Ήταν συννεφιασμένος. Η γυναίκα του άπλωνε τα ρούχα στο μπαλκόνι. Τα παιδιά παίζανε στον δρόμο. Ακούστηκαν φωνές. Τρέξαν τα παιδιά απέξω. Τα άρπαξε κι αυτά η μπόρα. Με μια μπλούζα, φθαρμένη, βρεγμένη απ' το άπλωμα, έφυγε για το τμήμα. Πως την έδειρε πάλι και θέλει διαζύγιο. Εκεί τον φώναξαν κι εκείνον μπροστά της, του είπαν να μαζευτεί, σε τόνο αυστηρό, να μην κάνει τέτοια πράγματα γιατί θα αναγκαστούν να παρέμβουν. Μετά της είπαν να βγει έξω για να τα πουν, κι ότι η ποινή είναι ποινή, αυτή τη φορά δεν τη γλιτώνει. Εκείνη σκούπισε τα μάτια της στο μανίκι, γύρισε σπίτι περιμένοντας την απόφαση. Τον άκουσε να έρχεται, βρόντηξε την πόρτα πίσω του και της πέταξε την απόφαση. Ποια νομίζεις ότι είσαι; Που σε θρέφω και σε συντηρώ τόσα χρόνια, όταν μιλάω θα μ' ακούς. Κι αν έδωσα κι ένα σκαμπίλι, αυτό ήταν όλο. Με ρώτησαν στο τμήμα, αυτό ήταν όλο; Τι περιμένεις τώρα, μάζεψέ τα και φύγε. Ήξεραν ότι ήθελε τη γυναίκα του στο σπίτι να φροντίζει μόνο τα παιδιά τους, είναι το αφεντικό του νοικοκυριού της και αυτό πολύ είναι. Είχα ακούσει κάποιους που τον έλεγαν τραμπούκο και φασίστα. Μετά έμαθα και το παρατσούκλι του, "Χίτλερ" τον φώναζαν.
Έλενα Σταθοπούλου
