Τούρκοι αλιείς ψαρεύουν στα χωρικά μας ύδατα, τείνοντας να θεσπίσουν μια ιδιόμορφη θαλάσσια «χρησικτησία»: Το καταγγέλλουν με εξώδικό τους τριάντα έξι ψαράδες, τονίζοντας ότι η πολιτική κατευνασμού των τουρκικών απαιτήσεων δεν έχει κανένα αποτέλεσμα... Ακόμα όμως, στα μέτρα για την «ενίσχυση» της ελληνικής αλιείας προστίθενται και οι επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την απόσυρση των ξύλινων σκαφών...
Το ίδιο διάστημα η παράνομη αλιεία συνεχίζεται -είτε με πλαστικά είτε με ανεμότρατες, που γδέρνουν τον βυθό, είτε με γρι - γρι, που φωτίζουν τη θάλασσα δέκα φορές από το επιτρεπόμενο και καίνε τους γόνους και το πλαγκτόν. Το κύριο θέμα, που είναι η απαγόρευση της αλιείας σε συγκεκριμένες εποχές, παρακάμπτεται, και η Ε.Ε. εμμένει σε μια καταστρεπτική λύση: Στην εξάλειψη των ταρσανάδων, που παραδοσιακά υπηρετούσαν τη μικρή αλιεία με τους καραβομαραγκούς και τους άλλους τεχνίτες. Στην εξάλειψη των μικροεπιχειρηματιών ψαράδων, που πρόσφεραν στις μικρές αγορές το προϊόν τους.
Η Ε.Ε. επιδοτεί την κατάθεση της αλιευτικής άδειας και την καταστροφή του σκάφους, με αποτέλεσμα να έχουν εκλείψει περίπου 13.000 από τα 17.500 ξύλινα σκάφη. Αυτή η ευρωπαϊκή συνηγορία με το «Αιγαίο που θα ανήκει στα ψάρια του» φαίνεται περίεργη, από τη στιγμή που έτσι ενισχύεται η ιχθυοκαλλιέργεια αλλά και οι ξένοι κατασκευαστές των πλαστικών σκαφών.
Κι όμως, υπάρχει η δυνατότητα της χρήσης των ξύλινων σκαφών με τέτοιον τρόπο, ώστε να αυξηθεί η κινητικότητα μεταξύ των νησιών ή με την ενδοχώρα. Κι αυτό μπορεί να γίνει κατά την καλοκαιρινή περίοδο, σε μια χώρα που είναι «νησιοβριθής», που διαθέτει 3.000 νησιά και πολλές παραλίες δυσπρόσιτες από τη στεριά.
Τα εκατομμύρια που διατίθενται για τον όλεθρο της ναυτικής κληρονομιάς μπορεί «να πιάσουν τόπο» με μια ρύθμιση που θα ενισχύσει τη νησιωτικότητα! Τα υπερήφανα σκαριά που ορθώνονται στις ελληνικές θάλασσες μπορεί να αποκτήσουν μια νέα αποστολή: Όπως «μια φορά κι έναν καιρό» οι σκούνες, τα περάματα, τα τρεχαντήρια, τα καΐκια, τα μπρίκια, οι γολέτες.
Παλιά, η στιγμή της καθέλκυσης του πλοίου ήταν η πιο λαμπρή μιας ιστορίας που μόλις άρχιζε - με αγιασμούς, με ψαλμωδίες, με γλέντια. Σήμερα, ένα άλλο μέλλον μπορεί να ανοίξει για τα ξύλινα πλοία - με το ίδιο συναίσθημα ευφορίας, όπως κάποτε...
ΥΓ.: Η έκθεση «Τα καΐκια που πληγώναμε» στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά (12 Σεπτεμβρίου, ώρα 7.30 μ.μ.) παρουσιάζει μια μικρή εικόνα μιας παράλογης καταστροφής...
