Η πρώτη μεγάλη ποιοτική μεταβολή στον πολιτικό λόγο έγινε τη δεκαετία του '90. Οι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου δεν αρκούσε πλέον να εκφράζουν μια βάση ψηφοφόρων ή ένα πελατειακό δίκτυο.
Οι απαιτήσεις της ιδιωτικής τηλεόρασης ήταν υψηλότερες: Οι επαγγελματίες της πολιτικής καριέρας έπρεπε επίσης να είναι ευπαρουσίαστοι, να μπορούν να διακόπτουν τον συνομιλητή τους, να μην τον αφήνουν να ακουστεί καθόλου και να πετάνε δηκτικές ατάκες. Και ακόμα, να κάνουν ντιλ με τα κανάλια και τους ιδιοκτήτες τους, ώστε να τους φτιάχνουν προφίλ και να τους προβάλλουν «στις ανθρώπινες καθημερινές στιγμές της ζωής τους».
Αυτά ανήκουν πλέον στην προϊστορία του πολιτικού κατεστημένου. Σήμερα ζούμε στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ο καθένας το δημόσιο προφίλ του μπορεί να το φτιάξει μόνος του. Να υποσχεθεί ότι θα μας απαλλάξει από τους συριζομαδούρους, ατενίζοντας το ηλιοβασίλεμα, ποζάροντας με το χέρι στο πηγούνι ή παίζοντας με τον σκύλο του. Ή κλωτσώντας τον σκύλο του, ανάλογα με το κοινό που επιθυμεί να προσελκύσει.
Επειδή όμως αυτά από κάποιο σημείο και πέρα γίνονται κοινότοπα και βαρετά, το σκληρό παιχνίδι στα κοινωνικά δίκτυα παίζεται αλλιώς. Το προβάδισμα το έχει αυτός που θα εκδηλώσει την περισσότερη εμπάθεια, θα παρουσιάσει το μέγιστο απόθεμα μίσους και θα κινηθεί στο όριο της πολιτικής ορθότητας.
Αυτόν τον συναγωνισμό παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό για μια θέση στις λίστες της Ν.Δ. Συναγωνισμό που έχει ξεθάψει τα κομμουνιστοφαγικά τσεκούρια, επενδεδυμένα με χιουμοράκι για να μην ακούγονται χρυσαυγίτικα. Και στον οποίο συναγωνισμό αρκετοί από τους πρωταγωνιστές είναι δημοσιογράφοι.
Για μια θέση στη λίστα. Πόσο πιο έρποντας μπορείτε;
