Οι ναζί διέθεταν και άνεση και θράσος στο να οικειοποιούνται και να αντιστρέφουν συνθήματα και θεωρίες προς όφελος των επιδιώξεών τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το φιλειρηνικό σλόγκαν εποχής Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου "Θέλουμε βούτυρο, όχι κανόνια".
Πρώτα ο υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκαίμπελς διακήρυξε με ομιλία του στις 17 Ιανουαρίου 1936 ότι "μπορούμε να ζήσουμε χωρίς βούτυρο, παρ' όλη την αγάπη μας όμως για την ειρήνη δεν μπορούμε χωρίς κανόνια". Ακολούθησε, την ίδια χρονιά, ο Χέρμαν Γκαίρινγκ με το περιβόητο "Τα όπλα μας κάνουν ισχυρούς, το βούτυρο απλώς μας κάνει χοντρούς".
Έκτοτε, το δίλημμα "βούτυρο ή κανόνια" αποτελεί σημείο αναφοράς ιστορικών, πολιτικών αναλυτών, κοινωνιολόγων, ΜΜΕ και πολιτικών. Η επιλογή "κανονιών" αντί "βουτύρου" κατά κανόνα βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε πληθυσμούς όπου:
Η φτώχεια (η οποία ζητάει "βούτυρο") έχει περάσει το "κρίσιμο σημείο" όπου αρχίζει η εξαθλίωση, η οποία, μην διακρίνοντας προοπτικές, δεν ζητάει πλέον "βούτυρο" αλλά "κανόνια". Όπου ως "κανόνια" νοούνται τόσο ένας πόλεμος όσο και ένα νοσηρό κλίμα στείρας, αδιέξοδης αναταραχής.
Πάσης φύσεως καιροσκόποι, απόστρατοι, πράκτορες, επαγγελματίες "πατριώτες" και εξτρεμιστικά στοιχεία μεταμφιεσμένα σε "ομάδες" και "πρωτοβουλίες" "πολιτών" γίνονται αίφνης "χαϊδεμένα παιδιά" διαύλων μαζικής επικοινωνίας που ιδιοτελώς τους καθιστούν ιεροκήρυκες "κανονιών" στραμμένων είτε εντός είτε εκτός συνόρων.
Παρ’ ότι το 2018 αναμένεται χρονιά, "σταθμός", αφού τελειώνει η μακρόχρονη περιπέτεια των Μνημονίων, δεν ξεκίνησε με ειδησεογραφική αιχμή την οικονομία, αλλά τα εθνικά θέματα. Είδαμε στις πλατείες φουστανέλες, περικεφαλαίες Ρωμαίων λεγεωνάριων, ράσα καλογερίστικα, όπως είδαμε και διαμορφωτές της κοινής γνώμης εμμέσως ή, προκειμένου για τους πιο ακραίους, αμέσως να απαιτούν να στείλουμε στόλο στα Ίμια "κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει".
Η σημερινή κυβέρνηση, παρά τις ουκ ολίγες αντιξοότητες που αντιμετώπισε, με τις περισσότερες κληρονομηθείσες από ένα προβληματικό πολιτικό σύστημα, "ευτύχησε" σε κάτι. Οι Έλληνες, εν όψει εξόδου από τα Μνημόνια, αντικρίζουν, για πρώτη φορά αυτά τα 8 χρόνια, προοπτική. Επέστρεψαν δηλαδή πίσω από το "κρίσιμο σημείο" όπου η φτώχεια μεταλλάσσεται σε απέλπιδα εξαθλίωση. Ίσως την περίοδο 2012-2013, όταν πυρπολούντο νεοκλασικά στο κέντρο της Αθήνας, προπηλακίζονταν πολιτικοί και μαθητές λιποθυμούσαν στα σχολεία από πείνα, κραυγές τύπου "απάνω τους, ωρέ Έλληνες" να ξεσήκωναν έναν υπολογίσιμο ετερόκλητο όχλο για απρόβλεπτες ακρότητες. Η προοπτική όμως επιστροφής του ελληνικού κράτους στην προμνημονιακή κανονικότητα σε συνδυασμό με την ανυποληψία στην οποία πέφτουν "συστημικοί" και μη πολιτικοί φορείς λόγω σκανδάλων, αποκαλύψεων, εγκληματικής δράσης και παρωχημένου λόγου, μηδενίζει τέτοιους κινδύνους. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση δεν έχει καμία δικαιολογία τέτοιων "κινδύνων" για να πορευτεί στα εθνικά θέματα με γνώμονα το "περισσότερο βούτυρο".
