Της Άντας Τσαρέα
Η Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας άρχισε να λειτουργεί από το 1988, μέσα από τις ομάδες αυτογνωσίας που υπήρχαν στο Βιβλιοπωλείο των Γυναικών, και συνεχίζει έως σήμερα.
Αφορμή για τη δημιουργία της ομάδας ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε αλλά και σήμερα, οι πολλαπλές καταγγελίες στη δεκαετία του '80 - '90 για βιασμούς γυναικών και οι ομαδικοί βιασμοί σε Φιλοπάππου, Λυκαβηττό, Βάρκιζα. Επίσης τότε είχαμε και τους βιασμούς γυναικών από Μπέσκο και Παπαχρόνη.
Οι βιαστές στα δικαστήρια, εκτός ολίγον εξαιρέσεων, δεν καταδικάζονταν ή οι ποινές ήταν πολύ ελαφρές.
Αποφασίσαμε λοιπόν να αντιδράσουμε δυναμικά, μαθαίνοντας πολεμικές τέχνες με απώτερο σκοπό να μπορούμε να αντιδρούμε σε οποιαδήποτε μορφή βίας, ώστε να πάψουμε να είμαστε τα παθητικά θύματα της βίας και ο εύκολος στόχος της. Περιττό να σας πω ότι δεχτήκαμε επίθεση όχι μόνο από δεξιά-ακροδεξιά στοιχεία που συνεχίζουν έως σήμερα, αλλά και από αριστερές-ακροαριστερές ομάδες.
Χαρακτηριζόμασταν έως τρελές, αντρογυναίκες, καμικάζι και άλλα.
Η Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας διδάσκει τεχνικές αυτοάμυνας -κούνφου- προσαρμοσμένες στη γυναικεία φεμινιστική πρακτική εμψύχωσης και ενδυνάμωσης των γυναικών, σε οποιαδήποτε μορφή βίας. Σκοπός μας είναι να δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα στην πρόληψη της βίας μέσω της αυτοπροστασίας των γυναικών και της αντιμετώπισης του κινδύνου αν και όταν εκδηλωθεί.
Επίσης γίνεται λεκτική αυτοάμυνα, μέσα από το δραματικό και θεατρικό παιχνίδι, τεχνική που μας δίδαξαν οι φεμινίστριες της Γερμανίας και ονομάζεται VEDO, προκειμένου οι γυναίκες να μπορούν να αντιμετωπίσουν τη βία χωρίς βία, μέσα από τον λόγο, τη στάση του σώματος και το βλέμμα.
Θεωρούμε ότι οι γυναίκες έχουν δικαίωμα:
* Να του φέρονται με σεβασμό.
* Να μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματα και τις απόψεις τους.
* Να μπορούν μόνες τους να καθορίζουν τις προτεραιότητές τους και να διεκδικούν τα πιστεύω και τα όνειρά τους.
* Να λένε όχι χωρίς ενοχές.
* Να κάνουν λάθη όπως όλοι οι άνθρωποι.
* Να προασπίζουν τα δικαιώματά τους.
Αν τα παραπάνω σας φαίνονται αυτονόητα, σας γνωρίζουμε ότι στα 25 χρόνια που λειτουργεί η ομάδα και μετά από εκατοντάδες γυναίκες όλων των κοινωνικών στρωμάτων που έχουν πάρει μέρος σε αυτή δεν είναι δεδομένα για μεγάλο αριθμό γυναικών τα παραπάνω.
Οι νόμοι, οι θεσμοί και οι διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αρκούν για να αλλάξουν μια βαθιά ριζωμένη πατριαρχική νοοτροπία. Διαπιστώσαμε ότι το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας έχει αυξηθεί, ιδίως μετά την οικονομική κρίση, και έχει μεταφερθεί και σε μικρότερες ηλικίες, σε διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των εφήβων, απόρροια της βίας που βιώνουν μέσα στην οικογένεια αλλά και από στερεότυπα σχετικά με τα φύλα.
