Του Κώστα Καναβούρη
Το λογικό μοντέλο με το οποίο πορεύονται ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν.Δ., είναι απλώς παράλογο. Γι’ αυτό και εκφέρεται χύδην (είναι δηλαδή χυδαίο), με την ορμή του ακατάσχετου που όλα τα μπερδεύει και όλα τα συμπαρασύρει, αντί να εκφέρεται στάγδην (δηλαδή με μέτρο, με ρυθμό), ώστε να γίνεται κατανοητό, να ιεραρχείται σε κλίμακα αξιών και επομένως να αξιολογείται. Είναι φανερό πια -η τελευταία συζήτηση στη Βουλή το κατέδειξε εκκωφαντικά- ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το σόι του..., συγγνώμη, το κόμμα του ήθελα να πω, δεν ενδιαφέρονται για την αξιολόγηση, την επαλήθευση, την πειστικότητα των όσων υποτίθεται ότι πρεσβεύουν και προτείνουν στον ελληνικό λαό. Το μόνο που τον ενδιαφέρει, γιατί μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε και διαμορφώθηκε, είναι η νομή της εξουσίας, ώστε να αποκατασταθεί η «φυσική» τάξη των πραγμάτων, η «φυσική» κατάσταση ενός κόσμου των «επάνω», ενός κόσμου πάσης φύσεως «εργοδοτών» σε οικονομικό, πολιτικό και αισθητικό επίπεδο, μια τάξη η οποία ταράχτηκε (όχι βέβαια συθέμελα, αλλά σε κάθε περίπτωση ανησυχητικά), από... ταραχοποιά στοιχεία που η θέση τους είναι στον δρόμο, κάτω από πανό εσαεί «ξεπερασμένων» αιτημάτων τα οποία δεν αντέχουν η οικονομία, η πατρίδα, ο τουρισμός, εν τέλει και ο θεός ο ίδιος. Η παλιά, καλή «Δεξιά του Κυρίου», ο οποίος Κύριος είναι βέβαια δημόσιος υπάλληλος, διότι αυτό επιτάσσει η ιδρυτική συνθήκη του περιούσιου έθνους των Ελλήνων και τα απαράγραπτα, αλλοφοβικά, δικαιώματά του επί παντός λάθρα βιώνοντος αλλότριου, αλλόθρησκου, αλλόφυλου και δεν συμμαζεύεται.
Αυτή είναι η παράλογη ηθική με την οποία πορεύεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλπάζοντας πάνω στο ξύλινο αλογάκι της ταξικής, οικογενειακής και προσωπικής του έπαρσης. Γιατί έτσι διαπαιδαγωγήθηκε. Δεν φταίει αυτός. Τόσος είναι. Όταν με περισσή ευκολία λογιστικοποιείς τη ζωή των ανθρώπων γιατί ουδέποτε έχεις έρθει σε επαφή με την αληθινή ζωή και με αληθινούς ανθρώπους, είναι εξίσου εύκολο να βγάζεις «δράκους» λογιστικοποιώντας πολύπλοκες έννοιες όπως η έννοια της πατρίδας, η έννοια του συνανοίκειν ή έννοια της Ιστορίας, η εξαιρετικά δυσπρόσιτη έννοια της γλώσσας ως γενέθλιου τόπου ιδεών, ονείρων, σπαραγμών, ολοφυρμών, ελπίδων (και άπειρα άλλα), η έννοια του ατομικού χρόνου που συμφύρεται με το όλον και γίνεται συλλογικός˙ είναι μακρύς ο κατάλογος των εννοιών που αδυνατούν να κατανοήσουν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η τάξη πραγμάτων στην οποία ανήκει.
