Την περασμένη Δευτέρα, ένα ακραίο κείμενο που καταριόταν τον Τσίπρα και είχε την υπογραφή “Αννίτα Π.” δημοσιεύτηκε σε όλες τις αντιπολιτευόμενες ιστοσελίδες και στα κοινωνικά μέσα. Δεν παρουσίαζε συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες καταγγελίες ούτε προσδιόριζε την ταυτότητα του συγγραφέα, ώστε να διεκδικεί απόλυτη εγκυρότητα. Ήταν γεμάτο φόρτιση εξ αιτίας της σχέσης ανάμεσα σε αυτήν που το υπέγραφε και κάποια από τα θύματα της πυρκαγιάς στο Μάτι. Δεν έλεγε καθαρά ποια είναι αυτή η σχέση. Έκανε κάτι χειρότερο: οι συνεχείς αναφορές για τους νεκρούς “μου” άφηναν να εννοηθεί ότι η σχέση αυτή ήταν στενότερη από αυτήν που αποκαλύφθηκε στην πραγματικότητα. Μόνο μια ασαφής αναφορά στο τέλος του κειμένου αφήνει να εννοηθεί ότι δεν πρόκειται για τη μάνα. Είναι λοιπόν παραπλανητικό μέχρι την προτελευταία του γραμμή. Η ανωνυμία βοηθούσε σκοπίμως στο να συντηρείται αυτή η ασάφεια.
Επιπλέον το κείμενο δεν λέει λέξη για τις φωτιές. Μιλάει για την υφαρπαγή της εξουσίας, το τρίτο αχρείαστο Μνημόνιο (την ώρα που βγαίναμε από την κρίση...), την κωλοτούμπα του 2015, την υπερφορολόγηση των μεσαίων στρωμάτων, τη στοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, το κυνηγητό στους εκδότες, τους Καρανίκες, την προδοσία της Μακεδονίας, τους Ρουβίκωνες και την ανομία, το brain drain. Και απαιτεί εκλογές εδώ και τώρα. Είναι λοιπόν ένα άρθρο καθαρής πολιτικής πολεμικής. Και επιστρατεύει το πένθος (που σηκώνουν άλλοι) για να γίνει πιο αιχμηρό. Δεν έγινε χθες ο Τσίπρας προσωπικός εχθρός της Αννίτας Π. Ήταν πάντοτε. Απλώς η σχέση της με κάποιους ανθρώπους που χάθηκαν της φάνηκε ένα καλό εργαλείο για να τον χτυπήσει πιο αποτελεσματικά. Αυτό ονομάζεται καπηλεία και είναι πράξη αναίσχυντη. Εξ ου και η έκκληση για την απόσυρσή του.
Λίγο αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι η συγγραφέας του άρθρου ήταν η σύζυγος του διαβόητου Μπάμπη Παπαπαναγιώτου, σύμβουλου επικοινωνίας του Κυριάκου Μητσοτάκη και γνωστού δημοσιογράφου. Είναι σαφές ότι η Αννίτα Π. δεν μπορούσε να υπερασπιστεί την άποψή της φανερώνοντας πλήρως την ταυτότητά της. Η προσωπική της σχέση με τον Μπ. Παπαπαναγιώτου θα εξέθετε το κείμενο, αλλά και την οδύνη της συγγραφέως, σε πολιτική και όχι συναισθηματική ανάγνωση. Έτσι, το άρθρο κρατήθηκε τεχνηέντως μακριά από τον Μπ. Παπαπαναγιώτου, ώστε να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότητά του. Η ανωνυμία αυτή είναι κακόβουλη, όπως και η εσκεμμένη ασάφεια για τη σχέση της Αννίτας Π. με τους ανθρώπους που χάθηκαν.
Είναι ο σύμβουλος επικοινωνίας του Κ. Μητσοτάκη υπόλογος γι' αυτά που γράφει η γυναίκα του; Τυπικώς όχι. Να πούμε, βέβαια, ότι η συγκεκριμένη συζήτηση θα ήταν πιο γόνιμη αν η Αννίτα Π. είχε δημοσιεύσει κάτι που ήταν αντίθετο και όχι υποστηρικτικό προς τα πολιτικά συμφέροντα του άντρα της, αν το ύφος της ήταν αντίθετο και όχι απολύτως ευθυγραμμισμένο με το πάγια αχαρακτήριστο ύφος του συζύγου της, αν η ανωνυμία είχε ως σκοπό να προστατέψει τον Μπάμπη και όχι να προστατέψει το άρθρο από αξιοσημείωτες πληροφορίες που έπρεπε να παραλειφθούν. Ας είναι. Σε κάθε περίπτωση, όλους τους ανθρώπους που έχουν κάποιο δημόσιο πρόσωπο, τους αφορά η πολιτική αλητεία που εκδηλώνεται στο άμεσο περιβάλλον τους, είτε φταίνε είτε όχι. Είναι η πραγματικότητα του δημόσιου χώρου. Αλλά ο Μπ. Παπαπαναγιώτου δεν έχει αντισώματα στην πολιτική αλητεία. Ενώ στο μαγαζί που δουλεύει η πολιτική αλητεία θεωρείται πλεονέκτημα. Αλλιώς θα είχαν προσλάβει κάποιον άλλον.
Ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου έκρυψε τη γυναίκα του μέχρι που ζητήθηκε από τους συγγενείς η απόσυρση του άρθρου. Μετά, προφανώς πιεζόμενος, την πέταξε από πάνω του και έτρεξε να κρυφτεί πίσω από τον Ρήγα Φεραίο και τη φεμινιστική παράδοση του ΚΚΕ Εσωτερικού. Δεν είπε “εμείς στη Ν.Δ. είμαστε φεμινιστές” ούτε “εμείς στο περιβάλλον του Μητσοτάκη είμαστε...”, είπε “εμείς στον Ρήγα ήμασταν...". Και έτσι, επικαλείται τη συνέπειά του σε ευγενικές πολιτικές αξίες για να υπερασπιστεί, στην ουσία, το δικαίωμά του να βγάζει την ουρά του απ' έξω όποτε αυτό τον συμφέρει. Είναι και αυτό πολιτική αλητεία.
Ευτυχώς, στον Ρήγα όλοι ξέραμε ποιος είναι ποιος.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΣΕΚΕΡΗΣ
