Αναλύσεις επί αναλύσεων, σελίδες επί σελίδων (καθώς και ιστοσελίδες), τοποθετήσεις επί τοποθετήσεων. Απ’ όλα είχε ο μπαξές των ημερών και ήταν απολύτως φυσικό ύστερα από τις εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Και τα όσα είπαν βεβαίως, αφού έτσι σηματοδοτήθηκε και η άτυπη έναρξη μιας σχοινοτενούς προεκλογικής περιόδου.
Εξίσου σημαντικό γεγονός όμως και η φρικώδης επέτειος των πέντε χρόνων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Μια επέτειος που έφερε στην επιφάνεια τις εξελίξεις στη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, από τους κόλπους της οποία προέρχεται και ο Ρουπακιάς, ο σφαγέας του Παύλου Φύσσα. Κι εδώ πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν. Για να μην πελαγοδρομούμε όμως ας συγκρατήσουμε δύο δηλώσεις.
Και πρώτα πρώτα τη σαφέστατη δήλωση της συγκλονιστικής Μάγδας Φύσσα: «Όσοι ψηφίζουν Χ.Α. δεν δικαιολογούνται πια, είναι συνυπεύθυνοι». Σοφόν το σαφές. Με τη σαφήνεια των λέξεων που γράφτηκαν με το αίμα ενός νέου ανθρώπου. Τον δολοφόνησαν οι ναζί από αβυσσαλέο μίσος γι’ αυτό που ήταν: ένας άνθρωπος που ονειρευόταν το όνειρο ενός φωτεινότερου κόσμου. Πιο σαφές δεν γίνεται.
Και εδώ ουδείς μπορεί να κρυφτεί. Όσο κι αν, όπως η Ν.Δ., εμφανίζεται να ανησυχεί για το μέλλον της δίκης της Χ.Α., ενώ την ίδια στιγμή σιωπά εκκωφαντικά (κατά την προσφιλή της επικοινωνιακή πρακτική) για την απάνθρωπη άποψη του στελέχους της Στάθη Τετράδη σχετικά με τη δολοφονική επίθεση από χρυσαυγίτες που δέχτηκε το μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Β. Παπαμιχαήλ. Τη θυμίζω: «Ο Βαγγέλης και ο κάθε Βαγγέλης που το παίζει αντίφα ανήκει κι αυτός στα καρκινώματα του φασισμού. Οπότε ό,τι σπέρνεις θερίζεις από μένα».
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε... Και να μην ξεχάσουμε και τη δήλωση της νέας υπουργού Πολιτισμού Μυρσίνης Ζορμπά με αφορμή τη μαύρη επέτειο της δολοφονίας. Το γεγονός είναι αξιοσημείωτο, γιατί από όσο θυμάμαι είναι η πρώτη φορά που υπουργός Πολιτισμού κάνει δήλωση για το θέμα. Υψηλής συμβολικής σημασίας ενέργεια, όχι μόνο επειδή ο Παύλος Φύσσας ανήκε στον χώρο του πολιτισμού με το ψευδώνυμο Killah P., αλλά και γιατί ο πόλεμος εναντίον του φασισμού, εκτός όλων των άλλων, είναι και ύψιστο διακύβευμα πολιτισμού. Αλίμονο αν δεν το εννοήσουμε ως τέτοιο.
Καλό λοιπόν θα ήταν να κρατήσουμε τη δήλωση της υπουργού: «Οι δολοφονίες του Γρηγορόπουλου και του Τζουλιάνι, η κρίση, ο ρατσισμός απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, η κρατική βία, το όραμα ενός δικαιότερου κόσμου ήταν οι κυριότερες θεματικές των τραγουδιών του. Ο Killah P. ήθελε να τελειώνει με το παρελθόν, το 'ήθος του οποίου είχε αυτοκτονήσει' για χάρη ενός ομορφότερου αύριο (...)».
Και καταλήγει η δήλωση: «Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να φοβηθεί ενόσω βρισκόταν στη 'γειτονιά' του». Λέει και άλλα η υπουργός, ωστόσο νομίζω πως είναι αρκετά αυτά για να ζυγιάσει κανείς με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει.
Αν βέβαια δεν θέλουμε να ζήσουμε σ’ έναν κόσμο που «το ήθος του έχει αυτοκτονήσει». Να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε έναν κόσμο ζόφου και να τα μετατρέψουμε σε έρμαια και αθύρματα μπροστά στην ανελέητη δύναμη. Και, πράγματι, πολλές φορές η κοινωνία των πολιτών, η κοινωνία ενός καθημερινού αγωνιζόμενου πολιτισμού έχει αποδείξει ότι διαθέτει ένστικτο επιβίωσης και ότι αρνείται να αυτοκτονήσει. Είναι βέβαιο λοιπόν πως το ίδιο θα συμβεί και στη φάση που διανύουμε.
Γιατί η δημοκρατία παραμένει πολίτευμα και όχι ανώνυμη εταιρεία. Γιατί η δημοκρατία έχει πολίτες και όχι πελάτες δημοκρατίας, όπως τη θέλουν κάποιοι αριστόψυχοι. Έχει πολίτες που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και όχι πανικόβλητους καταναλωτές που ποδοπατούν τους άλλους για να αγοράσουν προϊόντα πολιτεύματος όπως η εργασία, η παιδεία, η υγεία, η ασφάλεια, η αξιοπρεπής διαβίωση σε όλη τη διάρκεια του βίου.
Όλα τούτα είναι η δημοκρατία. Κι άλλα πολλά παρόμοια. Όλα τούτα είναι τα στοιχεία της ελευθερίας. Δηλαδή η άρνηση του φόβου, η κατάφαση σε μια ζωή που μας αξίζει. Μια ζωή που, όπως γράφει και ο Ζμπίγκνιεφ Χέρμπερτ, θα κάνει τη φαντασία «όργανο ευσπλαχνίας» γιατί η φαντασία ανθρώπων όπως ο Παύλος Φύσσας θα «ταλαντεύεται με ακρίβεια από πόνο σε πόνο».
