Live τώρα    
25°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
25 °C
22.8°C26.3°C
3 BF 32%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
24 °C
22.6°C26.2°C
3 BF 34%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
21 °C
19.0°C24.8°C
2 BF 50%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.8°C21.8°C
2 BF 65%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
24 °C
23.9°C24.5°C
2 BF 33%
Ενδιαφέρουσες ανακατατάξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Ενδιαφέρουσες ανακατατάξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Αναμφίβολα οι ευρωεκλογές, όπως και οι δημοτικές εκλογές, ανοίγουν τον δρόμο για σημαντικές αλλαγές στην Ελλάδα, και αυτή τη φορά μπορούμε άφοβα να πούμε και στην Ευρώπη. Η αντίδραση του «πειραματόζωου» που λέγεται ελληνικός λαός μπορεί να επηρεάσει, ειδικά στις χώρες της Ν. Ευρώπης, τις πολιτικές τους εξελίξεις.

Η κατάσταση στην Ευρώπη διαφοροποιείται προς το χειρότερο συνεχώς. Η διαίσθηση είναι ότι προωθείται συστηματικά η επίθεση στον κόσμο της εργασίας συνταγματοποιώντας παράλληλα ακόμη και δημοκρατικές αντεργατικές εκτροπές με τρόπο απαράδεκτο. Στον βωμό της ανταγωνιστικότητας η επίθεση στο κόστος εργασίας, τις εργασιακές σχέσεις και το λεγόμενο κοινωνικό κράτος χτυπά την πόρτα σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών χωρών.

Η μείωση μισθών και συντάξεων στο όνομα του δημοσιονομικού «νοικοκυρέματος» και της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων έγινε η σωτήρια συνταγή για όλους αυτούς που υποτάσσονται στις επιλογές του άγριου νεοφιλελευθερισμού που προωθείται από τη Γερμανία στην Ε.Ε.

Στη χώρα μας, ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, 60% και πάνω σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, αντιδρά και δυσανασχετεί από τις εκπορευόμενες πολιτικές από την Ε.Ε. Επιθυμεί να γνωρίζει πώς εξελίσσονται οι καταστάσεις στην Ευρώπη. Επιβάλλεται λοιπόν να μάθει ποια Ευρώπη θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ και γιατί. Κάθε μέρα που περνά όλο και περισσότεροι πολίτες, ακριβώς επειδή αντιλαμβάνονται την αιτία όλων των δεινών που υφίστανται, προσπαθούν να αντιδράσουν στις καταστροφικές πολιτικές που προωθούνται από τις Βρυξέλλες. Αυτές τις αντιδράσεις, αυτόν τον ευρωσκεπτικισμό, δεν μπορεί η ταξική ριζοσπαστική αριστερά να τα αγνοεί αφήνοντας τη λαϊκή αγανάκτηση στα χέρια της Άκρας Δεξιάς.

Οι εποχές της άκριτης αποδοχής, με ελάχιστες εξαιρέσεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς, των πολιτικών της Ε.Ε., έχουν περάσει. Οι φοβίες και οι εκβιασμοί του τύπου «ευρώ και ξερό ψωμί» αρχίζουν να χάνουν έδαφος. Η ευρωλαγνεία οδήγησε στο παρελθόν πολλές δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς, σε πολλές χώρες, να αποδεχθούν διαχειριστικές συστημικές λογικές, με αποτέλεσμα να συρρικνωθούν, ακόμη και να εξαφανισθούν από τον πολιτικό χάρτη των χωρών τους.

Οι καταστάσεις στην Ε.Ε και την Ευρωζώνη, συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι συνεχώς διαφοροποιούνται και είναι αναγκαίο να επανεξετάσουμε πολλά από την πολιτική μας στάση, ειδικά μετά και την πιθανολογούμενη ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, από αυτή τη νέα πραγματικότητα να απλωθεί, με αφορμή και τις ευρωεκλογές, ένας διάλογος συνολικά στον χώρο της Ακροαριστεράς, και πιο ειδικά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα ολοκληρωθεί με ένα πανελλαδικό σώμα επικαιροποιώντας τις θέσεις του στη νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Στη συζήτηση αυτή, εκτός από την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, θα πρέπει να μπει και η καθαρή πολιτική διάσταση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας σε δύο τουλάχιστον ζητήματα. Το πρώτο έχει να κάνει με τον ρόλο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και το δεύτερο με τις αντιθέσεις των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν σημαντικά τμήματα των εθνικών αστικών τάξεων των ευρωπαϊκών χωρών τους. Τη στάση, δηλαδή, ακόμη και ορισμένων συντηρητικών κομμάτων απέναντι στη γερμανική κυριαρχία.

Η Ε.Ε., ως γνωστόν, ήταν πάντα μια καπιταλιστική ολοκλήρωση και ώς έναν βαθμό τις προηγούμενες δεκαετίες κατάφερνε, μέσα από συμβιβασμούς, να προχωρήσει κάπως, χωρίς να έχουμε τη σημερινή εξόντωση, στην κυριολεξία, των Ευρωπαίων εργαζομένων. Σήμερα, όμως, έχουμε μια άλλη σκληρή πραγματικότητα, μια ισχυρή Γερμανία μέσα σε μια εξασθενημένη και γονατισμένη Ευρώπη, όπου όμως οι αντιθέσεις οξύνονται και έρχονται στην επιφάνεια.

