Με τη διαφαινόμενη "συνολική συμφωνία" μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών, που θα περιλαμβάνει τα ζητήματα της δεύτερης αξιολόγησης, το ύψος των πλεονασμάτων και τις παρεμβάσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους μετά το 2018, φεύγουμε από μια μακρά περίοδο καταναγκασμού και ανοίγεται μπροστά ένας "ελεύθερος" πολιτικός και οικονομικός χρόνος ενός έτους περίπου, στον οποίο θα κριθεί αν θα βγούμε οριστικά από την κρίση ή θα πισωγυρίσουμε.
Ελεύθερος χρόνος, βεβαίως, δεν σημαίνει και ακριβώς ελεύθερος, αφού μας έχουν τεθεί μεγάλοι περιορισμοί στην ελευθερία κινήσεων, αλλά είναι βέβαιο ότι διαθέτουμε μια μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων και αρκετές προϋποθέσεις για να επιχειρήσουμε το αποφασιστικό βήμα προς τα μπροστά.
Αναγνωρίζοντας και έχοντας πάντα κατά νου τη δυσμενή πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει τα Μνημόνια, η προσπάθεια ανάκαμψης και "φυγής προς τα μπρος" έχει δύο αναγκαίες προϋποθέσεις: Το πολιτικοοικονομικό σχέδιο της ανασυγκρότησης, το οποίο κατά συνθήκην θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "εθνικό", και τη συστράτευση όλων των πολιτικών και παραγωγικών δυνάμεων της χώρας που ενδιαφέρονται γι’ αυτό τον στόχο και δεν βλέπουν το καθεστώς των Μνημονίων ως "ευλογία" ή ως "ευκαιρία".
Οι τράπεζες θα πρέπει να παίξουν τον ρόλο τους ως χρηματοδότες της οικονομίας, οι καταθέσεις που "πετάνε" στο εξωτερικό ή θάβονται στα σεντούκια να επιστρέψουν στις τράπεζες, τα συσσωρευμένα κέρδη και κεφάλαια να γίνουν επενδύσεις, οι ξένες επενδύσεις να είναι παραγωγικές και όχι κερδοσκοπικές - αεριτζίδικες, να σηκώσουν όλοι τα βάρη της προσπάθειας και όχι το ένα τρίτο των πολιτών που δεν μπορεί να ξεφύγει από την εφορία και, το σημαντικότερο, να προστατευτούν ο κόσμος και το κεφάλαιο της εργασίας. Με δυο κουβέντες, η έξοδος από τα Μνημόνια και την κρίση είναι και ζήτημα ισονομίας και δικαιοσύνης.
Η "εθνική" προσπάθεια μπορεί να τους αφορά όλους ή τους περισσότερους, όμως πρωτίστως αφορά και, ούτως ή άλλως, βαραίνει την κυβέρνηση. Από την ικανότητά της να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο ανασυγκρότησης αναγείροντας δυνάμεις για την επιτυχία του σε έναν χρόνο, στο τέλος του τρέχοντος προγράμματος, προφανώς και θα κριθεί. Ούτε χθες και σήμερα, όπως θέλουν διάφοροι χρεοκοπημένοι πολιτικά ή οικονομικά, ούτε στο τέλος της τετραετίας, όπως ορίζει το σύνταγμα. Θα κριθεί από την ικανότητά της να βγάλει τη χώρα από την κρίση ανεξάρτητα από το πότε θα διεξαχθούν οι εκλογές.
