Ήταν Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου του 1999 και οι δείκτες των ρολογιών έδειχναν 14:57 όταν ο Εγκέλαδος χτύπησε την Αττική. Είχε προηγηθεί ένας υπόκωφος θόρυβος που προμήνυε τα όσα μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα θα συνέβαιναν. Δεκάδες κτίρια άρχισαν να πέφτουν. Μεταξύ των σπιτιών και των πολυκατοικιών που σωριάστηκαν στη γη, ήταν και το εξαώροφο εργοστάσιο της Ρικομέξ, κοντά στους πρόποδες της Πάρνηθας, που μετατράπηκε σε τάφο για 39 εργαζόμενους. Ένα εργοστάσιο χτισμένο πάνω στα μπάζα που στένευαν την κοίτη του ρέματος. Η επιχείρηση κήρυξε τελικά πτώχευση το 2004. Από την εκδίκαση της υπόθεσης, το 2007, από τους 33 κατηγορούμενους για την κατάρρευση του εργοστασίου, όλοι απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες με ασαφή αιτιολογία. Σε συγγενείς μερικών από τα θύματα δοθήκαν αποζημιώσεις που έφταναν τις 17.000 ευρώ για νεκρό αδελφό, τις 30.000 για νεκρό γονιό και τις 40.000 για κάθε νεκρό παιδί.
Τον Μάιο του 2010 κρίθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας ότι η Νομαρχία είχε αυτοτελείς ευθύνες, καθώς δεν διενήργησε σωστά τους προληπτικούς και κατασταλτικούς ελέγχους στην κατασκευή του εργοστασίου και έπρεπε να αποζημιώσει τα θύματα με 18 εκατομμύρια ευρώ. Τελικά, το 2012 αποφασίστηκε από το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής η καταβολή 13 εκατομμυρίων σε συγγενείς των θυμάτων από τους πόρους της Περιφέρειας, καθώς αυτή είχε “κληρονομήσει” τις αμαρτίες των προκατόχων της. Οι νεκροί της Ρικομέξ ουδέποτε δικαιώθηκαν, καθώς ουδείς τιμωρήθηκε για το μπάζωμα του ρέματος πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε το εξαώροφο εργοστάσιο. Οι 39 άνθρωποι που θάφτηκαν στα χαλάσματα αποτιμήθηκαν λογιστικά και χρεώθηκαν σε έναν προϋπολογισμό της Περιφέρειας Αττικής.
Παρακολουθώντας το πένθος, τη θλίψη, την οργή και την αγανάκτηση των τελευταίων ημερών, που πλημμυρίζουν τα λασπωμένα σπίτια και τα πνιγμένα νοικοκυριά της Μάνδρας των 20 νεκρών, ασυναίσθητα η μνήμη επιστρέφει στα συντρίμμια της Ρικομέξ, εκεί που μερόνυχτα ως ρεπόρτερ του Mega έτρεμα σε κάθε μετασεισμό, περιμένοντας μαζί με δεκάδες συναδέλφους κάποια κίνηση ελπίδας από τους διασώστες που έψαχναν επιζώντες στα χαλάσματα. Η μνήμη επιστρέφει στον αδικοχαμένο φίλο και συμφοιτητή Μπάμπη που θάφτηκε δύο φορές. Μία στο λογιστήριο της Ρικομέξ και μία στο κοιμητήριο, χωρίς ποτέ κανείς να πληρώσει για τη μαζική δολοφονία. Η μνήμη επιστρέφει στο ατιμώρητο έγκλημα της Ρικομέξ καθώς παρακολουθώ τις κοκορομαχίες των “ανεύθυνων-υπεύθυνων” στα κανάλια για το ποιοι πρέπει να παραιτηθούν για το έγκλημα της Μάνδρας. Λες και οι νεκροί δικαιώνονται με παραιτήσεις...
