Της Κλέας Βρουσάι
Έχω χάσει το γέλιο μου..., την ευτυχία μου..., γελάω πλέον χωρίς λόγο, δείχνω δήθεν ευτυχισμένος, ο άλλος μου εαυτός, ο από μέσα μου, ξέρει και βλέπει πώς ωθήθηκα εδώ..., την κατάντια μου...
Όλοι με φοβούνται κι όλοι αηδιάζουν στην όψη και τη μυρωδιά μου... Δεν έχω όραση, δεν έχω αφή, τρώω και δεν έχω γεύση... Πεινάω, αλλά όχι για φαΐ... Ακούω, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι, δεν μπορώ πράγματα να κατανοήσω, να συγκρατώ, δεν είμαι πλέον συγκεντρωμένος... Το μυαλό μου χάνεται... Ο άλλος μου εαυτός ξέρει, καταλαβαίνει... Δεν μπορεί όμως να με σώσει...
Κανείς δεν μπορεί... Ούτε καν η μάνα μου... Αναγκάστηκα, αχ και να ξέρεις μάνα μου... Έφτασα ως εδώ... Έχασα από πριν τα πάντα..., και ενδιάμεσα έχασα και την οικογένεια και τη ζωή μου... Με κατέληξε η μοναξιά... Με έπνιξε η απελπισία... Δεν είχα που να στραφώ... Ήθελα στήριξη...
Στην πρέζα βρήκα την κολώνα μου... Μόλις στηρίχτηκα εκεί, δεν μπόρεσα να την αφήσω να μου φύγει... Δεν αφήνεις το χέρι που σε σηκώνει, να του γυρίσεις την πλάτη... Έγινε φίλος, αδερφός και θυσίασα τον εαυτό μου... Έχω θολώσει... Είχα θολώσει... Ήξερα μέχρι που, μπορεί να φτάσει αυτό..., αλλά το ρίσκαρα... Δεν το επιθυμούσα..., χρειαζόμουν να ξεφύγω..., να χαλαρώσω..., δεν άντεχα άλλη πίεση..., να δέχομαι το ένα χτύπημα μετά το άλλο... Διάλεξα τον εύκολο δρόμο... Το είχα ανάγκη να τα παρατήσω... Να γαληνεύσω... Έστω και ψεύτικα...
Ξέρω..., νομίζω πως ξεχνάω, αλλά το μόνο που κάνω είναι να χάνομαι... Να τρελαίνομαι... Και σκοτώνω σιγά - σιγά τον εαυτό μου... Ο εαυτός μου ξέρει... Αναγκάστηκα... Είναι τρέλα... Δεν έχω φίλους κι έδιωξα τους πάντες..., έμεινα μόνος... Στο σήμερα αυτή ήταν η πιο εύκολη λύση..., μια ρουφηξιά, μια ένεση, μια ανάσα... Ανακούφιση... και πιο κοντά στον θάνατο... Ένας δρόμος χωρίς επιστροφή... Αυτό είναι το τέλος, το μυαλό ήδη ταξιδεύει κι έχει χαθεί...
Ήθελα ηρεμία... Διάλεξα το πιο σκοτεινό μονοπάτι... Μάνα, συγγνώμη... Αν πας εκεί, δεν έχει γυρισμό, μάνα... Λυπάμαι... Με έχασες από τη στιγμή που σου ’κλεισα την πόρτα..., που γύρισα την πλάτη... Έχασες το γιο σου κι εγώ τον εαυτό μου... Αλλά ήθελα ηρεμία, μάνα... Τη βρήκα... Δεν τη θέλω πια... Συγγνώμη!
