Αλήθεια, πόσο απέχει ο θρίαμβος από την τραγωδία; Ελάχιστα. Είκοσι δύο ημέρες από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν, με πανηγυρικό τρόπο, τα αποτελέσματα της δημοπρασίας για τις τηλεοπτικές άδειες, όλα είναι ανοιχτά. Και ο δρόμος προς τον «θρίαμβο», όχι τόσο του Τσίπρα και του Παππά, αλλά της νομιμοποιημένης με την ψήφο των Ελλήνων πολιτικής εξουσίας απέναντι στο οικονομικό κατεστημένο και της ευνομίας απέναντι στην ασυδοσία και τη διαπλοκή. Ανοιχτός είναι και ο δρόμος προς την «τραγωδία» και την ήττα -όχι τόσο και όχι μόνο- της κυβέρνησης αλλά και της ίδιας της Πολιτικής, της ενημέρωσης και εν τέλει της δημοκρατίας.
Υπερβολές; Φοβάμαι πως όχι. Μπορεί οι λεγόμενοι υπερθεματιστές να προσέρχονται ο ένας μετά τον άλλον στο κρατικό ταμείο και να καταθέτουν την πρώτη δόση του τιμήματος, ωστόσο η όλη συζήτηση για τις αλλαγές στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο έχει ξεφύγει. Δεν αφορά πλέον αυτόν καθαυτόν τον νόμο για τις άδειες, δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας θεμιτής, λογικής και αναμενόμενης πολιτικής αντιπαράθεσης για τις ρυθμίσεις, τη λογική και τις συνέπειές τους. Εξελίσσεται σε μια άνευ όρων και ορίων γενικευμένη σύγκρουση, που στοχεύει στην απαξίωση, την αποσταθεροποίηση και εν τέλει στην ανατροπή της κυβέρνησης, ένα χρόνο μετά την εκλογή της. Και διεξάγεται χωρίς προσχήματα, χωρίς φειδώ και χωρίς αιδώ. Οργανωμένα, μεθοδικά και συντονισμένα. Με αδιαφορία για τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού αλλά και με άγνοια των κινδύνων για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, που έχει ανάγκη η χώρα. Νυν υπέρ πάντων αγών.
Οι βαρόνοι και οι... ιπποκόμοι
Βαρόνοι, κόμητες και... ιπποκόμοι, της οικονομίας, της πολιτικής και των media επιχειρούν την τελική έφοδο για να ξεμπερδέψουν μια και καλή με αυτούς που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα «κεκτημένα» τους. Το βλέπει κανείς στα δελτία ειδήσεων, στα εμπρηστικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στο Διαδίκτυο. Το ακούς από τις πολιτικές φωνές, γαλάζιες, πράσινες και γκριζοπράσινες, αλλά και από τους... πόντιους πιλάτους του Περισσού.
Και καλά οι καναλάρχες. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, έχουν ένα «δίκιο» να φωνάζουν. Και αυτοί που δεν πήραν άδεια αλλά και αυτοί που κατέθεσαν ήδη, ή θα καταθέσουν τη Δευτέρα τη δόση τους. Όλοι, είναι οικονομικά ισχυροί, είναι χωμένοι παντού είναι και εξοργισμένοι. Δικαίως. Χάνουν μέρος της εξουσίας τους, ανακρίνονται για τα θαλασσοδάνεια των επιχειρήσεών τους και αναγκάζονται να πληρώσουν και μάλιστα ακριβά για μια άδεια, που εδώ και 27 χρόνια τούς την είχαν παραχωρήσει δωρεάν. Και οι μεν και οι δε μπήκαν στο «παιχνίδι», δέχθηκαν με τη θέλησή τους να «παίξουν» στον διαγωνισμό, κέρδισαν ή έχασαν. Κατανοητό.
Αυτό που είναι ακατανόητο, ανεξήγητο και πολλαπλά περίεργο είναι η σπουδή πολιτικών κομμάτων και πολιτικών να σπεύσουν να συνταχθούν με τους καναλάρχες, να γίνουν ντουντούκες των συμφερόντων τους, να απεμπολούν την ιδιότητα και τον ρόλο τους, αλλά και την ευκαιρία, που τους δίνει ο νόμος αυτός για να ενισχύσει η παραπαίουσα πολιτική τη θέση της έναντι της οικονομικής εξουσίας. Όφειλαν για λόγους αυτοπροστασίας και μόνο να επιδείξουν μια στοιχειώδη συναίνεση στην αποκατάσταση της νομιμότητας στο μιντιακό τοπίο. Και οφείλουν να εξηγήσουν στους οπαδούς, στα μέλη τους αλλά και στην κοινωνία τις επιλογές τους. Κυρίως γιατί ταυτίζουν τον ρόλο και την ύπαρξή τους με αυτούς που κυρίως αμφισβητούν και υποβαθμίζουν και τον ρόλο και την ύπαρξή τους.
Θα μου πείτε: και ο Καλογρίτσας; Δεν είναι πρόβλημα; Είναι, γι’ αυτούς που θεωρούν τσιφλίκι τους το μιντιακό σύστημα και βλέπουν τις ισορροπίες τους να διαταράσσονται από έναν νέο και απρόβλεπτο «επισκέπτη». Θα είναι πρόβλημα για τον ίδιο τον επιχειρηματία αν δεν καταφέρει να τηρήσει όλες τις υποχρεώσεις, που απορρέουν από τη συμμετοχή του στον διαγωνισμό. Και θα είναι πρόβλημα για την κυβέρνηση αν δεν τηρήσει με θρησκευτική ευλάβεια τις προβλέψεις του νόμου και γι’ αυτόν, όπως θα κάνει και για τους άλλους καναλάρχες.
Η φυγή προς τα εμπρός
Απλά πράγματα, που θα πρέπει να γίνουν και κανονικά όταν η Ελλάδα γίνει μια κανονική χώρα. Με αρχές, νόμους και κανόνες, που θα είναι ίδιοι για όλους και θα γίνονται σεβαστοί από όλους και για όλα. Αυτό είναι το πρόβλημα και ίσως είναι μεγαλύτερο ακόμα και από αυτή την οικονομική κρίση. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για την κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να το κερδίσει; Ασφαλώς. Ο αντίπαλος είναι ισχυρός, μπορεί να έχει κερδίσει πόντους, δεν κέρδισε όμως τη μάχη. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή, άρα σφοδρή θα πρέπει να είναι και η απάντηση. Με γενναίες πρωτοβουλίες, αποφασιστικότητα και απόλυτη τήρηση της νομιμότητας. Λέγοντας ανοιχτά και καθαρά όλη την αλήθεια στον λαό για την κατάσταση στη χώρα, για τους ενόχους και τις ενοχές τους, με διευθύνσεις και ονόματα. Με φυγή προς τα εμπρός. Γιατί η κυβέρνηση εκτός από τη μάχη με τους λεγόμενους... νταβαντζήδες της ενημέρωσης έχει εκλεγεί για να δώσει και τη μάχη με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Να σταθεροποιήσει την οικονομία, να περάσει τον κάβο της νέας αξιολόγησης και να επιταχύνει τη συζήτηση για το χρέος. Να ασχοληθεί απερίσπαστη με την ανεργία, την αγορά, που στενάζει, την υγεία, την παιδεία, την καθημερινότητα των πολιτών, τις μεγάλες προοδευτικές αλλαγές, που έχει ανάγκη ο τόπος.
