Η διαδικασία επιλογής του νέου αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη θέση του Πορτογάλου Βίτορ Κονστάνσιο, του οποίου λήγει οσονούπω η θητεία, δείχνει για άλλη μια φορά πόσο... ελλειμματική είναι η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. Και πόσο επείγουσα είναι η συζήτηση που προσπαθεί να ανοίξει ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, μεταξύ άλλων για τον εκδημοκρατισμό της Ευρωζώνης, ώστε αυτή να λογοδοτεί σε ένα Ευρωκοινοβούλιο - για την ακρίβεια στους ευρωβουλευτές των χωρών της Ε.Ε. που είναι και μέλη της νομισματικής ένωσης.
Εκτός απροόπτου, ο νέος αντιπρόεδρος της ΕΚΤ θα είναι ο νυν υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας, Λουίς Ντε Γκίντος, διότι αποσύρθηκε ο μοναδικός "αντίπαλός" του, ο Ιρλανδός κεντρικός τραπεζίτης Φιλίπ Λέιν, επειδή, όπως διαμήνυσε το Δουβλίνο, αυτή η σημαντική απόφαση καλό είναι να λαμβάνεται "συναινετικά". Εάν, πάλι, την απόφαση για τον διάδοχο του Κονστάνσιο την έπαιρνε η Ευρωβουλή, η αντιπροεδρία της ΕΚΤ θα πήγαινε πιθανότατα στον Λέιν, κυρίως επειδή θεωρείται σύγκρουση συμφερόντων να ορίζει το Eurogroup ένα μέλος του στη διοίκηση της ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας χωρίς καν ένα ενδιάμεσο διάλειμμα.
Η μόνη πολιτική ομάδα που τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του Ντε Γκίντος ήταν η Ευρωδεξιά, με βασικό επιχείρημα ότι ο Ντε Γκίντος οδήγησε επιτυχώς την Ισπανία έξω από την κρίση, αποδεικνύοντας ότι κύριο μέλημά του ήταν η σταθερότητα του κοινού νομίσματος. Αυτό που δεν επικαλέστηκαν οι Χριστιανοδημοκράτες -αλλά το έχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους- είναι ότι με την επιλογή ενός Νότιου στην αντιπροεδρία της ΕΚΤ ανοίγει η θέση για έναν Βόρειο στην κούρσα για τη διαδοχή του διοικητή Μάριο Ντράγκι, η θητεία του οποίου λήγει το 2019. Και ο δικός τους "αγαπημένος" είναι ο νυν διοικητής της Bundesbank Γενς Βάιντμαν. Ένας "ορθόδοξος" της "μη αμοιβαιοποίησης" των κινδύνων, που δίνει εδώ και πολύ καιρό -ανεπιτυχώς- μάχη ενάντια στην πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι.
Εάν αποδειχθεί ότι η επιλογή Ντε Γκίντος πράγματι ανοίγει τον δρόμο στον Βάιντμαν -κάτι που επ' ουδενί δεν πρέπει να θεωρείται μονόδρομος, αφού το "παζάρι" για τις κορυφαίες θέσεις στην Ε.Ε. είναι πολυπαραγοντικό-, τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα στην Ευρωζώνη. Όχι ειδικά για την Ελλάδα, αλλά για όλες τις ελλειμματικές χώρες - και κατ' επέκταση για τη συνοχή του συνόλου.
