Λέω ότι κάποιος, που θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει ως εξής την εικόνα του τελευταίου κρίσιμου Eurogroup, μετά και τη διαρροή των συζητήσεων. Πρώτον αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνθηκαν σθεναρώς του πατρίου εδάφους. Ο Τσακαλώτος, ο Τσίπρας, οι δικοί μας τέλος πάντων, τόλμησαν άλλο ένα δύσκολο “Όχι”. Δεύτερον, ο αντίπαλος -Γερμανός ως συνήθως, και με αμερικανική συνδρομή ως συνήθως- εμφανίστηκε άκαμπτος, επιθετικός, προκλητικός, χωρίς κανένα καρότο. Μόνο μαστίγιο. Και, τρίτον, οι δυνητικοί σύμμαχοι, ίσως με μόνη εξαίρεση τους Γάλλους, το έβαλαν στα πόδια, άλλος με μικρά πηδηματάκια κι άλλος απροκάλυπτα, όταν ο Σόιμπλε έδειξε τα δόντια του.
Λίγο πάνω, λίγο κάτω, έτσι δεν έγιναν τα πράγματα; Κι αν έγιναν έτσι, τότε κάπου την πάτησαν οι αρμόδιοι -και οι Αριστογείτονες μαζί τους. Διότι η στρίγγλα όχι μόνο δεν έγινε αρνάκι, αλλά εμφανίστηκε πιο στρίγγλα από ό,τι μας είχαν πει ότι θα πρέπει να την περιμένουμε. Η γραβάτα διπλώθηκε, μαζί με τα χαμόγελα και τις διαβεβαιώσεις, και μπήκε στο συρτάρι περιμένοντας καλύτερες μέρες. Και οι αντίπαλος, που περιμένει στη γωνία να μηδενίσει της επιτυχίες και να μεγεθύνει τις αποτυχίες, πάλι με τη σημαία του Σόιμπλε μας την έπεσε. Αποτύχαμε, δήλωσε εκείνος στα γερμανικά. Αποτύχατε, διαδήλωσαν αυτοί, στα ελληνικά. Και φτου κι από την αρχή σε δεκαπέντε μέρες.
Δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου κανένα πρόβλημα εμπιστοσύνης σε όσους μας εκπροσωπούν στη διαπραγμάτευση. Και ο Τσακαλώτος με την ομάδα του, και ο Τσίπρας με τους επιτελείς, είναι πια και έμπειροι, και πονηρεμένοι, και σταθεροί, και ευέλικτοι. Αυτά στα έργα. Αλλά στα λόγια κάποιο πρόβλημα υπάρχει, ε; Ξεφεύγουν πράγματα. Ρώτησαν κάποτε τον Χρουστσόφ: Εσείς γιατί δεν προαναγγέλλετε τις αποστολές στο διάστημα, ενώ οι Αμερικανοί τις προαναγγέλλουν; (Όντως, οι σοβιετικές αποστολές γίνονταν γνωστές αφού είχαν ξεκινήσει, ενώ οι αμερικανικές μήνες πριν). Οι Αμερικάνοι κάνουν «χοπ» πριν πηδήξουν το χαντάκι, απάντησε ο πονηρός. Εμείς όταν το πηδάμε.
Δεν το δοκιμάζουν και οι δικοί μας, να μην μας μένει στο τέλος το “χοπ”; Διότι ο καθένας κατανοεί ότι χρειάζεται να εκπέμπουν αισιοδοξία και σιγουριά, γιατί αλλιώς κόβουμε τα πόδια της οικονομίας, που προσπαθεί να σταθεί όρθια. Σιγουριά και αισιοδοξία, όμως, όχι εξαγγελίες επικείμενων επιτυχιών και νικών. Διότι, όταν εξαγγέλλεις επιτυχίες και νίκες που δεν έρχονται, τότε διευκολύνεται το έργο όσων αναγγέλλουν αποτυχίες και ήττες. Και δίνεις την εντύπωση ότι: Ή δεν μετράς σωστά την πραγματικότητα, που δεν είναι αλήθεια, ή δεν μετράς σωστά τα λόγια σου. Μήπως λοιπόν πρέπει να συμφιλιωθούμε λίγο παραπάνω -και στα λόγια- με την πραγματικότητα;
