Η διδασκαλία της Ιστορίας στο ελληνικό Γυμνάσιο και στο Λύκειο, υποβιβασμένη για χάρη άλλων, πιο “χρήσιμων” υποτίθεται μαθημάτων, με κριτήριο της χρησιμότητας να είναι πάντα η πρακτική τους ωφελιμότητα, “έπεσε παρά την οδόν και κατεπατήθη” για να παραφράσουμε το Ευαγγέλιο. Ουσιαστικά δεν διδάσκεται. Αυτό είναι καταστροφικό για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που είναι πάλι, για χιλιοστή φορά στην Ιστορία της, πολιορκημένη από “εχθρούς και φίλους”.
Παρακολουθούμε σήμερα τη συντονισμένη προσπάθεια των αναλφάβητων ιστορικά, αγράμματων και άσχετων, σε συμμαχία με τους κακόβουλους και τους κακοήθεις, να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό σχετικά με τις αγωνιώδεις προσπάθειες της κυβέρνησης να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί από το σκοπιανό πρόβλημα που γιγανταντώθηκε και κακοφόρμησε εξαιτίας της πρωτοφανούς ανικανότητας (ας μην προχωρήσω σε βαρύτερους χαρακτηρισμούς), όλων ανεξαιρέτως των προηγούμενων κυβερνήσεων από τη δημιουργία του ζητήματος στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι σήμερα. Αγωνιώδη προσπάθεια της κυβέρνησης να κλείσει την ανοιχτή πληγή των βορείων συνόρων μας, μια εν δυνάμει “κερκόπορτα” ενόψει της αποφασιστικής μάχης που θα δοθεί σε άλλο πεδίο, στα ανατολικά μας σύνορα, στο Αιγαίο και στην Κύπρο.
Για τις αιτίες του προβλήματος και για τις ευθύνες όλων όσοι μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά το χειρίστηκαν έχω γράψει αναλυτικά παλιότερα και δεν θα τα επαναλάβω. Επιστρέφω στην Ιστορία μας.
Βυζάντιο, λίγο πριν από την άλωση. Μια κοινωνία διχασμένη ανάμεσα στους οπαδούς της ένωσης των Εκκλησιών και στους “ανθενωτικούς” (ο τραγικός Κωνσταντίνος Παλαιολόγος “έδωσε” προσωρινά την ένωση για να σώσει το γένος, αλλά αναγκάστηκε σύντομα να την πάρει πίσω κάτω από την αφόρητη πίεση των φανατικών ανθενωτικών με το σύνθημα "Καλύτερα να δω το τούρκικο φέσι στην Πόλη παρά την παπική τιάρα"). Με ηγέτες τον κοσμικό Λουκά Νοταρά (που έμαθε στο πετσί του τι σημαίνει τουρκικό φέσι) και τον ιερωμένο Γεννάδιο Σχολάριο (που είδε να καταρρέουν τα ουτοπικά όνειρά του ότι θα μπορούσε να “δαμάσει”, ενδεχομένως να εκχριστιανίσει, τον αποθηριωμένο και μεθυσμένο από τη νίκη του σουλτάνο εκμεταλλευόμενος το “ανώτερο” του ελληνικού πολιτισμού. Βλ. τον σχετικό πίνακα του Θεόφιλου που εικονίζει τη συνάντηση των δύο). Μια κοινωνία κάθετα διχασμένη, με τη γνωστή κερκόπορτα αφημένη ανοιχτή.
Αυτά λέει η Ιστορία. Καλώς έκλεισε η Κυβέρνηση με υπεράνθρωπο αγώνα, σε πείσμα όλων των συσπειρωμένων αντιδραστικών δυνάμεων, την σημερινή κερκόπορτα του “Από Βορρά κινδύνου”.
Για να έρθω στα τωρινά, όποιος έχει γνώση καταλαβαίνει πώς εξελίσσονται διεθνώς τα πράγματα και πού θα δοθεί η αποφασιστική μάχη για την επιβίωση του έθνους μας: στα ανατολικά μας σύνορα. Όχι μόνο έπρεπε γι’ αυτό να είχε γίνει πολύ πιο πριν η Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά, ίσως, μένει σήμερα να γίνει ακόμη ένα τολμηρό βήμα: σε κατάλληλο χρόνο, αλλά σύντομα, να εγγυηθούμε εμείς ως κράτος την ακεραιότητα των συνόρων της Βόρειας Μακεδονίας, υπερβαίνοντας με αυτόν τον τρόπο τους έωλους “συμμαχικούς” σχεδιασμούς. Μια “φυγή προς τα εμπρός” που θα εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα και τη διάρκεια της Συνθήκης, κρατώντας τη μοιραία κερκόπορτα κλειστή.
