Παρακολουθώντας από το Ίντερνετ το Συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ. στο Σινέ Κεραμεικός και προ ημερών τη συγκέντρωση των "58" στο Θέατρο Ακροπόλ -και οι δύο χώροι πολύ οικείοι στην Αριστερά- θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι σε αυτή την περιοχή βρίσκονται οι φυσικοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ. Θα σκεφτόταν λάθος, όμως, όπως μπορούν να βεβαιώσουν και οι της ΔΗΜ.ΑΡ., οι οποίοι, όταν έκριναν πως αυτό πρέπει να κάνουν, πήγαν σε κυβέρνηση με τον Σαμαρά, τον Βορίδη και τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Οι γνωριμίες, οι κοινές πορείες, οι κοινές ευαισθησίες και οι πολιτισμικές συνάφειες κάμφθηκαν εύκολα και ασυλλόγιστα, προκειμένου να υπηρετηθεί ο υψηλός σκοπός. Άλλωστε, στο ίδιο συμπέρασμα μπορεί να καταλήξει κανείς κοιτάζοντας το πλήθος του Ακροπόλ.
Με τους εκσυγχρονιστές του Χρηματιστηρίου, του τσιμέντου και των Ολυμπιακών Αγώνων μπορεί να μας ενώνουν τα γκέι ράιτς, αλλά μέχρις εκεί. Και αυτοί, άλλωστε, επιλογή Σαμαρά έχουν κάνει και μάλιστα οριστική.
Δεν πρέπει λοιπόν να επηρεαζόμαστε από τα οικεία πρόσωπα. Αυτό ισχύει και ανάποδα: το να μη χωνεύεις κάποιον είναι επαρκής λόγος για να μην τον συναναστρέφεσαι, δεν είναι όμως επαρκής λόγος για να αποκλείσεις μια συνεργασία μαζί του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς, πρέπει να έχει προβλέψει σενάριο και για την περίπτωση συνεργασίας με δυνάμεις της "Κεντροαριστεράς" εφόσον υπάρξει σύγκλιση ή και ανάγκη. Με την ίδια ακριβώς λογική που πρέπει να έχει και επεξεργασμένο σενάριο για περίπτωση κόμπλας με το ευρώ όσο μικρές και να είναι οι πιθανότητες να του χρειαστεί. Άλλωστε η πιθανότητα να καταλήξει σε συνεργασία με την "Κεντροαριστερά" είναι ακόμη μικρότερη.
Γιώργος ΚΥΡΙΤΣΗΣ
