Της Κατερίνας Μπρέγιαννη
Μια απολύτως συνηθισμένη μέρα, συνηθισμένων ανθρώπων, συνηθισμένης καθημερινότητας, στο μετρό τα γνωστά Ρομά κοριτσάκια ταλαιπωρούν το ακορντεόν -βαρύ για τους νεαρούς τους ώμους- και τους επιβάτες. Περνάνε και ουδείς ασχολείται. Ουδείς;
Κυρία μεσήλιξ έτοιμη: «Μμμ. Να πας αλλού. Εμείς δεν έχουμε λεφτά. Να πας στη Μέρκελ να σου δώσει, που σας θέλει». «Τους μαζέψαμε όλους αυτούς εδώ» λέει μια γιαγιά και ο κύριος στο διπλανό κάθισμα απαντά «θα μας στείλουν και άλλους πίσω». Ένα νεαρό κορίτσι παίρνει τον λόγο, «μας ζηλεύουν για τον ήλιο και τη θάλασσά μας»!
«Μας κατέστρεψαν οι Ευρωπαίοι» συνεχίζει η μεσήλιξ κυρία. «Αυτός, που τα βρήκε μαζί τους» που «θα έρθει η ώρα να τιμωρηθεί -όχι ότι οι άλλοι θα κάνουν τίποτα...», «θέλει να δώσει και τα σπίτια μας»! «Να δώσει το αίμα μας; Τη Μακεδονία μας;» «Και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης τους χάρισε». Η κοπέλα παίρνει τον λόγο και πάλι «δεν αντιδρούμε, όμως, στα συλλαλητήρια δεν είχε κόσμο». "Μην απελπίζεσαι" της απαντά προστατευτικά, η κυρία... «φτάνει που έχεις τη φλόγα μέσα σου». «Καλό αγώνα»!
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, αυτοί οι καθημερινοί άνθρωποι πού το βρήκαν τέτοιο μίσος και τόσο κομπλεξισμό. Ούτε ρακένδυτοι ούτε φτωχοί είναι, τουναντίον, μεσοαστοί Νεοέλληνες. Θα μπορούσαν να ανήκουν σε οποιοδήποτε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης από ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ώς και Χ.Α. ή και ΛΑΕ...
Ο λόγος των περισσότερων κομμάτων του ελληνικού κοινοβουλίου ρέπει όλο και πιο απροκάλυπτα στο ρατσισμό και τον ακραίο διχασμό. Σαν η ιδεολογία να έχει σωπάσει και οι διαχωριστικές πολιτικές γραμμές της αντιπολίτευσης να έχουν θολώσει...
Αρκεί να δει κανείς τη στάση «των αριστερών» στις ψηφοφορίες της Βουλής για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή το ν/σ για την αδήλωτη εργασία. Σε ποιους στρέφεται ενάντια ο τοίχος που υψώνουν, αν όχι στους ανθρώπους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν;
Μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά αυτή η ευκαιριακή κουβεντούλα περιελάμβανε: ρατσισμό, αντιευρωπαϊσμό, αντί -γενικό και αόριστο- στην πολιτική εξουσία, ακραίο εθνικισμό, μεγαλοϊδεατισμό, αλυτρωτισμό, επεκτατισμό.
Ό,τι ακριβώς ταΐζονται από τον ΣΚΑΪ και τα λοιπά κανάλια, κάθε μέρα. Ότι ακριβώς πουλά ο Άδωνις και η Ν.Δ. σε τηλεπαράθυρα και Βουλή ποντάροντας στην ανάκαμψη της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Μισανθρωπισμός, υπερπατριωτικό σανό, αμάθεια και σκοταδισμός, με λίγα λόγια εθνικολαϊκισμός είναι ο εχθρός και πολλοί οι πρόθυμοι υπηρέτες.
Αν όμως «η Ιστορία δεν αποφασίζεται από τις θέσεις του τάδε ή του δείνα ατόμου αλλά από τις ταξικές αντιπαραθέσεις και τις ταξικές θέσεις», όπως γράφει ο Αλτουσέρ, τότε ήρθε η ώρα ο καθείς να δει για άλλη μια φορά πού ανήκει και σε ποιανού τον μύλο νερό ρίχνει...