Γι’ αυτούς οι έννοιες είναι λογιστικές εγγραφές στο πελώριο βιβλίο μιας τερατώδους καταγραφής που χάριν συνεννοήσεως με τα κατώτερα είδη τα οποία λέγονται άνθρωποι (αριθμητικώς), πολίτες, λαός ή όπως αλλιώς βολεύει τη στιγμή, μεταφέρονται από τα κέρδη στις ζημιές και τούμπαλιν με αποκλειστικό στόχο το άθροισμα στο τέλος της μέρας να είναι θετικό. Γι’ αυτόν που κρατάει το μολύβι και το τεφτέρι. Απλή, απλούστατη ταξική λογική. Αυτό ξέρει (γιατί αυτός είναι ο κόσμος του, ένας κόσμος χωρίς «άλλους», ένας κόσμος όπου το ποίημα δεν είναι επιχείρημα, αλλά ενόχληση, γιατί το μόνο επιχείρημα -χωρίς τη χρεία αποδείξεως- είναι η ισχύς και μάλιστα η παγιωμένη και αδιατάρακτη), αυτό λοιπόν ξέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και αυτό μολογάει. Γιατί αυτό του επιβάλλει η αίσθηση της πραγματικότητας μέσα στην οποία εγκατατρίβεται και ενδιαιτάται. Μεταφερόμενος από χωρίου εις χωρίον με το ελικόπτερο του Κυριακού, τρώγοντας με τα χρυσά κουτάλια του Λαλαούνη, απολαμβάνοντας τον καφέ του από τις κλεμμένες καφετιέρες του Χριστοφοράκου.
Είναι συνεπώς απολύτως φυσικό για τέτοιους ανθρώπους να εγκαλούν -ψύχραιμα- τους άλλους για προδοσία και συναλλαγή και ταυτόχρονα να επιβραβεύουν το προϊόν της προδοσίας και της συναλλαγής. Απλώς παράλογο, αποτρόπαιο, απάνθρωπο και χυδαίο; Κανένα πρόβλημα. Μια απλή λογιστική εγγραφή στο πελώριο τεφτέρι που λέγαμε. Άλλωστε, είναι εξαιρετικά απλό να (ξε)πουλάς πατριωτισμό -ταξικό πατριωτισμό- όταν στη νοητική και ψυχική σου συγκρότηση δεν εμφιλοχωρεί κανενός είδους πατριωτισμός. Γιατί βέβαια δεν είναι και πολύ πατριωτικό να διατυμπανίζεις ότι θα απολύσεις 80.000 ανθρώπους από τη δουλειά τους άμα τη ελεύσει στο ιερό της εξουσίας. Είναι απλός, αποτρόπαιος πατριωτισμός να θεωρείς ότι περισσεύουν οι γιατροί στα νοσοκομεία, οι δάσκαλοι στα σχολεία και οι άνθρωποι που βοηθούν τους ανήμπορους γέροντες. Ότι είναι πατριωτικό να χαρίζεις την παιδεία στους σχολάρχες επειδή τα παιδιά δεν χρειάζεται να ξέρουν τον Γρηγόρη Λαμπράκη και το Πολυτεχνείο. Γιατί ξέρεις ότι μόνο διά της «πατριωτικής» άγνοιας θα αρκούνται στο να γνωρίζουν μόνο τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την Ιστορία διά στόματος Άδωνι, Βορίδη και Σαμαρά.
Α, ναι. Είναι εύκολος ο πυγμαίος, ραχιτικός και ακίνδυνος πατριωτισμός. Του (γυμνο)κώλου. Ο πατριωτισμός που καταλαβαίνει ο «απλός λαός». Άλλη μια έννοια που αδυνατεί να κατανοήσει ο εν λόγω. Γιατί τίποτα πιο βαθύ δεν υπάρχει από το απλό. Και πιο μεγάλο.
Το μόνο που ενδιαφέρει τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η νομή της εξουσίας, ώστε να αποκατασταθεί η «φυσική» τάξη των πραγμάτων, η «φυσική» κατάσταση ενός κόσμου των «επάνω», ενός κόσμου πάσης φύσεως «εργοδοτών» σε οικονομικό, πολιτικό και αισθητικό επίπεδο