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία του χθες υπερασπίστηκε ώς ένα βαθμό το κοινωνικό κράτος. Ένα κοινωνικό κράτος που για την ταξική Αριστερά ποτέ δεν ήταν ο «παράδεισος», ή η "Ιθάκη" του, ήταν όμως αποτέλεσμα αγώνων της εργατικής τάξης. Σήμερα, η μεγάλη πλειοψηφία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας μπαίνει μπροστάρης στο ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και σε ό,τι έχει απομείνει από τις κοινωνικές κατακτήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, παντού, οι σοσιαλδημοκράτες, ακολουθώντας τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, τα βρίσκουν με τους συντηρητικούς και σε κυβερνητικό επίπεδο, εγκαταλείπουν το «θέατρο» των δικομματικών ή διπολικών αντιπαραθέσεων στο όνομα της καταπολέμησης της οικονομικής κρίσης.

Στη χώρα μας, τα απομεινάρια της σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροαριστεράς προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν. Η απόπειρα των "58", για παράδειγμα, αποσκοπεί μόνο και μόνο στο να συνενώσει τα «ερείπια» και τα «συντρίμμια» των όσων υπηρέτησαν τον πολιτικό σχεδιασμό της Κεντροαριστεράς. Προσπαθούν έτσι να ορθώσουν κάποιο ανάχωμα στην έλευση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς ή, αν δεν το κατορθώσουν, να μετατραπούν σε αυριανό κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να υπονομεύσουν από τα μέσα ή και να ακυρώσουν μια νέα προοδευτική ριζοσπαστική πορεία. Καμιά σχέση, όμως, δεν μπορεί να έχει η ριζοσπαστική Αριστερά με τα κεντροαριστερά νεφελώματα διακυβέρνησης της χώρας, ή ακόμα και τα τελευταία πολιτικά σχιζοφρενικά σενάρια αριστεροκεντροδεξιού τύπου. Η πολιτική της κοινωνικής απάτης δεν πουλάει πλέον εύκολα την πραμάτεια της στον ελληνικό λαό.

Στην Ευρώπη, όμως, αρχίζει να διαφαίνεται και μια νέα πολιτική πραγματικότητα, γεμάτη αντιθέσεις. Εκτός από τα πλατιά λαϊκά εργατικά στρώματα, σημαντικά τμήματα των εθνικών αστικών τάξεων πολλών ευρωπαϊκών χωρών αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση μέσα στην Ευρωζώνη γίνεται επιζήμια και για τα δικά τους συμφέροντα. Οι αντιδράσεις βιομηχάνων στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και όχι μόνο, που έχασαν ή χάνουν τα παλιά τους προνόμια, πρώτα και κύρια από ένα διατραπεζικό σύστημα απόλυτα ελεγχόμενο από τη Γερμανία, που κερδοσκοπεί επωφελούμενη τον με αρνητικά επιτόκια δανεισμό της, αρχίζουν να αυξάνουν.

Στην Ιταλία, για παράδειγμα, η αντίδραση στην Ευρώπη υπό την κυριαρχία της Γερμανίας άρχεται κατά κύριο λόγο από σημαντικά τμήματα της Ένωσης των Ιταλών βιομηχάνων (Confindustria), αλλά και από σειρά πολιτικών κομμάτων που ελέγχονται από αυτούς. Τα τμήματα αυτά των εθνικών αστικών τάξεων της Ευρώπης διαπιστώνουν και τη δική τους καταστροφή από τις πολιτικές οικονομικής εξαθλίωσης των εργαζομένων και αναζητούν εξισορροπητικές διεξόδους. Πολιτικές εκφράσεις συνδεδεμένες με αυτά τα τμήματα της μικρομεσαίας, και όχι μόνο, επιχειρηματικότητας, κάνουν άλλες οικονομικές επιλογές και βάζουν ανοιχτά θέμα, πλέον, επιστροφής στα εθνικά τους νομίσματα, αμφισβητώντας ανοιχτά πια την όλη υπόσταση της Ε.Ε.

Ποτέ η Ευρωζώνη δεν πέρασε τέτοια αμφισβήτηση σαν αυτή που περνά τα τελευταία χρόνια από πολιτικές δυνάμεις που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πριν από μια δεκαετία. Καθόλου απίθανο, λοιπόν, να δούμε στο άμεσο μέλλον μια νέα μεγάλη κοινωνική συμμαχία που μπορεί να διαμορφωθεί στην Ευρώπη με στόχο την ανατροπή των πολιτικών του άγριου νεοφιλελευθερισμού.

Οι αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης μπορεί και πρέπει να εκτιμηθούν σωστά από την ελληνική και την ευρωπαϊκή Αριστερά σωστά και να χρησιμοποιηθούν στην πορεία για τη ριζική ταξική ανατροπή προς όφελος όλου του κόσμου της εργασίας στην Ευρώπη. Επομένως επιβάλλεται από το σύνολο των δυνάμεων της ευρωπαϊκής Αριστεράς μια διαφορετική αντιμετώπιση της οικονομικής και της πολιτικής κρίσης, μακριά από φοβικά σύνδρομα και διαχειριστικές επιλογές των γνωστών υποταγμένων πολιτικών στον βωμό του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού.

* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL