Θυμηδία θα προκαλούσε όλος αυτός ο ορυμαγδός που ξεσηκώθηκε, δυο μέρες τώρα, επειδή ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής διαμήνυσε στην εσθονική προεδρία ως επίσημη ελληνική θέση αυτό που από το 2009 αποτελούσε θέση τόσο της Ν.Δ. (διά της αποχής) όσο και του ΠΑΣΟΚ (διά της αρνητικής ψήφου), ότι δηλαδή δεν γίνεται αποδεκτή η ταύτιση - εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό...
Θα προκαλούσε θυμηδία αν η εμφυλιοπολεμικής κοπής ρητορεία του Άδωνι Γεωργιάδη δεν είχε γίνει μέσα στο σαββατοκύριακο επίσημη γραμμή της Ν.Δ. - που χθες είχε το θράσος να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι... "επιδιώκει απεγνωσμένα να γυρίσει την ατζέντα του δημοσίου διαλόγου πολλές δεκαετίες πίσω"! Μια γραμμή πίσω από την οποία έσπευσαν να συνταχθούν όχι μόνο οι γνωστοί θιασώτες της θεωρίας των δυο άκρων αλλά ακόμα και στελέχη που έχουν καταγραφεί ως φιλελεύθερα...
Θα προκαλούσε θυμηδία αν δεν γινόμασταν μάρτυρες μιας μετωπικής επίθεσης συγκεκριμένων στελεχών της Κεντροαριστεράς, αυτών που ταυτίζονται όλο και συχνότερα με τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες και εμφυλιοπολεμικές φωνές της Ν.Δ., κατά της σύγχρονης Αριστεράς, που αποτελεί συνέχεια των ανανεωτικών ρευμάτων τα οποία αγωνίζονται -εδώ και δεκαετίες, στην Ελλάδα και διεθνώς- για έναν σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, με ισότητα και αλληλεγγύη.
Θα προκαλούσε θυμηδία αν η ανιστόρητη υστερία δεν ταύτιζε τον ναζισμό, ιδεολογία βασισμένη στην ανωτερότητα της φυλής και την εξαφάνιση του Άλλου, με το σταλινικό μοντέλο που, πέραν της ιδεολογίας, δυσφήμισε τον σοσιαλισμό, αλλά ως Σοβιετική Ένωση δεν παύει να έχει συμβάλει στην απελευθέρωση της Ευρώπης από τον ναζισμό ταυτόχρονα με τους συμμάχους.
Θα προκαλούσαν θυμηδία όλα αυτά αν δεν αποκάλυπταν μια συμμαχία, που γίνεται όλο και πιο συμπαγής, πολλών δεξιών και αρκετών κεντροαριστερών, που έχουν έναν και βασικό στόχο, όπως φάνηκε άλλωστε και από το είδος της... νέας μιντιακής κάλυψης που απέκτησαν: Να στήσουν έναν νέο πολιτικό χάρτη από τον οποίο θα εξοβελιστεί μια και καλή η Αριστερά και όποια πολιτική αμφισβητεί τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.
Δεν είναι τυχαίο ότι, την ώρα της ανόδου της Ακροδεξιάς, αυτές οι δυνάμεις που ταυτίζονται με τα οικονομικά συμφέροντα που έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία επιλέγουν ως μοναδικό αντίπαλο την Αριστερά, "ξεπλένοντας" ξεδιάντροπα τον φασισμό και τον ναζισμό. Και αυτό δεν προκαλεί θυμηδία...
