Σπάνια η διαδρομή ενός ανθρώπου περιέχει τόσες ανατροπές, αλλά και τόσα διδάγματα για τους νέους όσο ο βίος και η πολιτεία του Άλμπερτ Σέιμπιν. Ο Σέιμπιν είναι ο γιατρός που έσωσε εκατομμύρια παιδιά από την παραλυτική πολυομυελίτιδα.
O σπουδαίος αυτός επιστήμονας γεννήθηκε το 1906 στο Βλαδιβοστόκ, αλλά η οικογένειά του μετακόμισε στην Αμερική το 1921 λόγω των διωγμών που υφίσταντο οι Εβραίοι. Το νεαρό προσφυγόπουλο δεν ήξερε αγγλικά, αλλά κατάφερε να μάθει γρήγορα και να τελειώσει το σχολείο σε μόλις δύο χρόνια. Η οικογένειά του δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος ανώτερων σπουδών. Γι’ αυτό ο Σέιμπιν αποδέχτηκε την προσφορά πλούσιου θείου του να εγγραφεί στην Οδοντιατρική με τη συμφωνία να δουλέψει κατόπιν μαζί του. Κι εδώ έρχεται η δεύτερη ανατροπή: Ο «ευεργετημένος» σαγηνεύεται από τα εισαγωγικά μαθήματα που παρακολουθεί και αποφασίζει να μεταγραφεί στην Ιατρική. Φυσικά, η συμφωνία με τον θείο του ναυαγεί και βρίσκεται πάλι απένταρος.
Το πρόβλημα αναλαμβάνει να λύσει ένας καθηγητής του, που τον προσκαλεί να δουλέψει μαζί του στο εργαστήριο με αντάλλαγμα να καλύψει τα δίδακτρα και τη διαβίωσή του. Ο μικρός αναδεικνύεται σε αστέρα στην έρευνα και τελειώνει την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Το 1931 συμβαίνουν δύο καθοριστικά γεγονότα: Πέφτει στην πόλη επιδημία πολυομυελίτιδας και ένας 29χρονος συνάδελφός του πεθαίνει από άγνωστη νόσο μετά από δάγκωμα πιθήκου. Ο νεαρός γιατρός αρχίζει να ευαισθητοποιείται και, παρόλο που προχωρεί κανονικά στην ειδικότητα (Παιδιατρική), αποφασίζει να ασχοληθεί κυρίως με την έρευνα στην Ιολογία.
Μεσολαβούν διάφορες ανατροπές και κυρίως πολλή δουλειά στο Ινστιτούτο Λίστερ και στο Πανεπιστήμιο Ροκεφέλερ, ώσπου μετακινείται σε ένα «μεσαίας κατηγορίας» ίδρυμα, το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Σινσινάτι. Εκεί επικεντρώνεται στην έρευνα της πολυομυελίτιδας και ανακαλύπτει ότι ο υπεύθυνος ιός μεταφέρεται μέσω του πεπτικού συστήματος και όχι μέσω της αναπνευστικής οδού, όπως πίστευαν μέχρι τότε οι «αυθεντίες».
Από το 1946 ώς το 1961 εργάζεται πυρετωδώς και καταφέρνει να παρασκευάσει το πρώτο εμβόλιο που βασίζεται στην από στόματος χορήγηση ζωντανού εξασθενημένου ιού. Για να γίνουν όμως οι απαραίτητες δοκιμές, ο Σέιμπιν έπρεπε να πείσει τους Σοβιετικούς, τους Τσεχοσλοβάκους, τους Μεξικάνους και τους Κουβανούς να συνεργαστούν μαζί του -μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου- αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα τη δυσπιστία των ομολόγων του σε μια επικών διαστάσεων διαμάχη με έναν άλλον «γίγαντα» στο πεδίο του, τον Γιόνας Σακ. Ο Σακ είχε παρασκευάσει ένα άλλο εμβόλιο κατά της πολυομυελίτιδας, βασισμένο σε «πεθαμένο» ιό. Το εμβόλιο αυτό ήταν μεν πιο ασφαλές, αλλά λιγότερο αποτελεσματικό σε περιπτώσεις επιδημίας.
Μέχρι το 1972, ο Σέιμπιν παρασκεύαζε και παρείχε ο ίδιος το εμβόλιό του δωρεάν, χωρίς ποτέ να το καταστήσει εμπορικό προϊόν. Από το 1972 και μετά, έδωσε τα δικαιώματα στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, που το διένειμε σε όλο τον κόσμο με ελάχιστο κόστος και με ασφάλεια.
Παρά την «καλογερίστικη» αφοσίωση στην έρευνα, ο Σέιμπιν ήταν επίσης ένας ενεργός πολίτης, που χρησιμοποίησε σκληρή γλώσσα για τον πόλεμο του Βιετνάμ, υποστήριξε με πάθος την αμερικανοσοβιετική συνεργασία στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ενεπλάκη στις προσπάθειες ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή και -κυρίως- δεν κουράστηκε να επιχειρηματολογεί για τη μέριμνα που πρέπει να παρέχει η πολιτεία στη δημόσια Υγεία, ιδιαίτερα στα παιδιά. Ίσως γι’ αυτό ενόχλησε πολύ την καθεστηκυία τάξη και την «επιστημονική αριστοκρατία», που προσπάθησαν απεγνωσμένα να τον κρατήσουν στην αφάνεια.
Ο Σέιμπιν πέθανε το 1993, αφού είχε αντιμετωπίσει και τη δική του περιπέτεια υγείας με το ίδιο κουράγιο και αισιοδοξία. Ήταν ένας αφιερωμένος εργάτης της επιστήμης, που από ένα «μέτριο» εργαστήριο στις μεσοδυτικές πολιτείες κατάφερε να αντιπαρέλθει την αμφισβήτηση και τη μεροληψία με την οποία αντιμετωπίστηκε από τις «πριμαντόνες» του χώρου του, απαντώντας με έργο, περισσότερο έργο κι ακόμα πιο πολύ κοινωνικά ωφέλιμο και επιστημονικά πρωτότυπο έργο.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτήν ακριβώς την εποχή, όπου βασιλεύουν τα ψευδώνυμα και τα κενά περιεχομένου περί «αριστείας», έρχεται αυθόρμητα στον νου το παράδειγμα του Πρινς Άλμπερτ.
