Ούτε μία, ούτε δύο αλλά τρεις φορές επανέλαβε τη δήλωσή του ο Χαρ. Αθανασίου ότι “η μίζα είναι στα καθήκοντα του υπουργού”, άρα ούτε λάθος, ούτε εν τη ρύμη του λόγου, ούτε κανένα μοντάζ υπήρξε...
Ήταν αλλαγή γραμμής πλεύσης του παλαιοκομματισμού, και από τη “σκευωρία” περάσαμε στην “παραγραφή”. Από τις απειλές κατά δικαστών, δημοσιογράφων, πολιτικών των Λοβέρδου και Άδωνι στην αντεπίθεση με το βαρύ πυροβολικό του Βενιζέλου “ότι η εσχάτη προδοσία δεν παραγράφεται”, και τη “μίζα” του Αθανασίου. Το διακύβευμα είναι σοβαρό, να μένουν ατιμώρητοι για τα σκάνδαλα που έχουν διαπράξει.
Να μην αλλάξει τίποτα από τους νόμους που περιφρουρούν τη διαιώνιση της εξουσίας τους και διασφαλίζουν την ατιμωρησία τους. Πίσω από την περίφημη δήλωση “της μίζας” ήταν η υπεράσπιση του άρθρου 86. Έναν νόμο, που σήμερα λένε ότι κάποτε θα τον αλλάξουν οι ίδιοι που τον θέσπισαν για να απολαμβάνουν ένα ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας. Ποιος τους πιστεύει;
Ν.Δ. και ΚΙΝ.ΑΛΛ. (ΠΑΣΟΚ) έρχονται σε αδιέξοδο όταν από τη μια αναγκάζονται από τις εξελίξεις στο σκάνδαλο Novartis να επικαλεστούν το άρθρο 86 προδίδοντας ότι σκοπός τους είναι η «παραγραφή» για όσους υπουργούς εμπλέκονται σε αυτό, ενώ στα λόγια τάσσονται υπέρ της αλλαγής του. Όταν έρχεται η ώρα, απλώς, δεν ψηφίζουν την ερμηνευτική εγκύκλιο για τα καθήκοντα του υπουργού που αίρει τη διχογνωμία και δεν δέχεται ότι η μίζα είναι καθήκον του υπουργού.
Πεισματικά αρνούνται να καταλάβουν ότι όλα αυτά προσβάλλουν κατάφωρα το κοινό περί δικαίου αίσθημα, γι' αυτό, ανερυθρίαστα, ο κ. Αθανασίου επανέλαβε και την επόμενη μέρα τη δήλωση περί μίζας. Πίσω από αυτόν τον κυνισμό κρύβεται η αλήθεια. Αν είσαι υπουργός και παρανομείς, μπορείς να τη γλιτώσεις, διότι το αδίκημα κρίνεται στη Βουλή, διότι το αδίκημα είναι στο πλαίσιο των καθηκόντων του υπουργού και όχι “επ’ ευκαιρίας” για να κριθεί από τη Δικαιοσύνη, όπως για τους κοινούς θνητούς.
Όλη την εβδομάδα μάς ζάλισαν με το “δάκρυ” του Λοβέρδου, του Πικραμμένου, του Λυκουρέντζου, με την κατάφωρη προσβολή για την εμπλοκή των “ονομάτων τους”, για τις οικογένειές τους που ταλαιπωρούνται. Λες και μόνο αυτοί έχουν ονόματα, μόνο αυτοί έχουν παιδιά. Λες και δεν έπρεπε να διερευνηθεί το σκάνδαλο για να μη “λερωθεί” η κατακρημνισμένη από τους ίδιους τιμή της χώρας. Λες και φταίει αυτός που ερευνά το έγκλημα και όχι αυτός που το διαπράττει.
Κανείς δεν ξεχνά τις οροθετικές γυναίκες που εξέθεσε ο Ανδρέας Λοβέρδος, ούτε την άτεγκτη στάση του κ. Αθανασίου στην απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού. Κανένας δεν ανέχεται πια οι πολιτικοί, όταν κλέβουν, να αθωώνονται λες και ανήκουν σε μια ανώτερη κάστα από αυτή των υπόλοιπων ανθρώπων και οι Ηριάννες να μένουν στις φυλακές, χωρίς στοιχεία. Αλλιώς η Ισονομία μένει κούφια... λέξη, χωρίς νόημα και η Δημοκρατία, προνόμιο των λίγων και εκλεκτών.
