Ας φανταστούμε, σύντροφοι, μια άλλη πραγματικότητα. Ας φανταστούμε πως η κρίση δεν έχει ξεσπάσει, οι αγορές έστω και με λίγο τσιμπημένα επιτόκια συνεχίζουν να μας δανείζουν και η ζωή συνεχίζεται κανονικά, απλά λίγο πιο δύσκολη. Την ίδια στιγμή, στην Ευρώπη έχουν αντιληφθεί τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί ο νεοφιλελευθερισμός και οι συσχετισμοί είναι πλέον ευνοϊκοί σε πιο αναδιανεμητικές πολιτικές.
Σε αυτό, λοιπόν, το περιβάλλον, ο ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από μία επιτυχημένη προεκλογική εκστρατεία και εκμεταλλευόμενος και τη δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού με ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., αφού εξαιτίας των πολιτικών τους έχουν δυσκολέψει τα πράγματα, καταφέρνει να έρθει στην κυβέρνηση αυτοδύναμος, με μια άνετη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.
Ας προσπαθήσουμε τώρα να απαντήσουμε στα ζητήματα που εκείνη η πραγματικότητα θα έθετε. Πόσο διαφορετικά θα ήταν σε σχέση με όσα αντιμετωπίζει; Αλήθεια, τι θα έκανε, υπό εκείνες τις συνθήκες, σύντροφοι;
Ποιες πολιτικές
Ποιο θα ήταν το πρόγραμμα που θα έθετε σε εφαρμογή, με δεδομένο ότι, σε αυτή τη φανταστική πραγματικότητα, δεν υπήρχε η ανθρωπιστική κρίση που τον υποχρέωσε να προτάξει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Ποιες θα ήταν οι κακοδαιμονίες του παρελθόντος που θα έπρεπε να αλλάξει (στις φανταστικές συνθήκες που περιέγραψα, θα μιλούσαμε για μεταρρυθμίσεις, αφού η λέξη αυτή δεν θα είχε κακοποιηθεί);
Ποια θα ήταν η πολιτική του απέναντι σε όσα θα του είχε κληροδοτήσει το παλιό καθεστώς; Πώς θα εξασφάλιζε την αναγκαία παραγωγή προκειμένου να δημιουργήσει αναδιανεμόμενο κεφάλαιο; Πώς θα αποκαθιστούσε την αρχιτεκτονική του ασφαλιστικού συστήματος, δίκαια και βιώσιμα, προκειμένου και οι ενεστώτες συνταξιούχοι να ζουν αξιοπρεπώς και οι μελλοντικοί να έχουν προσδοκία συνταξιοδότησης; Θα έκανε ό,τι μπορούσε για να εξυγιάνει ένα στρεβλό, αντιπαραγωγικό και, φαύλα, κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο που επιβίωνε απομυζώντας δανεικό χρήμα που δεν μπορούσε να αποπληρώσει;
Πώς θα αντιμετώπιζε μια Δικαιοσύνη άβατο για την Αριστερά, σε μεγάλο βαθμό σφιχταγκαλιασμένη με το εκκλησιαστικό και ακροδεξιό παρακράτος και τα διαπλεκόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα; Ποια θα ήταν η στάση του απέναντι στο τραπεζικό κατεστημένο που, σε συνεργασία με τα ως άνω παρακράτη, χρηματοδοτούσε όλους αυτούς που «μάσαγαν» τον πλούτο της χώρας;
Ποιο θα ήταν το οικονομικό μοντέλο που θα επιδίωκε σε εκείνες τις συνθήκες η Αριστερά; Θα κατευθυνόταν προς τον κεντρικό σχεδιασμό ή θα επιδίωκε ένα, έντιμο και λειτουργικό, μοντέλο μεικτής οικονομίας στα ευρωπαϊκά πρότυπα; Ποιο θα ήταν το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στις ατομικές ελευθερίες και τον πλούτο τους και την κοινωνία; Με πόση ευκολία θα εφάρμοζε τον σχεδιασμό της; Πόσο ισχυρή θα ήταν η άμυνα του συστήματος;
Φοβάμαι, σύντροφοι, πως και σε εκείνη την πραγματικότητα, ο ρόλος της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν εξίσου δύσκολος. Και πως, λιγότερο ή περισσότερο, τα ίδια προβλήματα θα καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε, με λίγο μεγαλύτερη οικονομική άνεση.
Να απαντήσουμε
Στα δύο χρόνια που έχει μπροστά της η κυβέρνηση, πρέπει να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα, αλλά και σε όλα όσα προκύπτουν, αλλά δεν απαριθμούνται, αφού η παραπάνω λίστα δεν μπορεί να εξαντλήσει τις προκλήσεις που τίθενται, απλώς παραθέτει κάποιες. Και για εμάς τους ίδιους, αλλά και γιατί στο τέλος αυτής της διακυβέρνησης πρέπει να έχουμε πείσει τον ελληνικό λαό, με τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, πως, εκτός από έντιμοι, είμαστε και ικανοί και αποτελεσματικοί να τον στηρίξουμε στην προσωπική του επιδίωξη της ευτυχίας. Πως είμαστε εδώ για να τον βοηθήσουμε να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη. Να μπορεί ο μόχθος του να έχει αποτέλεσμα και πως αυτό το αποτέλεσμα θα μπορεί να το απολαύσει με εντιμότητα και αξιοπρέπεια. Η Αριστερά δεν είναι κάτι αόριστο, αφηρημένο και μακρινό, κάτι μεταφυσικό. Η Αριστερά είναι ύλη. Είναι η επιδίωξη μιας έντιμης και απολαυστικής, μίας καλύτερης ζωής όσο ζούμε.
Η επιλογή του δύσκολου δρόμου
Η ανάληψη της διακυβέρνησης από την Αριστερά ήταν μια δύσκολη απόφαση, ήταν η επιλογή του δύσκολου και πιο επίπονου δρόμου. Όμως, μόνο μέσα από αυτόν η Αριστερά μπορεί να υπηρετήσει, μετρήσιμα και ουσιαστικά, τον λαό για τον οποίο δρα. Και λάθη θα κάνει, και δεν θα καταφέρει όλα όσα ήθελε. Όσο όμως προσπαθεί, ο ελληνικός λαός και θα τη στηρίζει, και θα της αναγνωρίζει την προσπάθεια, και θα της συγχωρεί τα λάθη. Αρκεί να τα αναγνωρίζει, να ανασχεδιάζει και να ξαναπροσπαθεί.
* Ο Χρήστος Ν. Πετράκος είναι δικηγόρος, μέλος της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης
