Αν ο τέως, πλέον, πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Ν. Σακελλαρίου, με την παραίτησή του ήθελε να προκαλέσει θόρυβο, το πέτυχε. Κι αυτό είναι ανησυχητικό, γιατί η δουλειά ενός ανώτατου δικαστικού λειτουργού δεν είναι να θορυβεί με τις επιλογές του. Αν πάλι ήθελε να στείλει κάποιο μήνυμα για την κατάσταση στη Δικαιοσύνη, το έστειλε. Κι αυτό είναι διπλά ανησυχητικό, όχι για τον ίδιο, αλλά για τη Δικαιοσύνη. Αν επίσης ήθελε να εγγράψει πολιτικές υποθήκες για το μέλλον, θα φανεί, και μάλιστα σύντομα.
Το σίγουρο είναι ότι αυτή καθ’ αυτή η παραίτηση ήταν μια πρωτοφανής κίνηση, η οποία, ακριβώς επειδή «ντύθηκε» με πολιτικό... διάγγελμα, προκάλεσε πολιτικές αντιδράσεις και έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Δεν ήταν όμως ούτε ηρωική έξοδος, ούτε γενναία πράξη. Δεν ήταν ηρωική η έξοδος γιατί εκδηλώθηκε μόλις έναν μήνα πριν από την αναγκαστική του έξοδο λόγω συνταξιοδότησης. Και δεν ήταν γενναία πράξη γιατί, όπως σημειώνουν και οι συνάδελφοί του, κρύβει περισσή υποκρισία και προκαλεί πολλά, απλά ερωτήματα. Ο ίδιος ο κ. Σακελλαρίου αιτιολόγησε την παραίτησή του επικαλούμενος τη διαρροή της απόφασης του ΣτΕ για τον Νόμο Κατρούγκαλου, όμως γιατί δεν έκανε το ίδιο και σε άλλες περιπτώσεις διαρροών από δικαστές, όπως για παράδειγμα σχετικά με την απόφαση για τις τηλεοπτικές άδειες; Ο ίδιος εμφανίστηκε αυτή τη φορά σφόδρα αντιμνημονιακός και υποστηρικτής των απλών πολιτών, θυμάτων -όπως είπε- των Μνημονίων. Όμως γιατί δεν έκανε το ίδιο όταν το ΣτΕ έβαζε τη... σφραγίδα της συνταγματικότητας στα Μνημόνια;
Επιλεκτικές... ευαισθησίες
Μία και μόνο ματιά σε κάποιες από τις κρίσιμες αποφάσεις του ΣτΕ αρκεί για να καταδειχθεί το μέγεθος της υποκρισίας και όχι μόνο:
* Το 2012 κρίθηκε συνταγματικό το πρώτο Μνημόνιο.
* Το 2013 συνταγματικό και το περίφημο PSI, ενώ απορρίφθηκαν οι προσφυγές των... απλών πολιτών - ομολογιούχων.
* Το 2014 κρίθηκε συνταγματικό και το δεύτερο Μνημόνιο.
Και μετά, από το 2015 και την πολιτική αλλαγή στη χώρα, άρχισε να... βρέχει αντισυνταγματικότητες:
* Το 2015 κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι μειώσεις των συντάξεων των δικαστών και οι περικοπές των αμοιβών των ενστόλων.
* Το 2016 κρίθηκαν αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες.
* Το 2017 κρίθηκαν αντισυνταγματικές διατάξεις για το πόθεν έσχες των δικαστών και τον ίδιο χρόνο νομιμοποιήθηκε η παραγραφή υποθέσεων φοροδιαφυγής μετά την πενταετία.
* Και φέτος, τον Μάρτιο του 2018, κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι αλλαγές Φίλη στο μάθημα των Θρησκευτικών.
Ουδείς γνωρίζει με ακρίβεια τι ψήφισε σε καθεμία από αυτές τις υποθέσεις ο κ. Σακελλαρίου. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι συμμετείχε και δεν αντέδρασε σε αποφάσεις με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά, ενώ χαρακτηριστικά πολιτικού διαγγέλματος είχε και η δήλωση της παραίτησής του. Και αυτό είναι το μείζον πρόβλημα. Όταν οι δικαστές πολιτικολογούν, οι πολιτικοί δικάζουν και οι νόμοι ελέγχονται με πολιτικά κριτήρια, τότε κάτι δεν πάει καλά. Τίθεται εν αμφιβόλω ακόμα και αυτή η βασική αρχή της διάκρισης των εξουσιών, υπονομεύεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα και εν τέλει πλήττεται η ίδια η Δικαιοσύνη. Γιατί, πράγματι, «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας», όπως είπε ο ίδιος ο κ. Σακελλαρίου και έχει δίκιο. Όντως, έχουμε δικαστές που ασκούν με εντιμότητα και επάρκεια το λειτούργημά τους. Δικαιοσύνη όμως;
