Πριν από όχι πολλά χρόνια, ένας σεβαστός φαρμακοβιομήχανος κάλεσε συνομιλητή του σε ένα δωμάτιο στο γραφείο του. Του έδειξε μια μεγάλη ντουλάπα από τοίχο σε τοίχο. "Εδώ τους έχω όλους" είπε. Οι "όλοι" ήταν διατελέσαντες πρωθυπουργοί, υπουργοί και άλλοι πολιτικοί.
Αν εκείνη η ντουλάπα μιλούσε, θα κατέρρεε (από τότε) το παλαιό πολιτικό σύστημα. Θα πάθαινε, δηλαδή, το πολιτικό σύστημα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ αυτό που κινδυνεύει να του συμβεί με τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Novartis, του οποίου η έρευνα ξεκίνησε από τις ΗΠΑ.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη ένα νέο πολιτικό σύστημα. Ειδικά τώρα, σε μια περίοδο κατά την οποία εντείνονται οι ανταγωνισμοί των δυτικών χωρών με τη Ρωσία όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά και στα βόρεια σύνορα της χώρας μας, το πολιτικό σύστημα πρέπει να αποκτήσει μια νέα ευστάθεια.
Δεν είναι τυχαίο ότι στο σκάνδαλο της Novartis ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει τη συγκάλυψη όσων καταγγέλλονται για την περίοδο Σαμαρά, αρνούμενος την αποκόλληση από τις παθογένειες που κληρονόμησε στη Ν.Δ. το καθεστώς της διαπλοκής, της διαφθοράς και της ιδιοτέλειας. Είναι πολιτική επιλογή του Κ. Μητσοτάκη. Η δεύτερη παρόμοια επιλογή, καθώς το ίδιο έκανε και για την ονομασία της ΠΓΔΜ, όπου αντιτάχθηκε στην επιλογή της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Γερμανίας να σταθεροποιήσουν τα Βαλκάνια και να αποδώσουν στην Ελλάδα τον κεντρικό ρόλο στην περιοχή.
Κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι και στις δύο κομβικές περιπτώσεις επιλέγει να ταυτιστεί με το παρελθόν (με μόνο σκεπτικό να μη διασπαστεί το κόμμα του) και να υπηρετήσει τις μη δυτικές πολιτικές.
Έτσι όμως επανέρχεται η συζήτηση για την "πολιτική αναγκαιότητα μιας τέτοιας Ν.Δ." στη νέα εποχή που ξεκινά. Στην Ελλάδα έχουμε κεντροδεξιά παράταξη, συντηρητική παράταξη αλλά και νεοφιλελεύθερο χώρο. Έως σήμερα όλοι αυτοί συνωθούνται μέσα σε έναν κομματικό οργανισμό πληθύνοντας τις αντινομίες και τις αντιφάσεις του. Όμως από την ώρα που η Ν.Δ., ως κόμμα της ενότητας κεντροδεξιών, συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων, δεν ανταποκρίνεται στον ιστορικό ρόλο του ευρωπαϊκού κόμματος, αίρεται και η ανάγκη της ενότητας που υπάρχει για να υπηρετεί αυτό τον ρόλο.
Το ερώτημα είναι ποια μορφή θα έχει η διάλυση της σημερινής Ν.Δ. και ποιος θα εγγυηθεί τη συνέχιση των παρατάξεων που τη συναπαρτίζουν. Διάλυση; Οργανωμένη ανασυγκρότηση; Νέα πρόσωπα στον ίδιο κομματικό οργανισμό; Και βέβαια ποια ηγεσία θα αναλάβει αυτό το έργο. Σε κάθε περίπτωση, απαραίτητη προϋπόθεση για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος καθίσταται η (με όποια μορφή) ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς παράταξης.
