Πάμε πρώτα στα δεδομένα. Κάποιοι αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες, στους άστεγους, στους φτωχούς, καταλαμβάνουν ένα κτήριο. Συνήθως άδειο, αλλά όχι κι αδέσποτο -δύσκολο να υπάρχουν τέτοια. Οργανώνουν εκεί τη φιλοξενία ανθρώπων κυνηγημένων, φτωχών, που βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Και ζητούν την αλληλεγγύη και τη στήριξη όλων όσοι συμφωνούν με τους σκοπούς τους.
Καλοί σκοποί, ποιος θα διαφωνήσει; Καταλαμβάνεις μια στέγη για να στεγάσεις άστεγους. Την ανθρωπιά, την ελευθερία, τον πολιτισμό. Μόνο που από 'δω και πέρα το πράγμα μπερδεύεται. Διότι το κτήριο έχει ιδιοκτήτη. Κι αυτός -η Μητρόπολη, το πανεπιστήμιο, ο δήμος, ο ιδιώτης- έχει τα δικά του σχέδια για την ιδιοκτησία του, στα οποία προφανώς δεν περιλαμβάνεται η δήμευσή της.
Ο ιδιοκτήτης έχει και κάτι άλλο: τον νόμο με το μέρος του. Απαιτεί να του αποδοθεί αυτό που νομίμως κατέχει. Τι γίνεται τότε; Μα είναι απλό, λένε πολλοί και καλών προθέσεων. Εμείς, πρώτον, είμαστε υπέρ των κυνηγημένων, άρα αλληλέγγυοι με τους αλληλέγγυους. Δεύτερον, κατά της αστυνομικής καταστολής. Και τρίτον κατά της ατομικής ιδιοκτησίας, η οποία, κατά τον Μαρξ, είναι κλοπή.
Όπερ έδει δείξαι. Άρα η αστυνομική επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη καταγγέλλεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης από τους 53. Πάλι απλό; Μπα. Διότι το κόμμα, που τώρα καταγγέλλει, αποδέχτηκε τη δημοκρατική εντολή να πάρει στα χέρια του το κράτος. Κι αφού κράτος σημαίνει βία, επιβολή, δικαστήρια, φυλακές, αποδέχτηκε όλο το πακέτο. Όχι μόνο όσα δεν λερώνουν τα χέρια του.
Η πραγματικότητα είναι δύστροπη. Εκτός πια κι είναι ώριμη η σοσιαλιστική αλλαγή, η κυβέρνηση, που βάζει στην πρώτη γραμμή τούς μη έχοντες, δεν πρόκειται να θέσει εκτός νόμου τους κατέχοντες. Που απαιτούν νομίμως -το ηθικό το συζητάμε- την προστασία της περιουσίας τους. Δεν είμαστε εξάλλου κάθε γραμμή του Συντάγματος που εγγυάται την ατομική ιδιοκτησία;
Καθείς με τη συνείδησή του, συνεπώς. Αλλά οι -καλές και άγιες- καταγγελίες από μέσα δεν εξωραΐζουν την κατάσταση εκεί έξω. Εκτός κι αν κρατήσουμε εμείς τα κοινωφελή και παραδώσουμε στον Άδωνι τα ανωφελή. Αλλιώς, στεκόμαστε κοντά σε όσους δίνουν μάχη για όσο γίνεται πιο ανθρώπινη διαχείριση -και αλλαγή- μιας κατάστασης με απάνθρωπα στοιχεία. Και καταλαβαίνουμε γιατί έγραψε ο Μαγιακόφσκι: "Εγώ πάτησα στον λαιμό των πιο καλών μου τραγουδιών"...
