Αυτό το παλιό φιλμ του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου (Ρόσι,1963) είχε σαν στόχο να αποκαλύψει τις δυνάμεις που διαχειρίζονταν υπογείως τις τύχες μιας πόλης. Σήμερα, τα «αποκαλυπτήρια» είναι μια ξεπερασμένη έννοια: Γιατί η μνημονιακή εξουσία και οι παραστεκάμενοί της επιτίθενται απροκάλυπτα στα εργασιακά δικαιώματα, χωρίς καν να διαβουλεύονται με τις αντίστοιχες συλλογικότητες.
Όταν ο κ. Καμίνης πρωτοστατεί σε μια κίνηση για το «προαιρετικό» άνοιγμα των φαρμακείων τα Σάββατα, δημιουργεί ένα ερωτηματικό και μια βεβαιότητα: Το ερωτηματικό αφορά το κατά πόσο ένα δημοτικό συμβούλιο μπορεί να προωθεί μια ρύθμιση που είναι της αρμοδιότητας του υπουργείου Εργασίας και προϋποθέτει διαβούλευση των εμπλεκομένων μερών. Η βεβαιότητα αφορά την πολιτική εκδούλευση που κάνει ο δήμαρχος προς τους μνημονιακούς πάτρωνές του, με στόχο την είσπραξη πολιτικών ανταλλαγμάτων.
Τον Δεκέμβρη του 2010 ο (μετέπειτα) περιφερειάρχης κ. Σγουρός συντασσόταν με το άνοιγμα των καταστημάτων ακόμη μια Κυριακή στην εορταστική περίοδο. Του απαντούσαν τότε ευστοχότατα οι ενώσεις των εμποροϋπαλλήλων ότι η οποιαδήποτε παράταση του ωραρίου δεν θα μπορούσε να αποφέρει αύξηση του τζίρου, λόγω της μείωσης της αγοραστικής δύναμης του λαού. Αντίθετα μάλιστα -θα υποστήριζε ο υποφαινόμενος- η παράταση του ωραρίου ανεβάζει τα λειτουργικά κόστη διαφόρων επιχειρήσεων, με συνέπεια να επηρεάζεται το γενικό κόστος της εμπορίας και η ποιότητα των προϊόντων...
Η ελληνική οικονομία έπασχε και εξακολουθεί να πάσχει από έναν μεταπραττισμό, όμως η απάντηση σε αυτό το χρόνιο πρόβλημα δεν βρίσκεται στον παροξυσμό των καπιταλιστικών δαρβινικών δυνάμεων. Ενδεχομένως, σε ορισμένες συνθήκες, η παράταση του χρόνου λειτουργίας κάποιων μονάδων παραγωγής υπηρεσιών να εξυπηρετεί τον καταναλωτή, όμως από ένα σημείο και πέρα η παράταση του χρόνου ουδεμία χρησιμότητα αποφέρει. Αυτοί που ονειρεύονται σούπερ μάρκετ ανοιχτά τα μεσάνυχτα ή βιβλιοπωλεία ανοιχτά τις πρώτες πρωινές ώρες, νομίζοντας ότι φαντασιώνουν έναν μεταμοντέρνο παράδεισο του καταναλωτή, λησμονούν ότι ο καταναλωτής έχει επίσης την ιδιότητα του εργαζόμενου. Ότι η παράταση, αποσπασματοποίηση και αποδιοργάνωση του χρόνου εργασίας του συνεπιφέρουν την αποδιοργάνωση της ποιότητας ζωής του. Ότι αυτή η τελευταία δεν εξαρτάται πρωτίστως από την επιλεξιμότητα προϊόντων και υπηρεσιών, αλλά από την ομαλή σχέση εργασίας, φυσικής ανάπαυσης, πολιτιστικών δυνατοτήτων και αναψυχής.
Στη δεκαετία του '80, στο πλαίσιο μιας δημόσιας συζήτησης για τα ωράρια των εμπορικών καταστημάτων, είχαμε χρησιμοποιήσει από τις στήλες του περιοδικού «Νέα Οικολογία» τον όρο «χρονοθέτηση» -αντίστοιχου της «χωροθέτησης»- ως έκφραση της αναγκαίας διαχείρισης όλων των ωραρίων στον αστικό ιστό. Σήμερα η μνημονιακή διαχείριση κάνει βήματα προς τη μη διαχείριση, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Ας ξέρει τουλάχιστον ότι γνωρίζουμε τι υπηρετεί...
