Η χειροδικία περιφερειακού συμβούλου της ήσσονος αντιπολίτευσης στο Περιφερειακό Συμβούλιο εις βάρος της περιφερειακής συμβούλου της παράταξης Λαϊκή Συσπείρωση, κατά τη συνεδρίαση της 11ης Μαΐου, ήταν αποκαλυπτική. Ήταν αποκαλυπτική γιατί αποτυπώνει, όπως δυστυχώς επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες αργότερα στη Βουλή, τη βαθιά τάση εκφασισμού του δημόσιου χώρου.
Ύβρεις, προπηλακισμοί, σωματική βία: αυτό το τρίπτυχο αναπτύσσεται ραγδαία στο δημόσιο πεδίο στη χώρα μας, εις βάρος του εγελιανού σχήματος θέση - αντίθεση - σύνθεση. Αντί λοιπόν να γίνονται προσπάθειες προκειμένου να τείνουμε προς αυτό το σχήμα, που προωθεί τον δημόσιο διάλογο, βαθαίνει τη Δημοκρατία και λειτουργεί υπέρ του πολίτη, βρισκόμαστε σήμερα μπροστά στην κυριαρχία της επικοινωνίας της «στιγμής» με στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων εις βάρος της βασάνου της ανάλυσης μιας πραγματικότητας που πόρρω απέχει από τις κραυγές και τις μανιχαϊστικές προσεγγίσεις.
Έχουμε έτσι εισέλθει σε μια περίοδο άκρως επικίνδυνης σχετικοποίησης των πάντων αξιών, ηθών, πολιτικών πρακτικών. Και η επικινδυνότητα αυτή έγκειται στο γεγονός ότι, in fine, σε περιπτώσεις όπως αυτή που εκτυλίχθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο ή εκείνη στη Βουλή με πρωταγωνιστή τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής, αναπτύσσεται ένα καθοδικό σπιράλ, διόλου γραφικό -όπως επιχειρούν κάποιοι να το παρουσιάσουν- και εξόχως απειλητικό για τη Δημοκρατία.
Στο πλαίσιο αυτό ο θύτης εξισώνεται με το θύμα, αναπτύσσονται διάφορες σκοτεινές θεωρίες συνωμοσίας, διαχέεται η αίσθηση “όλοι ίδιοι είναι, ψεύτες, υποκριτές”, “όλοι τα ίδια κάνουν” ενώ πρόθυμα ΜΜΕ σπεύδουν να κάνουν αναπαραγωγή αυτών των τοποθετήσεων κρατώντας μια πολιτική ίσων αποστάσεων, ενίοτε μάλιστα με μια μάσκα αστικής, δήθεν, ευγένειας, επιδιώκοντας να υποβαθμίσουν τα βίαια συμβάντα.
Τα επεισόδια στο ΠΕΣΥ αλλά και στη Βουλή πρέπει να μας θέσουν ενώπιον των ευθυνών μας. Να μας αφυπνίσουν έναντι της αδιαφορίας, της υποτίμησης, της “κανονικοποίησης” (banalisation) τέτοιων περιστατικών, που δεν είναι μεμονωμένα και ανοίγουν την πόρτα σε ένα μαύρο παρελθόν που επιδιώκει να επιστρέψει στο παρόν. Τέτοιου είδους περιστατικά δεν επιβάλλουν απλώς «εγρήγορση». Επιβάλλουν αλλαγή νοοτροπίας και ανάληψη πρωτοβουλιών από όλες τις πλευρές του δημοκρατικού πολιτικού φάσματος από όλους τους παρεμβαίνοντες στον δημόσιο λόγο. Διότι πλέον δεν υπάρχει κανένα άλλοθι. Η Ιστορία του 20ού αιώνα διδάσκει: Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται πάντα μέσα σε συνθήκες αδιαφορίας και υποτίμησης της Πολιτικής. Αναπτύσσεται πάνω στο υπέδαφος μίας πολύμορφης βίας - λεκτικής, σωματικής. Πάνω στις φιλοδοξίες ορισμένων να εργαλειοποιήσουν το “μαύρο” για να αποκομίσουν πολιτικά / κομματικά οφέλη. Αγνοώντας, ηθελημένα ή μη, ότι το “μαύρο” δεν είναι ουδέτερο, δεν είναι αδιάφορο και αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στο κοινωνικό σώμα... Σε αυτό το πλαίσιο, η «ανάγνωση» από τη Ν.Δ. του επεισοδίου στη Βουλή -«για μια ακόμη φορά, η Χ.Α. διευκολύνει τον ΣΥΡΙΖΑ»- είναι ενδεικτική επικίνδυνης τυφλότητας.
Στους «Υπνοβάτες» την κορυφαία, αλλά και προφητική, τριλογία του, ο Χέρμαν Μπροχ περιγράφει με ενάργεια μια κοινωνία της οποίας σταδιακά το σύστημα αξιών αποσυντίθεται - είναι η γερμανική κοινωνία λίγο πριν από την άνοδο του ναζισμού... Είναι κάθε κοινωνία που εγκαταλείπεται, ως υπνοβάτης, στο σαράκι της Ακροδεξιάς - είτε αυτό έχει τη μορφή ενός «πατενταρισμένου» ακροδεξιού κόμματος είτε όχι...
Ρένα Δούρου, περιφερειάρχισσα Αττικής
