Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να επιβάλει μιντιακά, ως αναπότρεπτη εξέλιξη, την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός των άλλων, επενδύει στο κρίσιμο κοινό που παλαντζάρει ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα πηγαίνοντας με τον νικητή. Αυτοχρίζεται νικήτρια, τρυγάει τους αιωρούμενους, τους πολιτικούς νομάδες.
Επομένως (κατά τον σχεδιασμό), θα καβατζάρει το κοινοβουλευτικό πριμ των 50 βουλευτών και θα διαπραγματευτεί με όρους ισχύος με το συμπιεσμένο ΚΙΝ.ΑΛΛ. Για τη Ν.Δ. είναι σημαντικό να εμπεδωθεί ως ελάχιστος ο πολιτικός χρόνος του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έτσι θα καταφέρει να αδρανοποιήσει τη διοίκηση (άρα έργο δεν θα παράγεται), η οποία θα περιμένει με κατεβασμένα τα μολύβια τον επόμενο και θα παραλύσει την πολιτική αντίδραση του συριζαίου.
Με την επιβολή και εδραίωση του «αναπότρεπτου και αμετάκλητου τέλους», η Ν.Δ. παγώνει την κυβερνητική παραγωγή για τους εννέα υπολειπόμενους μήνες μέχρι τον Οκτώβριο του 2019. Αυτόν το πάγο, την ανατίναξη κάθε μεταρρύθμισης, τα επεδίωξε από νωρίς. Εγείροντας θέματα νομικίστικα, διαδικαστικά, επενδύοντας σε διάφορες λαϊκές εξεγέρσεις (που δεν της βγήκαν), σε νέου τύπου Αγανακτισμένους, πριμοδοτώντας κάθε αντικυβερνητικό «δίκιο» οποιουδήποτε. Σιγά - σιγά προσχώρησε στη δομική αντιπολίτευση, που οφείλει όχι μόνο να αμφισβητεί ότι βρέχει, αλλά να καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ για τη βροχή. Υιοθέτησε κάθε αντικυβερνητική φωνή με στόχο την κυβερνητική κατάρρευση.
Όχι πως και στην από ’δω πλευρά δεν κάναμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να δημιουργούμε ανταγωνιστές και προβλήματα που ευνοούν τους αντιπάλους. Το άνοιγμα πάμπολλων μετώπων είναι το ταλέντο μας. Αλλά η αδρανοποίηση, το παθητικό ροκάνισμα του χρόνου είναι κεντρικός στόχος της αντίπαλης άμυνας. Παλιότερα, το αίτημα εκλογών -κατά τη Ν.Δ.- έβλαπτε την οικονομία και την πορεία της χώρας.
Σήμερα που έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι, η πορεία της χώρας «καθιστά αναγκαίες» και τις εκλογές, και τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Κείμενα, όμως, κομματικού πατριωτισμού δεν απαντούν σε όλο το εύρος των υποκείμενων προβλημάτων. Είναι καιροσκοπική κι αν χρειαστεί υιοθετεί ακροδεξιά ρητορική η Ν.Δ., αλλά ποια είναι η απάντηση στον βαθύ οπορτουνισμό της; Η απάντηση δεν είναι το αντιχτύπημα, το αντιγύρισμα, αλλά η θετική παραγωγή, το έργο που γίνεται αντιληπτό πέρα από τις επικοινωνιακές τεχνικές απόκρυψης και στρέβλωσης στις οποίες καταλήγει. Πού, όμως, εδράζεται η τεχνική της Ν.Δ.;
Στην απλή επικοινωνιακή, επιθετική ευρηματικότητα ή σε μια βαθύτερη αλλοίωση των πολιτικών κριτηρίων του μέσου πολίτη; Στην κυριαρχία ενός εσωτερικού μηχανισμού πολιτικού ζάπινγκ, που τα τελευταία χρόνια αναδεικνύει τις κυβερνήσεις, αλλά επίσης και τις αποσύρει από την εξουσία;
Έχει παγιωθεί ένα μοντέλο σκασιάρχη πολίτη, δραπέτη από κάθε πολιτική θέση, από κάθε πίστη, από κάθε αφοσίωση, από κάθε ιδεολογική ή συναισθηματική εμμένεια. Ο πολίτης πάει εκεί που θα του κάνουν τη δουλειά. Αυτό έχει διδαχθεί. Ψηφίζει όχι κατ’ ανάγκη αυτό που επιθυμεί, αλλά αυτό διά του οποίου εκδικείται ή αυτόν που θα του αναβάλει την επώδυνη προσωπική επίλυση. Δεν είναι ακριβώς πολιτικός αρνητισμός, που συχνά μάλιστα εξελίσσεται σε έναν συντηρητικό αντισυστημισμό, αλλά μια διά της αρνήσεως χρησιμοθηρία.
Πάω σ’ αυτόν γιατί, μέχρι να στρώσει στην εξουσία θα ’χω κερδίσει χρόνο ή κάποιο οριζόντιο «σβήσιμο κλήσης». Αυτό το κριτήριο είναι εξ ορισμού μη αναπτύξιμο και πολιτικά αξιοποιήσιμο. Επομένως, η επένδυση σε αυτό ή η καταγγελία του είναι ρηχά. Ο ψηφοφόρος του είδους που περιγράφω δεν κερδίζεται ποτέ. Μπορεί να καταναλώσει την παροχή καθώς απομακρύνεται...
i Όπου Φυσάει ο Άνεμος
