Της Κατερίνας Μπρέγιαννη
Η Ελένη έδωσε ραντεβού με τον θάνατό της, που πήρε τη μορφή ενός γόνου καλής οικογενείας και ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς. Οι λεπτομέρειες που ήρθαν στο φως όταν αποκαλύφθηκε ο μαρτυρικός θάνατος του κοριτσιού σοκάρουν. Όλους; Δυστυχώς όχι. Η Ελένη δεν θα γίνει ούτε σύμβολο ούτε ηρωίδα και ας ήταν το “όχι” της ηρωικό.
Τα "τα ήθελε" και τα "ας πρόσεχε" στο διαδικτυακό καφενείο ήταν από τα πιο ανώδυνα μέσα σε ένα πλήθος κακόβουλων και υβριστικών σχολίων που εκτοξεύτηκαν ενάντια στο νεκρό κορίτσι. Η κοινωνία των social και γενικά των media ασέλγησε στη μνήμη του αναπαράγοντας όλα τα σεξιστικά στερεότυπα που ακολουθούν τη γυναικεία φύση.
Αποκαλύφθηκε ωμά ότι οι γυναίκες στερούνται παντελώς το δικαίωμα που έχουν ακόμα και οι κατηγορούμενοι για τα πιο βαριά αδικήματα... Το δικαίωμα στην αθωότητα δεν τους αναγνωρίζεται ούτε όταν είναι βιασμένες ή δολοφονημένες . Η πατριαρχία τούς το έχει εκ προοιμίου αφαιρέσει. Οι γυναίκες είναι εκ προοιμίου ύπουλες, ψεύτρες και τουλάχιστον πουτάνες.
Η Ελένη τόλμησε να αρνηθεί ερωτική συνεύρεση. Όμως οι μάτσο, νταήδες αρσενικοί είναι ανίκανοι να δεχθούν το “όχι”. Πόσο μάλλον αν τύχει να είναι "γόνοι καλής οικογενείας” και “πρίγκηπες”.
Στο outing των ΜΜΕ τα στερεότυπα επαναλαμβάνονται και υπερμεγεθύνονται αντιλαλώντας από πολλές πλευρές μονότονα το ίδιο πράγμα. Παγιώνονται έτσι εκ νέου και για τις επόμενες γενιές όσα καταμαρτυρά ο νεοφιλελευθερισμός για τους “αδύναμους”, “ξένους” ή “περιθωριακούς”.
Εντυπωσιακό επίσης είναι ότι στο πλέγμα πατριαρχία, ρατσισμός, σεξισμός, δολοφονία, αν τύχουν δύο παραδοσιακά “αδύναμοι”, θύτης και θύμα ενδέχεται να συναντηθούν στον στιγματισμό και τη στοχοποίησή τους προκειμένου να γλιτώσει ο “γόνος”. Διόλου τυχαία τα κανάλια ενημέρωναν για τον “21χρονο κατηγορούμενο” και τον “Αλβανό”.
Η Ελένη και ο Ζακ βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο αυτό που δεν κρύβεται είναι η έξαρση μιας έμφυλης βίας, φασιστικής, εκδικητικής, που δεν αρκείται στον θάνατο, αλλά επιδιώκει την ολοκληρωτική εκμηδένιση του θύματος και της προσωπικότητάς του.
Η αγριότητα και στις δύο περιπτώσεις μαρτυρά ένα τυφλό μίσος προς αυτόν που θεωρήθηκε αδύναμος. Είναι ένας εκφασισμός από “τα κάτω” που τρέφεται και βρίσκει πολιτικό έρεισμα και νομιμοποίηση από “τα πάνω”.
Η καλλιέργεια ενός άκρατου κοινωνικού ανταγωνισμού, η παντελής έλλειψη αλληλεγγύης, συντροφικότητας και αξιών, το υποδαύλισμα εθνικισμών και συναισθημάτων μίσους αποτελούν συνέπειες όχι μόνο της οικονομικής κρίσης ή της έλλειψης παιδείας, αλλά και μιας χρόνιας πολιτισμικής υποδούλωσης στην γκλαμουράτη αμορφωσιά των ΜΜΕ.
Σε μια κοινωνία στην οποία η βία κατά των γυναικών και των αδύναμων τείνει να θεωρείται φυσική, το ηρωικό “όχι” της Ελένης δεν πρέπει να ξεχαστεί. Πρέπει να υψωθεί πάνω από τις λέξεις ότι το “όχι” είναι δικαίωμά μας.
