Του Γιώργου Μαθόπουλου
Τα δεδομένα της πολιτικής πραγματικότητας στη χώρα, από το Καστελόριζο ώς σήμερα, έχουν τη δική τους ξέχωρη γενική εικόνα αν τα δει κάποιος πέρα από ιδεολογικοπολιτικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Αυτή η γενική εικόνα είναι μία και αμείλικτη μπροστά σε ό,τι βίωσαν και βιώνουν η χώρα και ο μέσος πολίτης, κυρίως ό,τι βίωσαν και βιώνουν ο κατώτερα αμειβόμενος εργαζόμενος, ο συνταξιούχος και ο άνεργος.
Υπήρξε μια γεμάτη πενταετία που, με ασύλληπτες ατάκες σε βάρος της χώρας και σε βάρος του εργαζόμενου λαού της, κατασυκοφαντήθηκαν από απίθανους τύπους. Ποιος αλήθεια ξεχνά την προσβλητική και άκρως παραπλανητική φράση του νεοφιλελεύθερου ιδεολογικοοικονομικού άρματος, αυτή των τεμπέληδων Ελλήνων, που μάλιστα γινόταν αποδεκτή και από τους απαίδευτους εκπροσώπους της; Ποιος θα συγχωρήσει τη φράση που διατύπωσε πρώην πρωθυπουργός λέγοντας “κυβερνώ διεφθαρμένο κράτος” λες και είναι το κράτος που δημιουργεί τη διαφθορά και όχι οι επιλογές και αποφάσεις της εκτελεστικής του ηγεσίας.
Είναι κρίμα για την Ιστορία της χώρας, καθώς ο αντικειμενικός ιστορικός θα καταγράψει για την περίοδο των σαράντα και πλέον προηγούμενων χρόνων ότι οι πολιτικοί της εκπρόσωποι φάνηκαν ανεπαρκείς στο κοινωνικό συμφέρον, αφού πολιτεύτηκαν ως αρνητές της οργάνωσης με κοινωνική συνοχή και ως δεσμώτες του οράματος, της στρατηγικής, της συλλογικότητας και της εθνικής ανάπτυξης. Όμως κανένας λαός δεν είναι άβουλος, ακόμα κι όταν δίνει παραπάνω ευκαιρίες, ακόμα κι όταν αφήνει περιόδους να τον δελεάζουν και ευκαιριακά να τον παρασύρουν. Έρχεται η μέρα που απαντά με σκληρότητα και οι Έλληνες πολιτικοί τής εν λόγω περιόδου γεύτηκαν την πικρή και οδυνηρή γι’ αυτούς αλήθεια. Όσο κι αν σήμερα με αιτιάσεις τους επιχειρούν να δικαιολογηθούν, το γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι στη συνείδηση του αντικειμενικού πολίτη καταγράφονται ως ιστορίες γραφικότητας.
Υπήρξαν φωνές που επέμειναν για την ανάγκη τής πλουτοπαραγωγικής συγκρότησης της χώρας και την εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος των Ελλήνων στις προηγούμενες δεκαετίες, όμως αυτές τις φωνές δεν τις άκουσε η εκτελεστική εξουσία, καθώς αρκέστηκε να υπηρετεί τις κραυγές ευκαιρίας του ατομικού και συντεχνιακού ωφελιμισμού, κραυγές που έσπρωχναν τη χώρα και την κοινωνία στην οικονομική και κοινωνική πτώχευση.
Χρειάστηκε να βρεθούμε στο 2010 για να διαπιστώσουμε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο ότι ο δρόμος που ακολούθησαν η εκτελεστική και η θεσμική μας εξουσία δεν έβγαζε σε εύφορες πεδιάδες. Εμποτισμένες αυτές οι εξουσίες ώς το μεδούλι στη λογική του ερμαφρόδιτου και του ευκαιριακού, μιλούσαν για απάνεμα λιμάνια, αρνούμενες να ακούσουν τη φωνή της κοινωνίας, που ζητούσε επίμονα παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με στρατηγική αποκεντρωμένης διοικητικής λειτουργίας, με ένα εφικτό και βιώσιμο όραμα περιφερειακής ανάπτυξης, με οργάνωση συνεργατισμού και με στρατηγική αντάξια της Ιστορίας της χώρας και του λαού, στο πλαίσιο πάντα της ισότητας και του αλληλοσεβασμού των εταίρων, των κρατών και των εθνών.
Οδηγηθήκαμε από τους διάφορους υπηρέτες του νεοφιλελεύθερου αντιλαϊκού οικονομικού ιδεολογικού άρματος, που δρούσαν και δρουν εκτός και εντός της χώρας, στο έτος 2015 σε ασύλληπτους για τον κοινό νου εκβιασμούς, με στόχο να τους παραδώσουμε όχι τόσο τον πλούτο της χώρας, αλλά κύρια την αξιοπρέπεια του λαού της. Εκβιάστηκε ο ελληνικός λαός γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει την παντοκρατορία τους, αρνούμενος να αποδεχθεί την πτώχευση στην οποία συστηματικά τον οδηγούσαν και επέλεξε για πρώτη φορά στην Ιστορία της χώρας μια νέα πολιτική ηγεσία να τη συγκρατήσει από την κατηφόρα και να την οδηγήσει πέρα και μακριά από την ολική καταστροφή.
Βίωσε η ελληνική κοινωνία στο πρόσωπο του Έλληνα πρωθυπουργού και της αντιπροσωπείας της χώρας για ένα εικοσιτετράωρο τον Αύγουστο του 2015, νιώθοντας η ίδια τη μέγγενη των λεγόμενων δανειστών εκβιαστών της, εξωχώριων και εγχώριων, και θύμωσε τόσο πολύ που πλέον δεν τους αντέχουν άλλο τα μάτια της και δεν τους χωρά η συνείδησή της.
Άντεξε η ελληνική κοινωνία τις πιέσεις και τις αδιάντροπες προσβολές. Διαβουλεύτηκε και ανασυντάχθηκε απέναντι στην καταστροφική λαίλαπα που της συνέβη και αντέδρασε με πλήθος ενεργειών συνεργατισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης, δημιουργώντας μικρές και από τα κάτω δομές αλληλεγγύης, ανταλλάσσοντας δυνάμεις, δυνατότητες και αγαθά.
Η ελληνική κοινωνία ήταν και θα είναι πάντα εδώ, φιλόξενη, φιλόδοξη, δημιουργική, έτοιμη να χαράξει νέους δρόμους προοπτικής και ελπίδας για την ίδια και για τη χώρα, αρκεί και η πολιτική της ηγεσία να ταυτίζει τις πολιτικές της φιλοδοξίες με τα ίδια κοινωνικά οράματα και να επιβεβαιώνει στην πράξη τη βούλησή της να τα εφαρμόσει. Δεν είναι τυχαίο που εδώ και περίπου δύο χρόνια μια τέτοια προοπτική διαφαίνεται όλο και πιο καθαρά και δεν είναι τυχαία η ανοχή της κοινωνίας στη νέα αυτή πολιτική ηγεσία, που μέχρι τώρα δείχνει ότι και θέλει, και μπορεί να υπηρετήσει το εθνικό και το λαϊκό συμφέρον. Είναι όμως ανοχή με ορατή την ημερομηνία λήξης μπροστά στα ατομικά και τα κοινωνικά προβλήματα.
