Του Γιάννη Σχίζα
«Γραφικότητα» είναι κάτι το παλιό και το παρωχημένο, που προστιθέμενο στην υπάρχουσα κατάσταση μας δίνει μια αίσθηση μετάβασης και επιτρέπει ενδεχομένως να αναπολήσουμε στιγμές από τη προσωπική μας ζωή... Επιπλέον όμως η γραφικότητα αποφέρει εισπράξεις και δημιουργεί «αέρα» σε μια περιοχή - που σημαίνει ότι της προσθέτει κύρος.
Οι απλές αυτές αλήθειες δεν φαίνεται να αναγνωρίζονται στην «Country chosen by the gods» - τη χώρα που διαλέχτηκε από τους θεούς, κατά πώς λένε αυτάρεσκα κάποιες διαφημίσεις του τουρισμού: Έτσι, πρόσφατα, στην Κάρυστο, η Λιμενική Αρχή επέβαλε την απαγόρευση των αμαξών που έκαναν μια διαδρομή στον πεζόδρομο της παραλίας, αφήνοντας «στα κρύα του λουτρού» τους αμαξάδες τους επιφορτισμένους με τη συντήρηση των αλόγων όλο τον χειμώνα, αλλά και στερώντας την πόλη από ένα μεγάλο προτέρημα. Λέγεται ότι τα ίδια έγιναν και αλλού -λεπτομέρειες δεν ξέρω.
Τα παλιά ξύλινα σκάφη θεωρήθηκαν υπεύθυνα για την ανορθόδοξη παράκτια αλιεία και αποσύρονται με ταχείς ρυθμούς - χάρη στις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η «απόσυρση» έχει αποφέρει 12.500 ερείπια στη θέση κατασκευών με επιμέλεια και γούστο, με καλλιτεχνικό συχνά αποτέλεσμα: Σκάφη που επί χιλιάδες χρόνια όργωναν το Αιγαίο, βρίσκουν τον θάνατο κάτω από τα πλήγματα εκσκαφέων, παράγοντας ένα φρικτό θέαμα.
Πολλοί θεωρούν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι τα μικρά σκάφη παίζουν άσχημο ρόλο στα παράκτια ιχθυοαποθέματα και για τούτο τον λόγο πρέπει να εκλείψουν. Και όμως η λύση υπάρχει: Η παράκτια κινητικότητα μπορεί διά μέσου αυτών των σκαφών να ενισχυθεί με τα ξύλινα καΐκια, ενώ επίσης μπορεί να βελτιωθεί η προσπελασιμότητα σε παραλίες που σήμερα είναι απρόσιτες ή δύσκολες σε προσέγγιση. Όσον αφορά δε τα φθίνοντα αλιεύματα των ελληνικών θαλασσών, τίποτε δεν θα μπορούσε να τα προστατεύσει καλύτερα από τη χωροθέτηση αλιευτικών καταφυγίων και από την αστυνόμευση των θαλασσών...
Οι ανεμογεννήτριες είναι επίσης μια περίπτωση καταστρατήγησης της γραφικότητας. Θα αναφερθώ και πάλι στην Εύβοια: Όπου, κατά παράβαση όλων των ρυθμίσεων περί «φέρουσας ικανότητας», οργανώνεται μια πρωτοφανής εγκατάσταση ανεμογεννητριών, που εξαλείφει μια σειρά από τόπους φυσιολατρικής αξίας. Με άλλα λόγια, οργανώνονται τα μνημόσυνα του μέλλοντος - αυτά που θα κάνουν κάποτε τα παιδιά μας ή τα παιδιά των παιδιών μας να λένε μελαγχολικά: Εδώ ήταν ένα εκπληκτικό τοπίο, που θυσιάστηκε για να έχουμε ρεύμα...
Όμως, «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος»... Δίχως τέχνη και ομορφιά, η ζωή είναι αμφίβολης αξίας .
* Στίχος του Ντίνου Χριστιανόπουλου, στο ομώνυμο ποίημα