Όταν δε αυτές οι γυναίκες είναι οικονομικά εξαρτώμενες από τον άντρα τους, μετανάστριες, γυναίκες με κάποια μορφή αναπηρίας, ομοφυλόφιλες/οι, τότε είναι ακόμη πιο δύσκολο να καταγγείλουν τη βία και να απεγκλωβιστούν από ένα βίαιο σύντροφο/σα.
Η κακοποίηση και η κάθε μορφή βίας εκδηλώνεται σε κάθε κοινωνικό στρώμα και δεν είναι προσωπικό πρόβλημα της γυναίκας, αλλά κοινωνικό πρόβλημα της κοινωνίας που το θρέφει και το υποθάλπει.
Η αντιμετώπιση που υπάρχει από την αστυνομία και τα δικαστήρια σε καταγγελίες βιασμών, σεξουαλική παρενόχληση, σωματεμπόριο γυναικών και ενδοοικογενειακής βίας εκτός λίγων εξαιρέσεων δεν έχει αλλάξει από τη δεκαετία του '80 έως σήμερα, γεγονός που το διαπιστώνουμε ιδίοις όμμασι όταν πάμε για συμπαράσταση σε θύματα βίας, όταν κατ' εξακολούθηση δεν εφαρμόζουν το Ν.3500/2006 σχετικά με την ενδοοικογενειακή βία.
Επίσης, τα ΜΜΕ έχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης, όταν, μέσα από τις ειδήσεις, σίριαλ, διαφημίσεις, έντυπα, κατ' επανάληψη εξευτελίζουν τις γυναίκες και προωθούν ένα μοντέλο γυναικών που πρέπει να είναι ή νοικοκυρές ή σεξουαλικά αντικείμενα.
Τα τελευταία χρόνια, λόγω της αύξησης της βίας, έρχονται γυναίκες που φέρνουν και τις κόρες τους προκειμένου να μάθουν τις τεχνικές αυτοάμυνας για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας αλλά και να μάθουν να προασπίζουν τα δικαιώματά τους.
Επίσης, η ΓΓΙ έχει φτιάξει σε πολλά αστικά κέντρα ξενώνες και συμβουλευτικές υπηρεσίες για τις γυναίκες θύματα βίας.
Θεωρούμε, όμως, ότι η μόνη λύση είναι η πρόληψη και η πάλη για τη μεταδόμηση του συστήματος σε μια ανθρώπινη κοινωνία, όπου όλες οι ευπαθείς ομάδες, γυναίκες, μετανάστριες, ομοφυλόφιλες/οι, άτομα με αναπηρία, θα έχουν τα δικαιώματα και τη θέση που τους αξίζουν.
Η ομάδα έχει πέντε τμήματα, ένα τμήμα που είναι άνθρωποι με αναπηρία, ένα μεικτό τμήμα και τρία τμήματα μόνο γυναικών. Η διδασκαλία των πολεμικών τεχνών είναι εθελοντική.
Επίσης γίνονται ομιλίες και διαλέξεις σχετικά με την ισότητα των φύλων. Διοργανώνει και συμμετέχει σε ποικίλες δράσεις και εκδηλώσεις, είτε μόνη της είτε ως ενεργό μέλος του Δικτύου για την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών, του Φεμινιστικού Φόρουμ, του Εθνικού Παρατηρητηρίου για την Βία κατά των Γυναικών, του Ευρωπαϊκό Φόρουμ Δασκαλισσών Αυτοάμυνας με έδρα το Λονδίνο, και επίσης η Άντα Τσαρέα, δασκάλα της ομάδας, έχει αναγνωριστεί στην Ευρωπαϊκή Χάρτα για τη φεμινιστική δράση της για τη βία κατά των γυναικών.
* Η Άντα Τσαρέα είναι μέλος της Ομάδας Αυτοάμυνας
