Ό,τι κι αν λένε διάφοροι, από όλους τους πολιτικούς χώρους, έχουμε διχασμό. Προς το παρόν χωρίς πολύ αίμα, αλλά με προσπάθειες για υποβάθμιση της Δημοκρατίας. Γεγονότα και δηλώσεις ή η αφωνία της Δεξιάς, όπως αυτή ορίζεται σήμερα, έπειτα από τη συμπόρευση μαζί της του ΚΙΝ.ΑΛ., του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων, δημιουργούν ένα τοπίο δύσκολα αναγνωρίσιμο.
Υπήρξαν και άλλες περίοδοι μεγάλης πολιτικής έντασης στη μεταπολίτευση, αλλά ποτέ δεν είχαμε ανοιχτά φιλοφασιστικές ή αυταρχικές τοποθετήσεις κομματικών στελεχών που επισήμως δεν ανήκουν στη φασιστική ή νεοναζιστική Ακροδεξιά. Πάντα στη Ν.Δ. υπήρχαν οι φωνές που σταματούσαν εν τη γενέσει τους τις υπερβολές, ενώ ούτε για πλάκα δεν άκουγες από τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο τοποθετήσεις όπως αυτές των κ.κ. Ψαριανού (Ποτάμι), Γρηγοράκου (ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) κ.ά.
Για να χαλαρώσουμε: γιατί παρεξηγήθηκαν οι κ.κ. Βορίδης και Γεωργιάδης που τους αποκάλεσε «φασισταριά» ο κ. Καμμένος; Θα τους αρκούσε το "φασίστες";
Και τώρα σοβαρά: σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που καθημερινά αγριεύει, με τις μισές περίπου ευρωπαϊκές χώρες να έχουν στην κυβέρνηση ή στην αξιωματική τους αντιπολίτευση κόμματα ακροδεξιά, ξενοφοβικά και ανεκτικά στον φασισμό, είναι μεγάλη αφέλεια, επικίνδυνη και ανιστόρητη, να χαρίζουμε στον φασισμό π.χ. τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εννοώ το σχόλιο του κ. Καψώχα στην ΕΡΤ, σχόλιο που δεν στέκεται ούτε δεοντολογικά ούτε πολιτικά. «Ήταν στιγμές που νόμιζα ότι άκουγα τον θεωρητικό του φασισμού, τον Σέρτζιο Πανούτσιο, ο οποίος εισήγαγε στοιχεία εθνικισμού στην Ιταλία του Μουσολίνι», είπε ο δημοσιογράφος, που φυσικά και υπέπεσε σε ολίσθημα.
Πρώτον, διότι η ΕΡΤ δεν είναι Σκάι ή οποιοδήποτε άλλο μέσο που προωθεί επιχειρηματικά συμφέροντα με τερατολόγους παπαγάλους και δεύτερον διότι σε ένα δημόσιο μέσο που χρηματοδοτείται από τους πολίτες οι έχοντες δικαίωμα λόγου οφείλουν να διατυπώνουν ψύχραιμες θέσεις, απόλυτα τεκμηριωμένες και με άμεση δυνατότητα αντιλόγου. Θεωρώ ότι ο κ. Καψώχας έδωσε πάτημα στη ΝΔ, το ίδιο βλαβερό όπως οι τάχαμου επαναστατικές επιθέσεις των αργόσχολων του Ρουβίκωνα ή των μπαχαλάκηδων που κατάφεραν να διαλύσουν και την πορεία στη μνήμη του Παύλου Φύσσα.
Το ερώτημα δεν είναι πόσο ανιστόρητοι ή καθοδηγούμενοι εθνικιστές είναι οι «μακεδονοφάγοι» ούτε αν οι χρυσαυγίτες είναι ή όχι φασίστες. Είναι ολοφάνερο. Το κρίσιμο ερώτημα είναι ποιοι είναι οι σοβαροί αντιφασίστες, αυτοί που δεν θα χρησιμοποιήσουν αλόγιστα τις φασιστικές κορόνες για να τσιμπήσουν ψήφους.
Ποιοι θα αποφύγουν τα λάθη που έφεραν στην εξουσία προπολεμικά τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι ή χάρισαν με απίστευτη ευκολία την εξουσία σε δικτάτορα, όπως συνέβη με τον Ιωάννη Μεταξά.
Οι ευθύνες της τότε Σοσιαλδημοκρατίας, της σταλινικής Αριστεράς και της λαϊκής Δεξιάς είναι τεράστιες. Εδώ, τόσο το Λαϊκό όσο και το Κόμμα Φιλελευθέρων ψήφισαν να γίνει πρωθυπουργός ο Μεταξάς. Λίγους μήνες αργότερα, τους έδεσε.
Σήμερα, με συνθήκες και διαφορετικές και ανάλογες, κάτι φυσικό όταν έχουν μεσολαβήσει τόσα χρόνια, η Ιστορία είναι αμείλικτη. Και δεν φαίνεται να μας διδάσκει.
Ο στόχος ίδιος: η προσέγγιση σε θέματα ατομικών ελευθεριών και η μείωση του δημοκρατικού ελλείμματος ή, αν προτιμάτε, η στήριξη, διεύρυνση έως και σωτηρία της χωλαίνουσας έστω Δημοκρατίας μας. Απέναντι στους ανερμάτιστους μισάνθρωπους η απάντηση είναι η προσέγγιση με το ΚΙΝ.ΑΛ., το Ποτάμι, το ΚΚΕ, αλλά και με τη Ν.Δ. που ξέραμε. Εξάλλου, ο προερχόμενος από τη Ν.Δ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, έδωσε το σύνθημα χρησιμοποιώντας το μήνυμα των δημοκρατικών της Ισπανίας: No Pasaran!
Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να συγκινήσει περιπτώσεις πολιτικών ομάδων που αυτοπροσδιορίζονται σαν γνήσια αριστερές, επαναστατικές κ.λπ. και συνήθως κινούνται στον χώρο του φαντασιακού με αυτοκτονικές εμπνεύσεις.
Επιτρέψτε μου μια προσωπική κατάθεση: λίγο πριν από την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια συνέλευση μελών, είπα -καθ’ υπερβολήν- ότι σε περίπτωση εκτροπής στα ίδια κελιά θα είμαστε. Ένας σύντροφος, που έπειτα την έκανε, μου είπε: Όχι!
