Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, εδώ και δεκαετίες, ενδίδοντας στα συμφέροντα των ξένων αγορών και των ημεδαπών «προμηθευτών», προσάρμοσαν το συγκοινωνιακό δίκτυο και τα μεταφορικά μέσα στις επιταγές της πετρελαϊκής αγοράς και των ξένων βιομηχανιών αυτοκινήτου. Αδιαφόρησαν για τις πραγματικές συγκοινωνιακές ανάγκες, τα ενεργειακά πλεονεκτήματα της χώρας και τις πιθανές προοπτικές παραγωγής οχημάτων ελληνικής κατασκευής.
Ο σιδηρόδρομος, αντί να αναβαθμιστεί και να γίνει ηλεκτροκίνητος, υποβαθμίστηκε, ενώ οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις έριξαν όλο τους το βάρος στην κατασκευή εθνικών οδών που, με την δικαιολογία της βελτίωσης του οδικού δικτύου, ουσιαστικά βοήθησαν στον πλουτισμό των εργολάβων αλλά και των εισαγωγέων αυτοκινήτων. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ασύμβατο για τα ελληνικά περιβαλλοντικά δεδομένα συγκοινωνιακό δίκτυο αυτοκινητοδρόμων, με βασικό υλικό την άσφαλτο, που είναι και αυτή υποπροϊόν του πετρελαίου.
Οι εθνικές οδοί που κατασκευάστηκαν στην ουσία έβαλαν στο περιθώριο την ελληνική επαρχία, ενώ οδήγησαν στον τόσο αρνητικό για την ανάπτυξη υδροκεφαλισμό των δύο μεγάλων αστικών κέντρων.
Όμως, μια συστηματική θεώρηση του συγκοινωνιακού προβλήματος επιβάλλει σήμερα την ανάπτυξη ενός προηγμένου και ασφαλούς σιδηροδρομικού δικτύου που θα διαχέεται στην ελληνική ενδοχώρα και θα αξιοποιεί τον ηλεκτρισμό που μπορεί να παραχθεί φθηνά απο την πληθώρα των ανανεώσιμων ενεργειακών πηγών.
Επιπλέον, η ανάπτυξη του σιδηροδρόμου θα μειώσει κάθετα τα μεγάλα μεταφορικά έξοδα που δημιουργεί η αποκλειστική χρήση των αυτοκινητοδρόμων για τη μεταφορά εμπορευμάτων. Η μελέτη και κατασκευή προηγμένου σιδηροδρομικού δικτύου θα συμβάλει επίσης στην αναβίωση μεγάλου μέρους του ενδογενούς βιοτεχνικού και βιομηχανικού δυναμικού της χώρας μας, ενώ παράλληλα θα βοηθήσει στην αύξηση των θέσεων εργασίας για τεχνικούς, μηχανικούς και απλούς εργατοτεχνίτες.
Η ανάγκη για την προσαρμογή των μεταφορικών μέσων στις νέες οικολογικές και κυκλοφοριακές απαιτήσεις επιβάλλει, επίσης, τη μείωση και την ενεργειακή αναβάθμιση του στόλου των συμβατικών θερμικών οχημάτων που δεν παράγονται στη χώρα μας και ξοδεύεται τεράστια ποσότητα συναλλάγματος για την εισαγωγή τους.
Η λύση είναι τα μικρότερα και μη ρυπογόνα ηλεκτροκίνητα οχήματα ατομικής και συλλογικής μεταφοράς που θα βοηθήσουν στην αναβάθμιση και την αποσυμφόρηση της κυκλοφορίας στα αστικά κέντρα αλλά και στα νησιά.
Τα μικρά ηλεκτρικά οχήματα θα μπορούν θαυμάσια να κατασκευάζονται από ελληνικές μικρές βιομηχανικές μονάδες, διότι ο πήχυς της τεχνολογίας τους είναι πολύ χαμηλότερος και περισσότερο συμβατός με τις ελληνικές τεχνικές δυνατότητες. Τα μικρά αθόρυβα και «καθαρά» ηλεκτρικά οχήματα θα είναι συμβατά και με το μικρό οδικό δίκτυο των νησιών μας, αναβαθμίζοντας την ποιότητα της νησιώτικης ζωής και κάνοντάς τα ελκυστικότερα για τους επισκέπτες τους.
Συμπερασματικά, η αναθεώρηση του συγκοινωνιακού δικτύου και των συγκοινωνιακών μέσων θα βοηθήσει στην αποκέντρωση, την κυκλοφοριακή ασφάλεια, στο περιβάλλον, στον τουρισμό, στην εξοικονόμηση συναλλάγματος, αλλά κυρίως στην ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Γιώργος Θ. Μιχαήλ, αρχιτέκτονας - βιομηχανικός σχεδιαστής
