Όταν είχε ξεσπάσει η πρώτη Ιντιφάντα στα κατεχόμενα από το Ισραήλ παλαιστινιακά εδάφη, η αντίδραση στις ακόμη δημοκρατικά διοικούμενες χώρες ήταν τεράστια. Τον αποτροπιασμό τους για τις ισραηλινές αυθαιρεσίες και αγριότητες είχαν εκφράσει και Εβραίοι της διασποράς από τον κόσμο των επιστημών και των τεχνών.
Ήταν αρχές του 1988, όταν, σε αιμοδοσία που έγινε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο για τα θύματα της Ιντιφάντα, ένας από αυτούς που πολύ σεμνά έδωσαν αίμα ήταν Εβραίος γιατρός. Κι ας υπήρχε κι εδώ η λογική του άσπρου - μαύρου, με εκφράσεις και εκδηλώσεις εναντίον όχι του Ισραήλ, αλλά των Εβραίων. Βλέπετε, πολλοί είχαν πλουτίσει στη Θεσσαλονίκη από τον αφανισμό των 55.000 Εβραίων στα στρατόπεδα των χιτλερικών.
Εκείνη η Ιντιφάντα κόστισε πάνω από 2.000 ψυχές, από τις οποίες το ένα τρίτο ήταν Ισραηλινοί. Αυτό το αίμα και ο ασύλληπτος πόνος ήταν ίσως βασικοί παράγοντες για τις συμφωνίες της Μαδρίτης και του Όσλο, στις οποίες συμφωνήθηκε η δημιουργία της ανεξάρτητης Παλαιστινιακής Αρχής και η αναγνώριση του Ισραήλ από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Από τότε Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να στείλουν στα αζήτητα τη συμφωνία και να φτάσουν στα άκρα οι σχέσεις των δυο πλευρών. Σήμερα καταλήξαμε, έπειτα από αγριότητες εκατέρωθεν, στην επικράτηση και στους δυο χώρους των πιο ακραίων πολιτικών απόψεων.
Η σφαγή στη Γάζα, αυτές τις μέρες, απόρροια της απόφασης Τραμπ για μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, απλώς σφραγίζει την κατάρρευση κάθε ελπίδας για ειρήνευση και αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.
Η ισραηλινή κυβέρνηση, επιδεικνύοντας τη συνηθισμένη περιφρόνηση στα ανθρώπινα δικαιώματα, επικαλείται το δικαίωμα του Ισραήλ στην ύπαρξή του και απλώς επιβεβαιώνει την άποψη ότι οι σημερινοί «Εβραίοι» είναι οι Παλαιστίνιοι. Δεν εννοώ, φυσικά, τις ηγεσίες των τζιχαντιστών ή της Χαμάς, αλλά τα γυναικόπαιδα.
Η διαφορά με την εποχή που όλοι πίστευαν πως η Συμφωνία του Όσλο άνοιγε τον δρόμο για την ειρήνευση, πριν από 25 χρόνια δηλαδή, είναι ότι σήμερα ο μεν παγκόσμιος εβραϊσμός ανέχεται ή στηρίζει μια διαρκή γενοκτονία στην επικράτεια που ελέγχει το Ισραήλ και ο αραβικός κόσμος, που κάποτε στήριζε τους Παλαιστίνιους, είναι πολυδιασπασμένος, σουνίτες και σιίτες αλληλοσφάζονται και τα άλλοτε θύματα ομνύουν στους «μάρτυρες» τρομοκράτες που σκοτώνουν όποιον μπορέσουν, όπου Γης.
Το Ισραήλ αντιμετωπίζει την αδέσποτη τρομοκρατία με την κρατική, Σαουδική Αραβία και Αίγυπτος δεν βλέπουν - δεν ακούν, το ίδιο κι η Ιορδανία, ενώ το αυταρχικό θεοκρατικό Ιράν επιχειρεί να ελέγξει πλήρως, εκτός από την πολύπαθη Συρία, τον Λίβανο και την Παλαιστίνη μαζί με τον πληθυσμό των κατεχομένων.
Είναι, όμως, αηδιαστικό να ακούς τη θλιβερή κ. Μογκερίνι να συνιστά (εκ μέρους της καταρρέουσας Ε.Ε.)... αυτοσυγκράτηση έπειτα από τους πρώτους πενήντα νεκρούς Παλαιστίνιους (ανάμεσά τους και παιδάκια), να βλέπεις τη Γαλλία, που βομβάρδισε τη Συρία για αντίποινα σε ανεπιβεβαίωτη χρήση χημικών, να καταδικάζει φραστικά την έναρξη της νέας γενοκτονίας και τους γκεμπελίσκους του Ισραήλ τη μια να ισχυρίζονται ότι η Χαμάς βάζει μπροστά τα γυναικόπαιδα και την άλλη ότι (αυτά τα γυναικόπαιδα;) είναι τρομοκράτες που επιδιώκουν να συλλάβουν ομήρους Ισραηλινούς στρατιώτες!
Επειδή οι τραμπούκοι ηγέτες που περίσσεψαν σε Δύση και Ανατολή είναι ανιστόρητοι και μειωμένης νοημοσύνης, το αποτέλεσμα όλης αυτής της δολοφονικής μανίας του ισραηλινού καθεστώτος θα είναι ένα: τα σημερινά παιδιά της Γάζας, που βλέπουν δίπλα τους να δολοφονούνται οι φίλοι, τ’ αδέρφια τους, οι δάσκαλοί τους, αύριο θα είναι βομβιστές αυτοκτονίας. Και το όνειρο των ανά τον κόσμο Εβραίων για μια πατρίδα - κέλυφος ίσως σβήσει.
Θα έπρεπε ενδεχομένως να θυμηθούν το Βιετνάμ, αλλά και την εξέγερση στο γκέτο της Βαρσοβίας το 1943. Σήμερα, η Γάζα είναι μια μεγάλη φυλακή, ένα νέο γκέτο. Και γίνεται σύμβολο των όχι πάντα καλοπροαίρετων Αράβων και των ισλαμιστών.
