Αν ο θόρυβος που προκαλούν τα ΜΜΕ αποτελεί ασφαλή δείκτη για τη σπουδαιότητα ενός θέματος, τότε τίποτα δεν είναι πιο σπουδαίο στην Ελλάδα των τελευταίων μηνών από τους 58 νομάτους που προσπαθούν ώστε η Κεντροαριστερά να μην πεθάνει τον θάνατο του ΠΑΣΟΚ. Είναι πολύ νωρίς για να αποφανθεί κάποιος αν η προσπάθειά τους θα ευοδωθεί. Το μόνο που προς το παρόν επιτρέπεται να ειπωθεί είναι ότι η επιτυχία τους -αν υπάρξει επιτυχία- θα είναι σχετική, εφόσον τα ιστορικά βαρίδια που κουβαλάνε μοιάζουν ασήκωτα. Αρκετοί απ' αυτούς έχουν προσπαθήσει ξανά στο παρελθόν να σώσουν τον τόπο, με τα αποτελέσματα που όλοι βιώνουμε.
Κάποιοι αναλυτές βλέπουν, και όχι άδικα, στην προσπάθεια των 58 μια προσπάθεια ανάλογη με εκείνη που κατέβαλαν μετά το 1958 και το 25% της ΕΔΑ οι διάφοροι πολιτευτές του Κέντρου, και ιδιαίτερα ο Γεώργιος Παπανδρέου, να συνασπισθούν ώστε το Κέντρο να αποτελέσει ανάχωμα μιας πορείας προς τα αριστερά. Σήμερα το πρόβλημα δεν λέγεται ΕΔΑ, αλλά ΣΥΡΙΖΑ. Η Κεντροαριστερά πρέπει να ορθοποδήσει για να ανακοπεί η νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η μηχανική αναχαίτισης του ολέθριου «κινδύνου» είναι περίπου η ίδια. Εκείνο που έχει μερικώς ανανεωθεί είναι ο λόγος που εκβάλλουν οι «μηχανικοί» που έχουν για μια ακόμη φορά αναλάβει τη σωτηρία μας.
Ζώντας στους καιρούς της δημοκρατίας, εξαιρετικά λίγοι είναι πρόθυμοι να κακοκαρδίσουν τον κυρίαρχο λαό. Δεν τα βάζουν μαζί του. Εμφανίζονται μάλιστα έτοιμοι να υπερασπιστούν στα λόγια τις πλέον δοκιμαζόμενες μερίδες αυτού του λαού. Ένας από τους 58, σε πρόσφατη εκδήλωσή τους στις Βρυξέλλες -εκεί κουβαλήθηκαν για να υπογραμμίσουν την ευρωπαϊκότητά τους-, έλεγε ότι δεν τον ενδιαφέρουν αυτοί που διαμαρτύρονται, αλλά αυτοί που προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς δουλειά. Λες και τις δύο αυτές κατηγορίες δεν τις γεννά η ίδια πολιτική, μια πολιτική που ο ίδιος και οι όμοιοί του εφάρμοσαν και έχουν την πρόθεση να εφαρμόσουν, αν -ο μη γένοιτο- τους ξαναδοθεί στο μέλλον η εξουσία.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, λίγο νοιάζονται για τις κατώτερες τάξεις στο σύνολό τους. Μόνον που στους καιρούς της Δημοκρατίας δεν μπορείς να τα βάλεις ανοιχτά με τις τάξεις αυτές. Γι' αυτό ψευδεπιγράφεις. Γι' αυτό είσαι υποχρεωμένος να μεταμφιέζεις τις λέξεις. Γι' αυτό όποιον υπερασπίζεται τις λαϊκές διεκδικήσεις τον αποκαλείς λαϊκιστή και ξεμπερδεύεις μια και καλή μαζί του. Λίγες φορές στην πολιτική διαμάχη μία και μόνη λέξη διέθετε τέτοια αυταπόδεικτη αξία ακύρωσης του αντιπάλου. Λίγες φορές μία και μόνη λέξη απέκρυπτε την πραγματική φύση αυτού που την εκτόξευε.
Γιατί οι 58 δεν εκπροσωπούν την Ελλάδα του καινούργιου, των μεταρρυθμίσεων, της Ευρώπης, της ορθολογικότητας, η οποία αντιμάχεται την Ελλάδα της συντήρησης, της στασιμότητας, του εθνικισμού και της ανορθολογικότητας. Οι 58 εκπροσωπούν την Ελλάδα των λίγων που απέναντί της έχει την Ελλάδα των πολλών. Μόνον που, το ξαναλέω, η πεποίθησή τους ότι το μέλλον χαράσσεται από τους λίγους εις βάρος των πολλών δεν μπορεί να ειπωθεί στους καιρούς της Δημοκρατίας. Οι 58, αποκηρύσσοντας τους αντιπάλους τους και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ ως λαϊκιστές, θέλουν να αποκρύψουν τη δική τους ολιγαρχική αντίληψη για την πολιτική, τον δικό τους ελιτισμό.
Οι 58 κάνουν δική τους, μέσω του επίκαιρου νεοφιλελευθερισμού, μια από τις μεγάλες κληρονομιές του φιλελευθερισμού, την έχθρα του για τη Δημοκρατία των πολλών. Βάλλουν προνομιακά κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν διατυπώνουν και πολλές αιτιάσεις προς την κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία, όχι μόνον γιατί πανικοβάλλονται από την προοπτική να αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον κορμό της νέας κυβέρνησης, αλλά, κυρίως, γιατί τους φαίνεται αποτρόπαια η ιδέα ότι ένα κόμμα που φιλοδοξεί να εκφράσει τις ανάγκες των πολλών θα παραμερίσει τελικά τους ίδιους και τον ελιτισμό τους.
*Ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
