ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ
Το αδιέξοδο στην Ιταλία αναστατώνει την Ε.Ε. Ο γαλλογερμανικός άξονας φέρει τις μεγαλύτερες ευθύνες για το φούντωμα του ευρωσκεπτικισμού και τις διαλυτικές επιπτώσεις στο μεγαλύτερο πολιτικό πείραμα που έγινε στον μεταπολεμικό κόσμο. Κι αυτό διότι η διαδικασία ενοποίησης των χωρών έμεινε ημιτελής και μόνο στο νομισματικό πεδίο, διότι έτσι εξυπηρετούσε -κυρίως- τα γερμανικά συμφέροντα. Κατά συνέπεια, αναλαμβάνουν πλέον και τις ευθύνες να προβούν στις αναγκαίες κινήσεις. Τα συμπεράσματα είναι σαφή.
ΣΕ ΕΝΑ πρόσφατο άρθρο του, ο γνωστός Γερμανός αρθρογράφος των "Financial Times" του Βόλφγκανγκ Μουνχάου με τίτλο «Η Ιταλία και το μάθημα της Βαϊμάρης» σημειώνει: «Εδώ βρίσκεται το βασικό μάθημα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Εάν η φιλελεύθερη δημοκρατία αποτύχει να δώσει οικονομική ευημερία για ένα ικανοποιητικά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού σε αρκετά μεγάλες περιόδους, τελειώνει μαζί με τους χρηματοοικονομικούς και οικονομικούς θεσμούς που έχει δημιουργήσει».
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ τώρα; Δεν έχουν δικαίωμα δύο κόμματα που αθροιστικά συγκεντρώνουν το 50,09% των ψήφων και έχουν απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή να κυβερνήσουν;
ΑΣΦΑΛΩΣ και έχουν, αρκεί να σεβαστούν και το υπόλοιπο 50% και τη συμφωνία της χώρας με την Ε.Ε. και το κοινό νόμισμα, που για να ανατραπεί, απαιτεί, με δημοκρατικούς όρους, δημοψήφισμα.
ΠΑΡΑΝΟΜΗΣΕ μήπως ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας; Σε καμιά περίπτωση, αφού έχει το συνταγματικό δικαίωμα να ορίζει τους υπουργούς. Εξάλλου, δεν αρνήθηκε στα δύο κόμματα να κάνουν κυβέρνηση με επικεφαλής έναν εξοκοινοβουλευτικό νομικό. Η μόνη του ένσταση ήταν ο διορισμός του εκ της Λέγκας προερχόμενου ευρωσκεπτικιστή και υποστηρικτή της εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ πολιτικού, του 85χρονου Πάολο Σαβόνα.
ΚΑΛΛΙΣΤΑ τα δύο κόμματα θα μπορούσαν να υποχωρήσουν και να επιλέξουν έναν μετριοπαθέστερο πολιτικό για τη θέση. Δεν το έπραξαν, οδηγώντας την κόντρα στα άκρα, με το βλέμμα σε νέες εκλογές, πιστεύοντας ότι οι Ιταλοί πολίτες, εξοργισμένοι, θα τους δώσουν μεγαλύτερη πλειοψηφία.
ΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ αυτό συμβεί, το ιταλικό πολιτικό σύστημα θα απειληθεί με κατάρρευση. Και η Ιταλία είναι η τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης.
Η ΕΥΡΩΠΗ όπως είναι δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Και όπως είναι τα πράγματα σήμερα στον κόσμο, η ενότητά της είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν χώρες που αρνούνται να ενταχθούν πραγματικά και πολίτες αγανακτισμένοι, έτοιμοι να πάνε στο άλλο άκρο για να εκδικηθούν τους ηγεμόνες. Και είναι πρωτίστως ευθύνη της Γερμανίας να αντιληφθεί το ταχύτερο δυνατό το κακό που έχει προκαλέσει στο εγχείρημα και τα ερείπια που θα ακολουθήσουν.
