Σχεδόν 50 χρόνια κάθειρξης "μοίρασε" η ελληνική Δικαιοσύνη για το μεγάλο σκάνδαλο με τη ΜΚΟ της αποναρκοθέτησης σε δύο διπλωματικούς υπαλλήλους (τον πρέσβη Νίκο Τσαμαδό σε κάθειρξη 12 ετών και τον πρέσβη Νίκο Μπάζα σε κάθειρξη 14 ετών), ένα δημοσιογράφο (τον Κώστα Τζεβελέκο με κάθειρξη 16 ετών) και τη σύζυγό του (Μαρία - Αναστασία Μακρυνιώτη σε κάθειρξη 5 ετών).
Η ΜΚΟ "Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης" πήρε παρανόμως πάνω από 9 εκατ. ευρώ από το υπουργείο Εξωτερικών κατά την περίοδο 2000-2004 (κυβέρνηση Σημίτη, υπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου) για να εξουδετερώσει ναρκοπέδια σε διάφορες ξένες χώρες και συγκεκριμένα στον Λίβανο, στο Ιράκ, στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη. Αντί όμως να βγάζουν νάρκες, "φύτευαν" βίλες!
Πώς διαχειρίσθηκε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών την υπόθεση; Ας δούμε τι έκανε η Ν.Δ.: Με βάση τον νόμο Μητσοτάκη όταν ένας υπάλληλος του Δημοσίου κατηγορείται για σοβαρά αδικήματα (όπως η πλαστογραφία, η πλαστοπροσωπία, το ξέπλυμα χρήματος και η απάτη κατά του Δημοσίου) τίθεται σε διαθεσιμότητα. Όμως η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν το έκανε προστατεύοντας τους διπλωμάτες! Υποχρεώθηκε μάλιστα ο τότε γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής, να ζητήσει (στις 14 Μαρτίου 2014) την πειθαρχική δίωξη των εμπλεκομένων τονίζοντας ότι "θα πρέπει να τεθούν σε αυτοδίκαιη αργία".
Το 2015 αναλαμβάνει το υπουργείο ο Νίκος Κοτζιάς και ζητάει οι δύο πρέσβεις να περάσουν από πειθαρχικό συμβούλιο. Στο πειθαρχικό συμμετέχουν δύο διευθυντές του υπ. Εξωτερικών, ένας εκπρόσωπος της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων και δύο δικαστικοί του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η απόφαση του πειθαρχικού ήταν να μην τεθούν σε αργία οι δύο πρέσβεις με το επιχείρημα ότι η δίκη εκκρεμεί και δεν υπάρχουν στοιχεία! Η πλειοψηφία ήταν 3 (οι δύο διευθυντές και εκπρόσωπος της ΕΔΥ) έναντι 2 (οι δύο δικαστικοί). Δηλαδή τα στελέχη του υπουργείου αθώωσαν τους συναδέλφους τους που μπλέκονταν στο σκάνδαλο!
Ο Ν. Κοτζιάς αντέδρασε θέτοντας σε διαθεσιμότητα τους δύο διευθυντές του υπουργείου που συμμετείχαν στο πειθαρχικό. Η "απάντηση" ήρθε με διασπορά δημοσιευμάτων, ρεπορτάζ και παραπολιτικών κατά του υπουργού σε συστημικά μέσα ενημέρωσης (π.χ. το "Βήμα" έγραφε για "Διαθέσιμη... Αριστερά").
Υπάρχει κάποιο πολιτικό συμπέρασμα από την ιστορία αυτή; Η μεν Ν.Δ. κάλυπτε όσους παρανομούσαν, ο δε ΣΥΡΙΖΑ τους κυνήγησε και δέχθηκε τα πυρά των μέσων ενημέρωσης επειδή τόλμησε να αποκαλύψει αυτούς και όσους τους συγκάλυπταν.
Αυτό δεν έγινε σε όλα τα σκάνδαλα; Στη Novartis, στο ΚΕΕΛΠΝΟ, στα δάνεια των κομμάτων, στα δάνεια των μέσων ενημέρωσης δεν είδαμε ένα πολιτικό, μιντιακό και υπηρεσιακό σύστημα να διαψεύδει την ύπαρξη των σκανδάλων που αποκαλύπτει η Δικαιοσύνη;
