Η παλαιστινιακή τραγωδία έχει περάσει από πολλές φάσεις, τα τελευταία 70 χρόνια. Ωστόσο, η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, το 1948, δεν είναι η βασική αιτία για την τραγωδία αυτή. Θα έλεγα ότι τόσο ο παλαιστινιακός όσο και ο ισραηλινός λαός είναι θύματα της αποικιοκρατικής κληρονομιάς στη Μέση Ανατολή, πρωτίστως των πολιτικών τού «διαίρει και βασίλευε» των Βρετανών αποικιοκρατών και των κατοπινών νεοαποικιοκρατών. Διευκρινίζω ότι το κράτος του Ισραήλ δεν ήταν εξαρχής φιλοαμερικανικό. Από τη στιγμή που ο Ψυχρός Πόλεμος οδήγησε σημαντικές αραβικές χώρες σε συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση, ώθησε το Ισραήλ στο αντίπαλο στρατόπεδο, παρ’ ότι η χώρα του Λένιν ήταν από τις πρώτες που το αναγνώρισε ως κράτος.
Το πρόσφατο λουτρό αίματος στην πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας προκάλεσε τη δίκαιη οργή και κατακραυγή των φιλειρηνικών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Δίκαιος και ο αποτροπιασμός της ελληνικής κοινής γνώμης, που εκφράστηκε και από τον πρόεδρο της Βουλής και το προεδρείο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Δίκαιη και η καταδίκη της απόφασης του προέδρου Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, μεταφέροντας στην πόλη αυτή την πρεσβεία των ΗΠΑ, παρά την αντίθεση του ΟΗΕ, της Ευρώπης, της Ρωσίας, της Κίνας και άλλων χωρών του κόσμου.
Οι εξελίξεις αυτές πυροδότησαν διαδηλώσεις σε πολλές χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Όμως, τα αιτήματα που προβάλλονται στις διαδηλώσεις αυτές δεν είναι πάντοτε σωστά. Για παράδειγμα, σε μια από τις διαδηλώσεις, αρχηγός πολιτικού κόμματος χαρακτήρισε το Ισραήλ κράτος - τρομοκράτη, που αν ίσχυε γενικώς, θα έπρεπε να δεχτεί κάποιος τη θέση των ακραίων ισλαμιστών για την καταστροφή του κράτους αυτού. Άλλο όμως είναι η κρατική τρομοκρατία, την οποία ασκούν κυβερνήσεις συγκεκριμένου πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού και άλλο ένα κράτος να χαρακτηρίζεται κράτος-τρομοκράτης. Διότι το κράτος δεν είναι του Νετανιάχου, ούτε των ακραίων Εβραίων φονταμενταλιστών.
Είμαι βέβαιος π.χ. ότι οι κομμουνιστές του Ισραήλ και άλλες αριστερές δυνάμεις της χώρας, είναι αντίθετες με το να της αποδίδεται γενικώς ο χαρακτηρισμός του κράτους - τρομοκράτη. Αν ίσχυε ο χαρακτηρισμός αυτός, θα έπρεπε να ζητούμε να διακόψει η Ελλάδα τις διπλωματικές σχέσεις που διατηρεί με το Ισραήλ, εδώ και δεκαετίες. Αυτό, δυστυχώς, προτείνεται από ορισμένα αριστερά σχήματα, που ζητούν «να κλείσει η πρεσβεία των σιωνιστών», όπως χαρακτηρίζουν την πρεσβεία του Ισραήλ. Παραγνωρίζουν το γεγονός ότι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και ο ηγέτης της Γιασέρ Αραφάτ αναγνώρισε, το 1993, το κράτος αυτό. Πρόσφατα, ακόμα και η Χαμάς τάχθηκε υπέρ της επίλυσης του Παλαιστινιακού διά της δημιουργίας δύο κρατών, με το παλαιστινιακό εντός των συνόρων του 1967.
Αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ορισμένες δυνάμεις, στρέφουν τα πυρά τους κατά της εγκληματικής πολιτικής των κυβερνήσεων Νετανιάχου και Τραμπ, επιτιθέμενες με την ίδια ένταση και στην κυβέρνηση της χώρας μας. Εκεί, δυστυχώς, οδηγούνται από τη διάθεση για τυφλή και δογματική αντιπολίτευση, αρνούμενες την αναγκαία ανάπτυξη των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων. Αν το επιχείρημά τους είναι ότι διατηρούμε και αναπτύσσουμε σχέσεις με μια χώρα που είναι δύναμη κατοχής, γιατί δεν ζητούν να τις διακόψουμε με την Τουρκία, που είναι κατοχική δύναμη στην Κύπρο;
Ας είναι σαφές σε κάθε κατεύθυνση. Η Ελλάδα επιδιώκει σχέσεις καλής γειτονίας και συνεργασίας με όλες τις χώρες και λαούς, ιδιαίτερα της ευρύτερης περιοχής μας, της Τουρκίας και του Ισραήλ συμπεριλαμβανομένων. Αυτό απαιτούν τα εθνικά συμφέρονται και η υπόθεση της ειρήνης, θα έλεγα και η υπόθεση της Κύπρου.
Καταλήγω με την εξής επισήμανση: Σήμερα, στα παλαιστινιακά κατεχόμενα υπάρχουν δύο ξεχωριστές διοικήσεις, η μία υπό την PLO, με έδρα τη Ραμάλα, και η άλλη υπό την Χαμάς, με έδρα τη Γάζα. Κατά τον Ισραηλινό συγγραφέα Γιούρι Αβνέρι, σταθερό φίλο του παλαιστινιακού λαού, δυστυχώς, έχουμε ένα «Φαταχστάν» και ένα «Χαμαστάν». Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι οι δύο πλευρές να ενωθούν για την κοινή απελευθέρωσή τους και τελικά τη δημιουργία ανεξάρτητου και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ευχής έργο θα ήταν η Ιερή Πόλη για Εβραίους, μουσουλμάνους και χριστιανούς, να αποτελέσει κοινή πρωτεύουσα του Ισραήλ και του υπό ίδρυση κράτους της Παλαιστίνης.
Τέλος, στις διαδηλώσεις για το Παλαιστινιακό, θα ήθελα να ακούγονται συνθήματα υπέρ της μετατροπής της Μ. Ανατολής σε ζώνη ελεύθερη από πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, στόχος που εμποδίζεται από τη διατήρηση εκ μέρους του Ισραήλ ισχυρού πυρηνικού οπλοστασίου. Γι’ αυτό είναι εντελώς υποκριτική η κατηγορία της κυβέρνησης Νετανιάχου ότι το Ιράν συνεχίζει να εργάζεται μυστικά για την απόκτηση πυρηνικών όπλων.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
