Του Γιώργου Κυρίτση
Υπάρχουν δύο λόγοι για τους οποίους η Νέα Δημοκρατία κάνει πολιτική βασισμένη στο θυμικό. Ο ένας λόγος είναι ότι ως μηχανισμός με παράδοση δεκαετιών, θεσμική μνήμη, πολιτικό ένστικτο και συμπλέγματα ενοχών, βλέπει καθαρά ότι αυτό πρέπει και αυτό την παίρνει να κάνει. Να ποντάρει δηλαδή στη συσσωρευμένη κόπωση και αγανάκτηση μιας δεκαετίας κρίσης και Μνημονίων δείχνοντας ως αποδιοπομπαίο τράγο τη σημερινή κυβέρνηση και τον Αλ. Τσίπρα.
Ταυτόχρονα, είναι αυτή η στρατηγική που μπορεί να ακολουθήσει, διότι γνωρίζει ότι το πρόγραμμά της είναι απεχθές, η αντίληψή της υποχωρεί σε ολόκληρη την Ευρώπη - και στην Ελλάδα ο κόσμος εξακολουθεί να μην έχει καμία εμπιστοσύνη ούτε στον Κυριάκο Μητσοτάκη ως πρόσωπο, τον οποίο δεν έχει σε υπόληψη, ούτε και στο υπόλοιπο προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και το θυμάται, και το φοβάται.
Ο δεύτερος λόγος για την πηγάζουσα εκ του θυμικού πολιτική της Ν.Δ. είναι ο φόβος. Παρά τους λεονταρισμούς, πολλά στελέχη της Ν.Δ. σε όλες τις βαθμίδες, αλλά και οικονομικοί παράγοντες που συνδέονται με αυτούς, έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη και φοβούνται ότι αν δεν επιστρέψουν άμεσα στα πράγματα, η ζημιά θα είναι ανεπανόρθωτη. Από τα πιο απλά, π.χ. δάνεια και χρέη που "πιστολιάστηκαν", μέχρι σύνθετες υποθέσεις κακουργημάτων με οικονομικό και αστυνομικό χαρακτήρα, περιμένουν με την ελπίδα να κλείσει η «αριστερή παρένθεση» και να «τακτοποιηθούν».
Εάν αυτά ισχύουν και η υστερία είναι επιλεγμένο και συστατικό χαρακτηριστικό της στρατηγικής της Ν.Δ. και όχι απλώς ο τόνος που δίνει ο Ά. Γεωργιάδης, γίνεται ευκόλως αντιληπτό ότι και στους λίγους μήνες που μας χωρίζουν από τις εκλογές αυτό ακριβώς θα παραμείνει το στιλ της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας: να υστεριάζει, να αποπειράται συμψηφισμούς, να λαϊκίζει και ψεύδεται ανερυθρίαστα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί ενώπιον ενός διλήμματος.
Ή θα πρέπει, όπως είναι και η διάθεση των περισσοτέρων στελεχών του, να σηκώνει το γάντι και να ανταποδίδει στα ίσα με το ίδιο ύφος πολιτικής - και έτσι να κινδυνεύσει να εγκλωβιστεί σε ένα πολιτικό ξεκατίνιασμα, στο οποίο η Δεξιά είναι πολύ πιο ικανή.
Ή θα πρέπει να διατηρήσει την ψυχραιμία του, να περιγράφει και να εξηγεί με καθαρότητα την πολιτική του και να κερδίσει με αυτόν τον τρόπο όσους ψηφοφόρους μπορούν να διακρίνουν κάτω από τον θόρυβο που κάνει η τηλεόραση.
