Μια φορά κι έναν καιρό, όταν η Θεσσαλονίκη δεν ήταν “περίκλειστη” πόλη και η πολυφωνία άνθιζε στο πολύχρωμο λιβάδι της ΝΕΡΙΤ, υπήρχε μια κυβερνητική εκπρόσωπος που αναφωνούσε: “Τι είναι ο κ. Τσίπρας; Ο σωτήρας του κόσμου; Τι είναι; Ο Κάστρο, να μιλάει οκτώ ώρες και να τον καλύπτουμε με εξακάμερο;”. Όλα αυτά στο μακρινό 2014, όταν το μόρφωμα της ΝΕΡΙΤ έριχνε “μαύρο” στον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μη μεταδίδοντας την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ.
Απόλυτα φυσιολογική είχε βρει την πρακτική αυτή ο τότε συμπολιτευόμενος και σήμερα αντιπολιτευόμενος Τύπος, περνώντας στα ψιλά το “κόψιμο” της ομιλίας Τσίπρα και παίρνοντας στο ψιλό ακόμα και τους διοικούντες της ΝΕΡΙΤ που είχαν υποβάλει την παραίτησή τους αντιδρώντας στην καθεστωτική λογική της κ. Βούλτεψη και της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου. Σιγή ιχθύος τότε από τους “αγανακτισμένους” της περασμένης Κυριακής, που έψαχναν εναγωνίως από κάπου να πιαστούν ώστε να κατασκευάσουν ένα αφήγημα φίμωσης του “ανεξάρτητου” Τύπου από τον υπό κατάρρευση Τσίπρα, που τρέμει τις σκληρές και αμείλικτες ερωτήσεις των απεσταλμένων του Ομίλου Μαρινάκη.
Κακός σύμβουλος η ασθενής μνήμη των “αγανακτισμένων”, που έψαχναν γωνία στο τάλιρο της συνέντευξης Τύπου του Αλέξη Τσίπρα, καθώς είχαν συνηθίσει στην παρατεταμένη σιωπή του Αντώνη Σαμαρά, που είχε βρει την καλύτερη λύση για να ξεμπερδεύει με τους δημοσιογράφους και τον Τύπο στις ΔΕΘ που του έλαχαν ως πρωθυπουργός. Πριν από λίγα χρόνια, η συνταγή της ΔΕΘ ήταν σιωπή ο Σαμαράς και μαύρο στον Τσίπρα και καμία “ανεξάρτητη” φωνή δεν το έβρισκε και τόσο φοβερό ώστε να υψώσει τους τόνους για το γελοίο και αντιδημοκρατικό αυτό φαινόμενο που δικαιολογούσε με περισσή κυνικότητα η αλησμόνητη εκπρόσωπος Τύπου του Αντώνη Σαμαρά.
Αίφνης βρήκαν όλοι τη φωνή τους. Από τους δημοσιο-γραφικούς γκαφατζήδες των social media, που μετέτρεψαν ένα τρένο σε πρωθυπουργικό αεροπλάνο, ως τους όψιμους τιμητές ενός προσαρμοσμένου στα μέτρα τους πλουραλισμού, η επιχείρηση αποδόμησης της παρουσίας Τσίπρα στη ΔΕΘ έπεσε στο κενό, καθώς επικεντρώθηκε στο επίπεδο της μικροπολιτικής. Χωρίς σαφείς τοποθετήσεις αντιπαράθεσης και αντιλόγου στις πολιτικές και οικονομικές θέσεις του πρωθυπουργού, η συντριπτική πλειονότητα των “ανεξάρτητων” σχολιαστών αναλώθηκε άλλοτε σε μικρότητες και άλλοτε σε αστειότητες, ξεχνώντας τι έλεγαν, αλλά κυρίως τι δεν έλεγαν, πριν από τέσσερα χρόνια.
