Δεν θέλει πολλή συζήτηση ότι τα ελληνικά πολιτικά κόμματα (κυρίως τα εξουσίας) και η Βουλή ως σύνολο δεν μπορούν με αξιοπιστία, ταχύτητα και αποφασιστικότητα να αντιμετωπίζουν τις παρανομίες των πολιτικών στελεχών. Ή τις κραυγαλέες αντιφάσεις ανάμεσα στις διακηρύξεις και τις ατομικές πράξεις.
Ήταν κι αυτό σταθερό χαρακτηριστικό της Ελλάδας πριν την κρίση, του υπερδανεισμού, της πορείας προς την κατάρρευση. Διαπλοκή είτε φοροδιαφυγή τα κίνητρα. Τώρα, μέσα στην οικονομική κρίση, την ύφεση, την τεράστια ανεργία, η αμφισβήτηση των πάντων, και ειδικά της δημοκρατίας, δυναμώνει από μια μικρή σπίθα, για να κάψει και ξερά και χλωρά.
Η πορεία εγκατάλειψης της χωρίς κριτήρια "κομματικής αλληλεγγύης" θα είναι μακρά. Προσωπικές σχέσεις και κυρίως ο φόβος ότι ο αντίπαλος θα εκμεταλλευτεί την όποια ομολογία εμποδίζουν να υπερασπιστεί η δημοκρατία τον εαυτό της. Όμως κάνουν προφανές λάθος όσοι καθυστερούν τις αναγκαίες αυστηρές αποφάσεις, όσοι θέλουν να κρύψουν την αναποφασιστικότητα κάτω από το χαλί της καταιγιστικής επικαιρότητας που όλα τα αλέθει.
Γιατί πλέον ο πραγματικός αντίπαλος δεν είναι κυρίως ο παλιός αντίπαλος στο πλαίσιο π.χ. του δικομματισμού. Όχι μόνον γιατί ο δικομματισμός είναι τώρα "μικρός", όπως λέγεται, και επομένως έχει βαρύνουσα σημασία τι κάνουν ή τι δεν κάνουν και τα "μικρότερα" λεγόμενα κόμματα.
Κυρίως γιατί ο πραγματικός, δυναμικός αντίπαλος είναι οι εχθροί της δημοκρατίας που έχουν βρει τον δρόμο να κεφαλαιοποιούν εύκολα τα σφάλματα, τις ασυνέπειες, τις παρανομίες πολιτικών στελεχών, τις ανεπάρκειες των κομμάτων.
Το σχήμα "στέλνουμε το θέμα στη Δικαιοσύνη" δεν αρκεί πια. Έπρεπε να γίνεται από χρόνια και δεν γινόταν εγκαίρως και για όλες τις περιπτώσεις.
Τώρα πρέπει τα ίδια τα κόμματα με ταχύτητα και υπευθυνότητα να παίρνουν θέση, με κριτήρια και αξιοπιστία να απορρίπτουν συμπεριφορές και στελέχη, η Βουλή να βρει τρόπους να στηρίξει την αξία της δημοκρατίας. Όχι μόνον εξουσία, αλλά ως σύστημα ελέγχου των υπερβάσεων της όποιας εξουσίας.
