Του Γιώργου Κυρίτση
Επιτέλους, το ζήτημα της φορολογίας μπήκε στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους. Αυτό συνέβη μέσα από μια συγκυρία κατά την οποία είναι ταυτόχρονα στην επικαιρότητα από τη μία το κοινωνικό μέρισμα και από την άλλη το σκάνδαλο των Paradise Papers. ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., τοποθετήθηκαν συνδυαστικά στα ζητήματα αυτά και οι οπτικές είναι σαφείς: Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι μεγάλο μέρος του μερίσματος προέρχεται από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, αλλά και ότι οι πλούσιοι έχουν δημιουργήσει το θεσμικό πλαίσιο ώστε να μη φορολογούνται, κρύβοντας τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους. Αυτό έχει αποτέλεσμα το βάρος της φορολογίας να το σηκώνουν οι εργαζόμενες τάξεις. Η τοποθέτηση αυτή απευθύνεται και στην υπερφορολογούμενη μεσαία τάξη, δείχνοντας ότι δεν της φταίει το κράτος πρόνοιας, αλλά η φορολογική ασυνειδησία της αστικής τάξης, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αντιμετωπίσει.
Η Ν.Δ., διά του αντιπροέδρου της Άδωνι Γεωργιάδη, απάντησε ότι δεν είναι κακό να κρύβεις τα χρήματά σου σε off shore για να μην υπερφορολογηθείς από την κυβέρνηση. Τα Paradise Papers είναι υπόθεση παγκοσμίων διαστάσεων και αντιμετωπίζεται παντού στον κόσμο ως σκάνδαλο, αν μη τι άλλο ηθικό. Μόνο για τη Νέα Δημοκρατία φαίνεται ότι δεν τρέχει τίποτα. Από το «νόμιμο, άρα και ηθικό» του Βουλγαράκη, πέρασε στον απόλυτο κυνισμό. Δεν είναι σαφές αν η νέα αυτή τοποθέτηση προκύπτει ευθέως από την εμπλοκή της συζύγου του Κ. Μητσοτάκη στα P.P. ή αν είναι «η ψυχή της παράταξης» αυτή που μιλάει με ηχείο τον κ. Γεωργιάδη.
Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για το κοινωνικό μέρισμα στη Βουλή αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να επικεντρωθεί στο «ποιος θα πάρει πόσα», να βάλει με έμφαση το θέμα της φορολόγησης και να εξηγήσει πώς βλέπει η Αριστερά το θέμα. Και η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, ούτε εδώ ούτε οπουδήποτε αλλού, κατά της φορολογίας. Ούτε -τα δύο συνδέονται- είναι η Αριστερά υπέρ του μικρού κράτους. Αυτά είναι ταυτοτικά χαρακτηριστικά της Δεξιάς. Ανταποκρίνονται στην αντίληψη και στις ανάγκες των πολύ πλούσιων και στρέφονται κατά των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων. Σε μια χώρα με ιστορικά διαμορφωμένη αντιφορολογική κουλτούρα, η συζήτηση αυτή είναι δύσκολη, αλλά, αν φιλοδοξούμε ως Αριστερά να αλλάξουν τα πράγματα σε βάθος, το θέμα είναι ακρογωνιαίο.
