Σε μια προσπάθεια να παρακολουθήσει κανείς την έναρξη του εσωκομματικού διαλόγου στην πορεία προς το 2ο Συνέδριο δεν μπορεί να παραβλέψει τη συνεχή αναφορά στο όνομα της κοινωνίας με κάθε δυνατό συνδυασμό και παράγωγο της λέξης στα διάφορα κείμενα συμβολής. Αναφορά, ενίοτε απερίσκεπτη, που αγγίζει τα όρια της υπερβολής αφού χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, ανάλογα με τις ανάγκες του κειμένου, άλλοτε προσδιορίζοντάς την με θετικό ή αρνητικό πρόσημο και άλλοτε προσδιορίζοντάς την ως το κυρίαρχο ή το καθοδηγούμενο υποκείμενο από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία.
Ευτυχώς υπάρχουν και εκείνες οι αναφορές που εμπεριέχουν στοιχεία ιστορικής ακολουθίας αναδεικνύοντας την πορεία της ελληνικής κοινωνίας έως και τις πρόσφατες εκλογικές της επιλογές και προσεγγίζουν τη δυνατότητα της δικής μας αριστερής παρέμβασης. Για την όποια παρέμβασή μας αποτελεί πλέον κομβικής σημασίας σημείο η κοινή μας αποδοχή ότι αυτή η ελληνική κοινωνία επέλεξε, υπό το φάσμα της οριστικής οικονομικής κατάρρευσης, να εμπιστευτεί στα χέρια της Αριστεράς τη διακυβέρνηση της χώρας και να μην κινηθεί σε άλλους συντηρητικότερους χώρους όπως συμβαίνει στο σύνολο σχεδόν της υπόλοιπης Ευρώπης. Όμως, η ξαφνική ετούτη «ωρίμανση» της κοινωνίας δεν σημαίνει ταυτόχρονα και τη ριζοσπαστικοποίησή της, αλλά, πολύ πιθανά, υποκρύπτει ορισμένα ιστορικά ενοχικά σύνδρομα που τη διαπερνούν, σε συνδυασμό με την απογοήτευσή της από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Ταυτόχρονα, υποκρύπτει και μια γενικότερη, ίσως εν υπνώσει, αντίληψη για τη γεωπολιτική μας θέση που δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία ενστερνίζεται την αβεβαιότητα των εξ ανατολής και νότου συνόρων μας και τελικά φαίνεται να προσδιορίζει την αναγκαιότητα της παραμονής μας στην Ευρώπη όχι μόνο με όρους χρηματο-οικονομικούς.
Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε την «ωρίμανση» της κοινωνίας και να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο (όχι το είδος) της παρέμβασής μας είναι τουλάχιστον ανεδαφικό να υποστηρίζουμε ως πιθανή την ιδεολογική μας ηγεμονία μονάχα θεωρητικά, δίχως την έμπρακτη δική μας συμβολή. Γιατί είναι ανεδαφικό τελικά το να διαφωνούμε για το κατά πόσο η υπογραφή του 3ου Μνημονίου υπήρξε αποτέλεσμα ήττας ή νίκης. Προφανώς για αυτό θα αποφανθεί ο ιστορικός του μέλλοντος και εν τέλει θα κριθεί από τη δική μας ικανότητα να επικοινωνήσουμε και να εδραιώσουμε, εκ του αποτελέσματος των πράξεών μας, την ιδεολογική μας ηγεμονία στη συνείδηση της κοινωνίας, ώστε να μπορεί να χαρακτηριστεί το «αναγκαίο κακό» ως τακτική επιλογή στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής.
Η βίαιη ωρίμανση της κυβέρνησής μας από την εν λόγω τακτική υποχώρηση, αλλά και του ίδιου του κόμματός μας έπειτα από τη διάσπασή του, επανέφερε στο προσκήνιο τον όρο του «πολιτικού ρεαλισμού» με μια αίσθηση αποτροπιασμού και ντροπής από ένα μέρος των μελών, ακριβώς επειδή δεν καταφέραμε ακόμα να συνομολογήσουμε και να παραδεχτούμε στην πράξη ότι η επιλεκτική ωρίμανση της κοινωνίας (γιατί μόνο ως επιλεκτική μπορούμε να ονομάσουμε αυτή την ωρίμανση που ναι μεν επιλέγει την άφθαρτη Αριστερά να σώσει τη χώρα από όλα τα δεινά, αλλά, ένα μεγάλο μέρος της απεκδύεται την αποστασιοποίηση από τη βολή του πελατειακού κράτους) προηγείται χρονικά της δικής μας κομματικής ωρίμανσης. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς είναι η αντιστροφή αυτού του χρονικού πρωθύστερου και η σαφής απόφασή μας, πριν ακόμα και από την έναρξη του συνεδρίου, να υπερασπιστούμε, αλλά και να εφαρμόσουμε, μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, από τη μοναδική στην Ευρώπη θέση κυβερνητικής ισχύος, την αριστερή μας πρόταση. Κάτι τέτοιο βέβαια για να τελεσφορήσει απαιτεί πολλή και σοβαρή δουλειά, που όμως ήδη γίνεται (χαρακτηριστικό παράδειγμα από το σ/ν για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία, όπου προάγεται η αρχή: «ίση αμοιβή για ίσης αξίας εργασία») - άραγε γιατί να μην έχουμε στο μυαλό μας ετούτον τον «πολιτικό ρεαλισμό»; Απαιτεί επίσης πάρα πολύ χρόνο για να μετασχηματιστεί η υπάρχουσα κοινωνική συνείδηση, τουλάχιστον για τα κοινωνικά στρώματα που μας αφορούν -μια τεράστια πλειονότητα αγκυλωμένη στην πελατειακή σχέση κράτους-πολίτη- ώστε να εμπνευστούν για τη μονοσήμαντη και αναγκαία αριστερή προοπτική στο όνομα της δικής τους αξιοπρέπειας.
Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αναλωθεί σε ζητήματα για τα οποία έχει ήδη η ίδια η κοινωνία αποφανθεί, αλλά να αναζητήσει την παράλληλη σύγκλιση της ωρίμανσης του κόμματος με την κοινωνία, να επιλύσει άμεσα όλα εκείνα τα διαδικαστικά, αλλά σημαντικότατα, θέματα για τον τρόπο της δημοκρατικής του λειτουργίας και να απασχοληθεί ως προς τη μεσοπρόθεσμη στόχευσή του με όσα περισσότερα σημεία μπορεί από τις δύο πρώτες πτυχές του κειμένου συμβολής της Γραμματείας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας μας. Το κείμενο αυτό της Νεολαίας καταλήγει: Έχουμε ιστορικό καθήκον να νικήσουμε.
Πάνος Γκόνης, αντιδήμαρχος Παιδείας και Πολιτισμού του Δήμου Αγίας Παρασκευής και μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Βόρειας Αθήνας
