Του Λευτέρη Καπώνη
Είμαι γέρος, συνταξιούχος. Τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι ότι είμαι ένα βάρος για το κράτος και την κοινωνία. Πολλοί πρωθυπουργοί βάζουν υπογραφές που μας κάνουν να ντρεπόμαστε για να πληρωθούν οι συντάξεις μας. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι να αυτοκτονήσω για να ελαφρύνω το κράτος από το βάρος μου και να λύσω τα χέρια του πρωθυπουργού, για να μπορεί να βάλει καλύτερες υπογραφές για τα παιδιά. Όμως μετά σκέφτομαι και λέω πως, αν αρχίσουμε να αυτοκτονούμε και να λιγοστεύουμε, θα αυξηθεί το κατά κεφαλήν χρέος. Οπότε πιάσε το αυγό και κούρεφ' το.
Είμαι σε μεγάλο δίλημμα και δεν ξέρω τι να κάνω με τα τελευταία χρόνια που μου απομένουν. Να ζει κανείς ή να μη ζει... Βέβαια, η ζωή είναι γλυκιά.
Της Παναγίας, μεγάλη η χάρη της, αλλά τα τελευταία δεν τη βλέπω, το τραπέζι στον κήπο ήταν γεμάτο σύκα και σταφύλια... Δίπλα έπαιζαν τα παιδιά κι ο ήλιος έκαιγε... Είχε ησυχία και η ομορφιά χαμογελούσε στις ψυχές σαν ύστατη ελπίδα. Δύσκολα μπορείς να εγκαταλείψεις αυτόν τον κόσμο ακόμη κι αν η σύνταξη που σου δίνουν και τη σκυλοδούλεψες επιβαρύνει τα εγγόνια σου. Τώρα ψιθυρίζουν ότι θα την κόψουν κι άλλο. Ας την κόψουν εντελώς. Θα απελευθερωθώ από το βάρος μέσα μου.
Ας γερνούν στην Ευρώπη μόνο οι Γερμανοί κι οι άλλοι του Βορρά. Εμείς εδώ στον Νότο να παίρνουμε ένα χάπι όταν φεύγουμε από τη δουλειά και να τελειώνουμε. Άλλωστε, τα καλύτερα τα έχουμε ζήσει... Αλλά πάλι αυτό το κατά κεφαλήν χρέος θα μεγαλώνει. Κι είναι όπως στις κοινότητες στην τουρκοκρατία. Το φιρμάνι μάς αφορά όλους. Γιατί δεν σου λένε, το ΔΝΤ και οι θεσμοί, τόσα χρωστάει ο κύριος Μίζας τόσα ο κύριος Απάτης και τόσα ο Λαμόγιος.
Όχι επί δικαίων και αδίκων... Κι εγώ επειδή μια ζωή ήμουνα δίκαιος, αισθάνομαι μια πικρή γεύση στο στόμα. Αλλιώς τα σχεδίαζα μια ζωή και τα τακτοποιούσα. Έδινα μεγαλύτερες εισφορές για να πάρω μεγαλύτερη σύνταξη. Στερούμουνα πράγματα νέος, για να έχω μια αξιοπρέπεια στα γεράματα και τώρα δεν έχω. Και βγαίνει αυτό το παλικαράκι που βγάλαμε πρωθυπουργό και μου λέει "παππού, το πάλεψα. Αυτό μπόρεσα, αυτό έκανα".
Το ξέρω, αγόρι μου, ότι προσπάθησες, αλλά δεν φτάνει. Κι αν ήμουνα νέος, θα έπαιρνα των οματιών μου να πάω στην ξενιτειά, όπως το κάναμε χιλιάδες χρόνια. Όμως δεν μπορώ και θα μείνω εδώ, βάρος του κράτους και της κοινωνίας, με τον φόβο ότι την άλλη φορά δεν θα μου φτάνουν τα χρήματα να πάρω ένα παιχνίδι στο εγγονάκι μου. Γιατί; Μήπως δεν δούλεψα σαν σκυλί σε όλη μου τη ζωή;
