεϊ;

Πιθανότατα ισχύει λίγο απ’ όλα. Κι η αλήθεια είναι ότι πριν αρχίσουν οι θεωρίες συνωμοσίας (“την έκαψαν οι μουσουλμάνοι”), οι συγκρίσεις (“γιατί σας συγκινεί ο σπαραγμός του Κουασιμόδου και όχι η μοίρα των Αθλίων;”), οι παραλληλισμοί με την ελληνική επικαιρότητα (“και οι Γάλλοι το ίδιο ανίκανοι είναι” ή “ανίκανα τα ελληνικά κανάλια να καλύψουν το γεγονός”), που μεταδίδονται σαν άλλη πυρκαγιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν θλίψη.

Όπως θλίψη ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, όταν μάθαμε -όχι σε ζωντανή μετάδοση- ότι οι Ταλιμπάν τίναξαν στον αέρα τα τεράστια αγάλματα του Βούδα στην κοιλάδα του Μπαμιγιάν. Ή πιο πρόσφατα, όταν βλέπαμε σε δόσεις να καταστρέφεται η Παλμύρα στη Συρία.

Θυμάμαι, μάλιστα, να συνειδητοποιούμε σε συζητήσεις στις παρέες, και δη με μια μεγάλη δόση ενοχής, ότι ασχολούμαστε περισσότερο με την καταστροφή ενός μνημείου, παρά με τους θανάτους χιλιάδων ανθρώπων.

Θαρρώ ότι υπάρχουν εξηγήσεις γι' αυτή την... επιλεκτική συγκίνηση. Πρώτον, έχουμε συνηθίσει τους πολέμους. Όσο κι αν μας θυμώνουν, όσο κι αν μας θλίβουν, τους θεωρούμε περίπου αυτονόητους. Επιπλέον, με εξαίρεση τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, εμείς οι κάτοικοι της Ευρώπης έχουμε την τύχη τα τελευταία εβδομήντα χρόνια αυτοί να γίνονται μακριά μας. Γι' αυτό έχουμε την ψευδαίσθηση ότι εμείς θα τους γλιτώσουμε.

Δεύτερον, η θλίψη για τους νεκρούς, ειδικά εάν αυτοί αποκτήσουν πρόσωπο -θυμηθείτε πόσο μας συγκλόνισε ο άμοιρος μικρός Αϊλάν- είναι πολύ πιο επώδυνη και οι περισσότεροι έχουμε μια τάση να προστατεύουμε τον εαυτό μας από τον πόνο. Και το σημαντικότερο, μας σοκάρει κάθε φορά ιδιαίτερα η συνειδητοποίηση ότι δεν είναι άτρωτη η πανανθρώπινη κληρονομιά. Ότι η ομορφιά που δημιούργησαν οι πρόγονοί μας, που άντεξε επί αιώνες ή χιλιετίες, μπορεί μέσα σε μια στιγμή να γίνει στάχτη.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL