Όταν ήμουν μικρή και τσακωνόμουν με τον αδερφό μου, εκείνος έλεγε, "άντε πήγαινε παίξε με τις κούκλες σου". Ήμασταν στην ίδια ηλικία, μοιραζόμασταν τα παιχνίδια και την παρέα στη γειτονιά, αλλά η απάντηση ήταν πάντα η ίδια. Στο λύκειο, όποτε οι συμμαθητές διαφωνούσαν, γυρνούσαν προς το μέρος μας, με απαξίωση, "ξενέρωτες".
Τότε παιζόταν στην τηλεόραση μια διαφήμιση που ένας οδηγός, βγάζοντας το κεφάλι του από το παράθυρο βροντοφώναζε, "πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο". Αυτές οι φράσεις άρχισαν να κολλάνε γύρω μου, σε διάφορες περιστάσεις, να επεκτείνονται, να εμπλουτίζονται, να γίνονται αστεία, τίτλοι ειδήσεων, σκίτσα.
Τόσες πολλές που έμοιαζαν να σκηνοθετούν μια πραγματικότητα, ένα στυλ κάπως comme il faut, σύμφωνο με συγκεκριμένα πρότυπα που τα όριά τους βρίσκονται μέχρι εκεί που δεν ενοχλούν. Το θέμα δεν είναι ποτέ γιατί διαμαρτύρεσαι, γιατί διακρίνεσαι, γιατί διεκδικείς, γιατί χωρίζεις, γιατί καταψηφίζεις, το θέμα είναι ότι είσαι γυναίκα. Έχει να κάνει με το ντύσιμό σου, το χρώμα στα μαλλιά, το ύψος της φωνής, το χαμόγελο, το περπάτημα. Έχεις δικαίωμα να μη μιλήσεις, γιατί ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου. Από το να αντισταθείς σε μια βίαιη πράξη που συμβαίνει στον δρόμο, στην εργασία, στην πολυκατοικία, μέχρι το δικαίωμα να εκφράζεις την άποψη σου και να κρίνεσαι αποκλειστικά γι' αυτό.
Έλενα Σταθοπούλου
